***İşte size çeşit çeşit mektup***

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Ben seni severken
Sen yanımda yoktun ki!
Ben seni özlerken
Sen bilmiyordun ki!
Ben seni sensiz sevdim...
Sen yokken bakışların vardı
Beynime kazınmış
Nereye baksam oradaydılar,
Ben seni sensiz sevdim..
Göremesem de, rüyamdaydın,
Sevmesen de, kalbimin derinliklerindeydin
Ve kimse seni oradan çıkaramayacak.
Sen bile!
Ben seni sensiz sevdim...
Sen olmasan da, hayalin vardı,
Sen olmasan da, şarkılar vardı;
Seni hatırlatan...
Sen olmasan da, her dakika aklımdaydın.
Ben seni sensiz sevdim...
Sen olmasan da,yıldızlar vardı,
Sen olmasan da,bulutlar vardı,
Sen olmasan da,günbatımları vardı,
Sen olmasan da,denizler vardı...
Ben seni sensiz sevdim...
Aslında sen hep vardın,
Aynı şehirde,aynı sokakta,
“Ben sevdanın oturduğu sokakta oturuyorum”ama;
Ben seni sensiz sevdim...
Ne olurdu sende beni sevseydin?
Ne olurdu bu kadar gözyaşı dökmeseydim?
Ama inanıyorum ki sen uyandıracaksın beni,
Hani kıyamet koptuğunda...
Ben seni sensiz sevdim...
Neden sevdim bilmiyorum ama çok sevdim!!!

[Nǿ ŦΞДЯ™]

" Bir gidişi yaz" dediler, "yazarım" dedim...gitmeleri öğrenmiştim..

Susardı, susardım, susardık, suskularca...
Bilinir bilinmez bir şarkının içinde kaybolurduk. Biz en çok susmayı sevdik, sevmeyi sevemediğimiz kadar. Koptuk ve dağıldık her şeye. Giderken durduramadık birbirimizi. Durdurmaya elin, elim, ellerimiz yetmedi. Eğitemedim çocuk kalmış korkularını, yanılgılarını törpüleyemedim. Sana gerçekleri gösteremediğim gibi.

Giderken durdurmalıydın beni, yapmalıydın, yapamadın. Durdurmaya gücün, gücüm, gücümüz yetmedi. Belki de yoktu, biz var sandık.
İnsan isterse yolları aşıyor, sen kapının eşiğini aşıp gelemedin. Geldiğim gibi gidemedim, gittiğim gibi dönemedim yüzüne. Sen, bildiğim sen değilsin artık. Ben, bildiğin ben, değişemem. Değişmelere suskun dudaklarım.

Şimdi acı, yolunu şaşırmış bir deniz kaplumbağası gibidir yüreğimde. Şaşkın ama inatçı.

Şimdi sen, adı geçmişte saklı ince bir sızı.
Şimdi biz, bir şarkıdan çalınmış iki nota gibiyiz. Eksiğiz ve yokuz. Dilsiz ama mutluyuz.

Bir kapının eşiğinde kaldı her şey. Beni dışarıya göndermeyecektin, içerde tutacaktın, arkamdan gidişimi seyretmeyecektin, yollara yürümeyecektim, sesimi gidişlerde yitirmeyecektim. Sesimi geceye vermeyecektin.
Şimdi, kaldır gözlerini ve geceye bak. Sesimi gör yukarıda, ortada bırakılmış tellerimi. Densiz ama dengeli satırlarımın anlamını kavra. Geceye bak, sesimi kaydırma.

Kimsenin öğretmediği bir şeyi öğretmeni dilerdim, ayrılırken

Ama sen herkesin öğrettiğini yineledin.
Şimdi aşk, inançlarını yitiren bir ayyaştır köprü altlarımda

Biz ki *******i paylaştık, yastığı, şarkıları. Biz ki sözleri paylaştık, kelimeleri. Biz ki yüreği paylaşamadık, paylaşamadım galiba. Nedendir bilmem, noksan kaldık korkulara. Nutku tutulan *******in isimsiz sabahlarında, yanlış ve yangın kaldık.
Geride kalan kırık ezgiler ve yorgun ruhların dansı.

Sokağımın serseri gülüşü, gençliğimin asi sevgisi, isyanımın suskun gezgini. Gitmeye meyilli değildim, olduğum gibiydim, dinletemedim, dinletemedin, dinletemedik belki de.

Şimdi sen, aksak bir hüzün, nerede coşacağını bilmeyen.

Şimdi ben, değişemeyen bir şehir, nasıl sevileceğini bilen.
Şimdi biz, olmayan bir şeyiz.

