Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Dingin

Benim gönlümde
Yeri yok
Ölü denizlerde
Dingin kalanların.
Benim gönlümde
Dalgalara düşenler
Fırtınalarla boğuşanlar
Depremlerle savaşanlar
Ve kavgayı
Yaşamla bir tutanlar var.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Dinle

Düştüğün yerden
Görünüyor
Uçsuz bucaksız deniz.
Sarmaş dolaş dolanmış
Kelimelerin,
Ulu sedir ağacından
Göğün mavisine bulanmış.
Renkler bambaşka,
Diller başka;
Şimdilik sadece
Gören gözleri olsada,
Şakıyacak bülbül gibi
Gebedir cümlelere,
Göğün yüzünde uçuşan
Renkten kelimeler.
Belki düştüğün yer
Bir gecenin içiydi.
Suskun tarlasında
Sonsuz gibi geldiyse
Beklemen günü.
Rüzgarın okşadığı
Başakların sesini dinle.
Değilsin yalnız!
Yüreğindeki sevginin
Sesini dinle.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Dipdiri

Gül kurusu, çimen;
Taş, ıslak toprak,
Hangisi senin adın.
Sen adısın ıpıslak toprakta;
Dipdiri yatan çimenin.
Ve gül kurusu ufuklardan;
Şafağı söktüren;
En güzel sözcüksün sen.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Diploma

Yarım bir dairede
Notlara karışmış
Anılar yumağıydı
Zaman.
Yarı çapı yedi yıl.
Karşıda
Heybetli bir oda.
Kare kare
Işık ışık
Bir pencere.
Ve sen dostum
İnatla istiyorsun
Yedi yılını.
Sekizinci yılında
Çapa ermeye
Altı kala
Diploman hala uzakta.
Zamanın kırsalında
Mecburi hizmettesin.
Kafeste bir diploma.
Rektörlükte
Heyetlik bir hasta.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Doğurdum Sabahımı

Zaman doldu;
Kalk gidelim.
Attım gecenin içine;
Geçmişten kalanları.
Ve başladım,
Yol almaya.
Zaman doldu;
Ulaşmak için sana.
Geceden doğurdum;
Kendi sabahımı,
Kan ter içinde.
Açtım gözlerimi;
Kanlı şafaklarda.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Doksanda

Çalışıyordu;
Bir buçuk metrekareydi,
Bütün dünyası.
Duruşunda;
Bir kentin yıkık,
Duvarları saklı.
Doksanda;
Dik sanılan,
O yalnız açıda.
Ağıyordu düşleri.
Akustik metalin ritminde;
Uzuyordu sanki boyu.
Elleri uzuyordu…

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Dost

Yıldızlı bir gecede,
Şiir çekerken;
Denizin derinliklerinden.
Sen düştün serime.
Selam var sana dost,
Yedi tepeli şehirden.
Kız kulesine konan,
Apak martılardan.
Selam var sana dost,
Ufukların masmavi;
Yüreğinden.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Dost Olmalıyız

Yaşanması gereken bir hayat,
Ellerimizde dostum.
Biz bütünün parçalarıyız,
Dost olmalıyız.

Yalnızlığın çeperlerine,
Takılmak değil senin istediğin.
Öznelliğin türevleri,
Gene sensin.

Yüreğinin kuytusundan,
Beyninin tümseğine,
Yollar açmak,
Senin ellerinde.

Umutların rüzgarına,
Açıp bembeyez yelkenleri,
Özgür limanlara yol almak,
Bizim elimizde.

Yolculukların sonu yok güzelliklerinde.
Çakılmak bir kalbe,
Acıtıp yürekleri çekip gitmek,
Değilki sevmek.

Dostum yoğrulduğumuz umut hamurundan,
İnsanlığın ekmeğini yapmanın zamanıdır.
Karışıp sokakların akışına,
Umudun ekmeğini dağıtmanın zamanıdır.

An eskiyeni kılıçtan geçirip,
Şimdiyi yaratmanın zamanıdır.
Haydi kuşan umudunu,
Umudu köhnelerden kurtarmanın zamanıdır.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Dönme Geriye

Gurur ışıldarken
Teninde bir şamatadır
Ne varsa ala kayan.
Gözlerindeki
Hırçın karada
Dolanır durur
Işıltılı bir umut.
Dönmekten daha iyi
Dilenmek sevgiyi.
Sokaklarda
Son ışıltıların altında
Herkesten
Sevgi sadakası dilen.
Ama dönme.
Umudun ışık olsun
Sevgine.
Kalsan da karada
Dönme geriye.

Ufuk Nazım

[GooD aNd EvıL]

Dörtlükler

Yırtılan yüzünü,
Hangi rüzgar dikecek.
Şu bulutu kim gönderip,
Mavini geri verecek.
2
Yalım sarmış,
Yarım kalan romanları.
Yanlarında külleriyle,
Yalnız kalmış umutlar.
3
Uzun bir yokuş,
Bitmez bir düş.
Tam dört notalık ezgi,
Dört dişli bir gülüş.
4
Kırılgan bir kiraz dalımısın,
Temmuz da güne karşı.
Meyvalarından boyun bükmüş,
Yorgunmu düşmüşsün?

Ufuk Nazım