[styla45]

İŞ KALPTEDİR

"Hacı Fehmi Efendi", âlim ve velî bir zât.
Kullara hizmet için, ederdi çok nasîhat.

İlim, hikmet saçardı konuştukça lisânı.
Küfürden hidâyete çıkardı çok insanı.

Bir gün, sevdiklerine buyurdu: (İş kalptedir.
Onu temizlemek de, ancak Sohbet iledir.

Sohbet, bir an da olsa, Hak dostu bir velî'yle,
Berâber bulunmaktır, konuşulmasa bile.

Evliyâ-yı kirâmdan, Behâeddîn Buhârî,
Vardı ki, ziyârete gelmişti Ona biri.

Baktı ki konuşmuyor, bekledi yarım saat.
Lâkin konuşmuyordu yine o mübârek zât.

En son dayanamayıp, dedi ki: (Ey efendim!
Bir şeyler söyleyin de, istifâde edelim.)

O zaman büyük velî, başını kaldırarak,
Ona şöyle buyurdu hemen cevap olarak:

(Bizim sükûtumuzdan bir şey anlamadıysan,
Kelâmımızdan dahî anlamazsın ey insan!)

Yüzüne bakmak bile, ibâdettir mü'minin.
Çünkü onun kalbinde, "Îmân" var, bunun için.

Peygamber-i zîşân'ın kalbinden çıkan Nûrlar,
Kalpten kalbe akarak, geldi bu güne kadar.

Su, nasıl ki boruyla gelir ise barajdan,
Bu Nûr da, kalpten kalbe, akıp gelir her zaman.

Eğer nasîb olmazsa bu nûrlar bir kişiye,
Kavuşmamış sayılır zâten o hiçbir şeye.

Velhâsıl şu iki şart, her kimde varsa eğer,
Resûlullah'tan gelen bu Nûra, o da erer.

Şartlardan birincisi şudur ki: "Bu nûrların,
Kalbinde olduğuna, inanmaktır bir zâtın."

İkincisi, "Sevmektir o velîyi ihlâsla.
Hiç şüphe etmemektir, bu ikisinde aslâ".

Her kimde bu iki şart mevcut ise eğer ki,
Onun dahî kalbine, nûr akar elbette ki.)

Bir gün de buyurdu ki: (Olun hep mütevazi.
Siz tevâzû ettikçe, yükseltir Allah sizi.

Kibirli olanları, ne kul sever, ne Allah.
Kendisini sâdece, kendi sever mâzallah.

Kendini bir Kâfirden, hattâ Uyuz köpekten,
Üstün gören, Allah'a kavuşamaz katiyyen.

Hadîste buyuruldu: (İnsanların fenâsı,
Zor olandır yanına biraz yaklaşılması.)

Eğer korkuluyorsa, varmak için yanına,
Bir felâket olarak, kâfi gelir bu ona.

Siz öyle davranın ki, kaçmasın kimse sizden.
Emîn olsun insanlar, hem el ve dilinizden.

Desinler: (Gidelim de, filânın yanına biz,
İçimiz açılsın ve ferahlasın kalbimiz.)