Bir kapının eşiğinde kaldı her şey. Konuşmak anlamsız, susmak kalabalık, ayrılık bulaşıcı. Sevda, kör topal yürüyen bir dilenci gibidir artık.
Seni sevdim ama gönderdin. Gönderilince dönemiyorum. Ben bir çiçeğim asi yanım, solunca aynı elde açamıyorum.

Susuyorum, susuyorsun, susuyorlar, suskularca....

Gerçekte kim olduğunu çok düşündüm,

Özleminin yer yer sağanak yağışlı olduğu zamanlarda galiba artık biliyorum.
Sen, büyümeye zamanı olmayan çocukların, dar zamanlarda attığı içten bir kahkahasın

Beni beklemeye gidiyordun, galiba yolu şaşırdın

Bir gidişi yaz, dediler, yazarım dedim. Gitmeyi öğrenmiştim, kalmayı öğretemediğim kadar.

Bir gidişi yaz, dediler, yazarım, dedim. Gitmeyi giyinmiştim, yakıştırılmıştım veda sözlerine, merhabalara alıştırılamadığım kadar.

Bir gidişi yaz, dediler, yazarım, dedim. Çok gitmiştim, söz gitmiştim, uzun gitmiştim, sesimi duyuramayacak kadar.

Bir gidişi yaz, dediler, yazmaya giderken kendimden geçmişim. Arkama dönüp baktım, sende beni gördüm, el salladım. Artık çok geç, sendeki ben için çoktan bitmişim...



Alıntı

[Nǿ ŦΞДЯ™]

BIR YÜREK YARAT BANA SIMDI...ALISTIM SEVDANA SEVDALI GÜNLERINE...ALISTIM BENI SEVMELERINE..SEN HEP SEVECEKTIN BENI...BITMEYECEKTI ICINDEKI BU SEVGI..BAKTIMKI ARTIK YOKSUN..NE SEVIYOR,NE ÖZLÜYORSUN...BEN SIMDI SAHIPSIZ KÖSELERDEYIM..HER KÖSE BASI SANA CIKIYOR....HER YOKUS SANA INIYOR...ACTIGIM HER KAPI SANA ACILIYOR...SIGMIYOR DELI YÜREK..HIC BIR MEKANA,MEKANSIZLIGA...ALISAMADIM SENSIZ YALNIZLIGA...BECEREMEDIM SENSIZ YASAMAYI..EKLEYEMEDIM MAZIME SENI..HER YENI GÜNDE CIKIYOR KARSIMA SÖYLEDIGIN SEVDA SÖZLERI..BAKIYOR ICIMI ACITAN GÖZLERINDEKI BAKISLAR..YA SEN OLMALISIN HER AN YANIMDA...YA BEN OLMALIYIM BASKA BIR ASKTA...TAKAMADIM YÜREGIME BASKA BIR SEVDA..TAKMAYA CALISTIKCA SEN ISLEDIN ICIME..YÜREGIM SENI ISTIYOR ELDE DEGIL..SENI UNUTABILMEK BENDE DEGIL...YÜREGIM SEVMIS SENI BU SUC DEGIL...MADEM ALDIN BENDEN SEVGINI...BIR YÜREK YARAT BANA SIMDI...AYNI SENIN YÜREGIN GIBI..YARAT YOKSA DÜSECEGIM..KALBIM BIN PARCA OLACAK...GÖZLERIMDE KI YASLAR YAGMUR OLUP YAGACAK...YARAT YOKSA ÖLECEGIM...KALBIM AFFETMEYECEK SENI...SONRA HIC UNUTAMAYACAKSIN ASKINA OLAN YÜREKSIZLIGINI...BIR DAHA BULAMAYACAKSIN SENI BENIM GIBI SEVENI...GIDEN GITTIMI DÖNMEZ GERI...BIR YÜREK YARAT SIMDI BANA...OLMASIN ONDA SANA SEVDA...

