Ege Bölgesi de parsel parsel satın alınıyor!

[parlayan güneş]

Ege Bölgesi de parsel parsel satın alınıyor!

Burhan Bozgeyik
[email protected]
11.04.2007


Ege bölgesindeki bazı yerleşim merkezindeki arkadaşların ısrarlı dâvetini kıramadım ve birkaç günlüğüne o bölgeye gittim. Bizimkisi sözde “kafa dinlemek üzere” yapılmış bir seyahatti, ama gördüklerimiz ve işittiklerimiz karşısında kafamız iyice karıştı, eskisinden daha yorgun vaziyette İstanbul’a avdet ettik.

O bölgede inşaat faaliyetleri alabildiğine artmıştı. Müteahhitlerin başını kaşımaya vakitleri yoktu. Müteahhit bir arkadaş söyledi, inşaatın sahiplerinin ekseriyeti yabancılar imiş. Daha önceleri T.C. vatandaşlarına aldırdıkları mülkleri üzerlerine kaydettirdikten sonra, son iki yıldır, bölgede kendileri, kendi zevklerine göre evler, villalar yaptırmakta imişler.

Bir öğretmen arkadaş anlattı. Yalnızca kendi okullarında 50 İngiliz çocuğu öğrenim görmekte imiş. Doğrusu bu “muazzam ilgi” beni şaşırttı. Bunun sebebi neydi? İngilizi, Fransızı, Yunanlısı, Amerikalısı, İtalyanı “kara kaşımıza kara gözümüze mi vurulmuşlardı?” Bu toprak sevdâsının sebebi neydi? Yoksa devletleri kendilerine; “Gidip oradan mülk alın, oturun ve bekleyin” mi demişti?..

Adamlarda “kalp para” zibil gibi. Hani bir söz var, “taş attı da kolu mu yoruldu” diye. Nasıl olsa kağıt da bol, mürekkep de, bas bas ver...

Irak’ın işgalinden hemen sonra Amerika bir uçak dolusu para götürüp münafıklara, uşaklarına dağıtmıştı. Milyarlarca dolar...

Dolar dediğin nedir ki!.. Altın cinsinden karşılığı olmayan, dünyanın hiçbir yerinde “gerçek değerinden” işlem görmeyen, sadece ve sadece “silah zoruyla” ayakta ve hayatta kalan bir para. Amerika dünyanın herhangi bir yerinde tökezlese, siz o zaman doların halini görüverin... Her neyse, bizim konumuz o değil. Biz kendi işimize bakalım. Bu dolar bahsini, gözünü dolara dikmiş olanları kandırmanın ve satın almanın ne kadar kolay bir iş olduğunu açıklamak için açtık.

Bu bölgeye hatırı sayılır miktarda Yahudi de gelmekte. Yahudi “turistler” hakkında esnafta ve bölge halkında ortak bir kanaat oluşmuş: Yahudiler geldi mi gözünü dört açacaksın. Bazı esnaflar, “Gözümüzü ister dört açalım, ister on dört, hiç fark etmiyor, ne kadar tedbir alırsak alalım, kaşla göz arasında malı götürüyorlar.” Diyor. Girdikleri dükkandan götürdükleri yetmezmiş gibi, bir de kaldıkları otellerden akla hayale gelmedik eşyaları herhalde hatıra olsun diye (!) götürüyorlar. Anlaşılmayan husus şu: Haydi diyelim, havluyu, bornozu, yatak örtülerini, kül tablalarını, çatalları, kaşıkları, bıçakları, tabakları “hatıra” diye alıyorlar. Peki armatürlerden, musluklardan ne istiyorlar?

O bölgede Selçuklulardan, Menteşeoğullarından Osmanlılardan kalma pek çok eser var. Bunların bir kısmı harabe vaziyette duruyor. Onlara el sürülmezken, Milattan Önce bilmem kaç bin yıl öncesinden kalma eserler habire restore ediliyor. O eski devirlerden kalma bir çakmak taşı bile titizlikle korunuyor. Ama sıra İslâm eserlerine geldi mi, isterse yıkılıp dökülsün, yüzüne bile bakılmıyor.

Gidişte ve dönüşte şâhit oldum. Acâip garâib kıyafet içerisinde olanlara, daha doğrusu “kıyafetsiz olanlara” kimse bir şey demiyordu. İlk defa orada gördüm. Camilerin girişlerinde ve dış avlu bahçe duvarı üzerinde; “Lütfen şortla, mayo ile camiye girmeyin!” yazısı vardı. Bir yaşıma daha girdim...Vay benim gariban ülkem. Sana ne olmuş böyle!...