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Varlığınla yokluğun arasında kalmayacağım artık, sadece olmayacaksın. Sensiz kalma ihtimali olmayacak aleyhine kurulmuş cümlelerimin sonunda. Belki birkaç satır arasında unutulacaksın bir müddet sonra. İçimden olmayacak, boş bir kağıdın gölgesine sığınmayacak sana sitemlerim. Hani hep kızardın ya “Konuş konuş konuş” derdin, haykırabilir miyim şimdi korkaklığını. Bıraktığın bu mavi düşleriyle avunan yalnızlığı, artık sahiplenilmeyecek olmanın burukluğunu yaşarken, haykırabilir miyim dersin, susar mıyım, gülüp geçer miyim yoksa …?
Aslında alıştırmalıyım kendimi hiç dönmeyecekmişsin, dönülmeyecek bir yerdeymişsin gibi farzetmeli, unutmalı. Seni hiç tanımamış gibi yaşamımı sürdürmeliyim. Var olduğum her yer aşk(ın) şehri olmalı artık, yeniden sevmenin, sevilebilmenin yeri her yer, zamanı yaşanan ve gelecek tüm zamanlar olmalı benim için. Evet, sayfalardan koparıp bir bir savurmalıyım seni yaşanmış tüm zamanlara, uzaklaşan her adımımla hapsetmeliyim bu anılar sokağına. Kopan takvim yaprakları sensiz geçen günleri saymamalı, bende yokluğunun güncesini tutmayı artık bırakmalıyım. Her yeni güne seni getirmedi diye isyan etmemeliyim. Kabullenebilmeli, hazmedebilmeli, aldırmamalı hatta sana hak verebilmeliyim. Bu satırlarla büyümeye başlamalıyım, sırf seni ve çocuklaşan bir aşkı kolayca unutabilmek için. Zira yoksun. Sanki benim hiç senim olmamış, sanki bizi hiç yaşamamışız, sanki aşk denen o hoyrat şarkıyı mırıldanmış ve sonra yarım bırakmışız gibi. Artık yeni bir şarkı söylemenin vakti, Yaşanmışlığına, yitikliğime hiç aldırmadan,
Sanki benim hiç senim olmamış gibi
..

[Nǿ ŦΞДЯ™]

*******...AnLar...SorguLar...IzdırapLar..."O"nsuz . .!



Katran karası ******* vardır, seni bağırına basmıştır.! Kalemi ele aldırır, yazdırır, çizdirir.. Ama ne birşey değişir, ne yeni gündeki güzellikler için haber verilir.!



Gecem soğuk..!

Odam sensiz..!

Ümitler bitmiş..!

Kadehimde şarap bitmiş, hayalin gitmiş..!

Anlar vardır, şarkılarda buldurur matemi...

Sözler bir yana dursun, ritimler bile acıtır içini.. Kanatır kapanması zor yaralarını, her bir enstrüman sesi.! Oysa yaraların kabuk bağlamaya yüz tutmuştur.. Bir şarkı duyarsın bir yerde.. Her bir söz çarpar darbeyle,her bir enstrüman sesiyle açılır kabuklar.. dilindeki çığlıklara, ahlara aldırmazlar..!

Ve sen içinde sorguya başlamışken.. şarkıda tınılarıyla acıtır bir yandan, bir yandan da sorguna eşlik eder...



Dağlar mı..? yollar mı..? denizler mi engel..?

Neden..? Neden gelmez oldun..?

Eller mi..? diller mi..? sözlerim mi engel..?

Neden..? Neden gelmez oldun..?

Sorgular vardır, sadece kanatır!Asla cevap buldurmaz.!

Sorular,sorular, sorular..Cevabı yok, muhatabı yok ve hatta soranın aynada bir sureti bile yok.! Devam edip gider sorgu, tâki yaranın kanı dışına sızıpta, sol yanın kızarana kadar.! Umudunu bir hışımla alırsın avucuna, elini götürürsün zorlukla sol yanına, ama kanın akmaya devam eder.. Belliki acının dinmeye niyeti yoktur.! Umut tuz misali kanatırda, bir merhem "O"dur kapanacak yarana..!



Zaman durdu, gökyüzünden yıldırımlar düşerken..

İçimdeki yağmur dindi, yoruldum beklemekten..!

Izdıraplar vardır, söyletir, "O" duymasada *******ine seslenir.!

Derken biter son enstrümanın son darbesiyle matem..katılırsın çığlık atarcasına tekrar edersin can havliyle..Yeter artık bitsin..! "Yoruldum Beklemekten!!!!!" dersin..

*******...AnLar...SorguLar...IzdırapLar... vardır da bir tek "O" yoktur işte..!

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Ve ben ne kadar şanslıyım ki sevdiğimi hep yanımda görebiliyorum
Soğukta, yağmurda, kızgın güneşin altında, en engin denizler, en geniş ummanlar,en korkutucu ormanlarda, en sarp uçurumların o en tehlikeli uç noktasında, en kızgın çöllerde
Gecenin en karanlık anında, güneşin doğuşunda ki heyecanda ve aynı heyecanla güneşin batışında….
O hep benimle benim yanımda
Ve o hep beni mutlu etmek için var
Benim için
Benim ruh ikizim olarak yaratılmış gibi…

O bana milyonlarca kilometre uzakta da olsa damarımda ki, kan tenimde ki can
Gözümün bebeği kadar yakınımda olan sevgili.

Dinlettiği melodilerle ağır aksak ilerleyen kalbime hız kazandırıyor
Bedenimin yaralarını sarmakla kalmıyor ruhuma hükmediyor
O hep en zor anımda beni güçlü olmaya zorluyor
“yapabilirsin “diyor
“yapabiliriz” diyor
Zayıf düşmeme izin vermiyor
Kendi güçlü olduğu kadar benimde güçlü olabilmem için savaşıyor…

Duyurduğu
Kimi zaman fısıldadığı, bazen bir dokunuşa sakladığı, bazen bir öpücükle anlıma kondurduğu
“seni seviyorum”
Dünyanın en edebi, en değerli, en tatlı ve en samimi sözcükleri
Onun dilinden onun kalbinden geldiği için …

Beni ağlatabilen; mutluluktan mutluluğa uçururken ağlatabilen
Hayatın karşıma çıkarabileceği en doğru, en samimi, en güvenilir çocuğu
Özlüyorum seni…

Gerçi ben seni senin yanındayken bile özlerdim
Bilmezsin durup durup ağlamalarım
Bazen hıçkırıklarım
Bakışlarımı senden kaçırışlarım
Öpüşlerine cevap vermeyişim
Sessiz kalışım
Düşünceli oturuşlarım ve baş ağrılarım
Senin özleminden di sevgili
Ama sen bilmezsin…

Her anımızı özlemle anıyorum
Hasretlerdeyim aşkım
Kilometrelerce derin sevgim Kilometrelerce derin hasretinin içinde kaynıyor,
Ve kalbim aşkının hamuruyla yoğruluyor
Ortaya sen çıkıyorsun birtanem
Seni benden beni senden ayırması inan güç oluyor
Anlıyorum ki mayam sensin
Senin için senin gibi seviyorum
Ve her anımızı arıyorum …
Her anın barındırdığı o apayrı tadlara hasretim
Yedi sene olacak
Yedi senenin her günü senin sevginle dolu
Senden en nefret ettiğimi iddia ettiğim anlarda itiraf etmekten korktuğum sevgin bir an olsun ayrılmadı benden
Ve sevgin yaşlanmadı aşkım
Yıllandı ama eskimedi
Hala dünkü çocuk gibiyim
Ve sen hala dünkü çocuksun gözümde bi türlü büyütemediğim
Yüreğimi alevlendiren
Beni heyecana sürükleyen o çocuk….

Eskimedik çünkü eskitmedik
Paylaştık mutlulukları, hüzünleri, umutları, hayalleri, tasaları, endişeleri
ve biz farklı yönlerimiz ortaya çıktıkça birbirimize daha çok bağlandık
birbirimizi tamamladığımız için …
ben seni benden ayıramaz oldum sahi kimsin sen?

Benim içimde ki ikinci ben misin yoksa, e öyleye ben kimim
Anlamıyorum, tanımlayamıyorum
Benim tek bir parçam değilsin
Çünkü nerden çıkartırsam çıkartayım seni
Ortada benden de eser kalmıyor
Ve seni ekleyince eksikliklerime nerde olursa olsun eksik kalmıyor
Ve bir parça sürünce senden yaralarıma,
Ne o çok derin yaralar ne de eski nasırlar dayanamıyor
Bil ki senle kapanıyor…

Ve ben hala o eski günlerde ki çocuk yoksun yok olduğunu gönlüm kabul etmiyor
Çıktığım her yol çıkmazlara dönüşüveriyor
Aklı yokluğunu almıyor ne yapayım gönül dayanamıyor..
Zor savaştı ne zor yarıştı,
Bak bu ağır yük bizi aştı

[Nǿ ŦΞДЯ™]

"Aşk nelere kadirdir" derler de inanmazdık. Aslına bakılırsa gayet yerinde bir söz bu. Çünkü aşk bizi kendi denizinde yolculuğa çıkarırken, ruhumuzu da bir o yana bir bu yana sürükleyip bir başkalaştırır. Hatta zaman zaman kendimizle ilgili şaşkınlıklar yaşar, çevremizdekilere de yaşatırız.

Aşıksınız, seviyorsunuz, sevdiğinizin bile farkında değilsiniz. Ama sözleriniz, hareketleriniz sizi çoktan ele veriyor. Sanki bir anda siz "siz" olmaktan çıkıyor ve yepyeni bir kişiliğe bürünüveriyorsunuz. Bakalım aşk size neler yapıyor, neler yaptırıyormuş!

Güne her zamankinden daha erken başlarsınız. Sanki kendinizi günler boyu uyumuş gibi hisseder ve gayet formda olursunuz.
Gözlerinizin içi gülmeye başlar, yanaklarınız pembeleşir, acaip güzelleşirsiniz. Sizi gören "şıp" diye aşık olduğunuzu anlar. Müzik kadar aşk da ruhun gıdasıdır.

Bir anda alışveriş delisi oluverirsiniz. Ama bu tam bir çılgınlık aşamasındadır. Yepyeni giysiler, kokular ve makyaj malzemeleri alınır. Farklı bir tarzın deneme çalışmaları da başlamıştır. Dolaptakilerin ise papucu çoktan dama atılır.

Önceleri gözünüze çarpmayan ya da çarptığı halde aldırış etmediğiniz kilolarınız ve can düşmanınız selülitler, baş derdiniz olur çıkar. Her daim ayna karşısında, onlardan nasıl kurtulacağınızı düşünürsünüz. Ve paranızın büyük bir kısmını kremlere ve spor merkezlerine bağışlarsınız.
Patlamış mısır, cips ve kola. Bir anda hayatınızın vazgeçilmezleri arasına girer. Çünkü aşk sayesinde atıştırmalarınız had safhaya çıkmıştır.

İş güç hak getire! Sorumluluklar kendini bir anda "top on" listesinin alt sıralarında bulur. Patronunuzun imalı lafları bile dikkatinizi çekmez. Varsa yoksa "O" dur. Ee, ne de olsa listenin başına yerleşmiştir.

Sizi görenler nedensiz sırıtmalarınıza ve ağzınızın artık kulaklarınıza yapışmasına, herkese hatta hoşlanmadığınız insanlara bile sevgi dolu davranmanıza bir mana veremezler. Halbuki siz yeni aşkınız sayesinde dünyanın en mutlu insanısınızdır. Varsın sizi anlamasınlar.

Paranoyak olup çıkarsınız. Yemeden içmeden ha bire, onun hakkında sürekli ya beni aldatıyorsa, bugün hiç aramadı, ya başına bir şey geldiyse gibi paranoyalar üretir, sizin yanınızda olmadığı zamanları kendinize işkence saatleri haline getirirsiniz.

Onunla geçen süre, nedense su gibi akıp geçer. Onu hergün görmek için bilimum yalanlara başvurup, en yakın arkadaşınızı bile satarsınız.
Kalp atışlarınız bir türlü normale dönmez. Hele onu görünce, adrenalin miktarınız maksimum noktalara sıçrar. Elleriniz titrer, midenize kramplar girer.

Hayatınızın aşksız ne kadar berbat olduğunu anımsayın, aşksız kalmayın!!!


ALINTI

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Unutmak….Unutmak ne kadar zor değil mi? Bize bu acıları yaşatan,içimizde unutma hissini doğuran kişi ya da olayları unutabilmek.Bütün bu düşüncelerden kendini soyutlayabilmek.Veya hayata bunlarla devam etmek.Her geçen gün unutamamanın verdiği acıyı içinde duyarak yaşamak.

Unutmaya çalıştıkça, bir takım yaşanmışlıkları beyninden silmek istedikçe, bunların yüreğine daha çok oturması.Beynini içten içe kemirmesi unutamamanın. Belki de istedikçe hafızana yerleşmesi.Geçmişteki unutulacak olay ya da kişileri bir yangının külü gibi savurmaya çalışmak.Fakat zamanla küllerin tekrar tutuşup bir kor gibi bütün benliğini sarması.Bu acı veren şeyler ya bir terk ediliş,ya bir ayrılık,ya istediklerinin tersine gelişen olaylar silsilesi.Ya da ne bileyim belki de değer verdiğin kişi ya da olaylara keşke vermeseydim dedirtecek yaşanmış günler…

Tamam unuttum artık hiçbir olay veya kişi beni üzemeyecek,kendim için varım dediğin anda bir nevi gerçekler yavaş yavaş tekrar gün yüzüne çıkmaya başlar hayatında.Sonra da ardı arkası kesilmeyen unutma krizleri...

Sadece kötü şeyler midir unutmaya çalıştıklarımız acaba.Hayır güzellikler de unutulabilir tabii ki.Ama bu güzellikler öyle etkilemiştir ve iz bırakmıştır ki beynimizde asla unutulmaz.Evimizin nadide köşelerinde barındırılan antikalar gibi,geçmişteki güzel anılarımızda baş tacımızdır.

Madalyonun diğer yönünde ise unutamamanın verdiği acı vardır.Yaptığın iyiliklerin bir kalemde silinmesi.Yakanı bırakmak bilmeyen mutsuzluklar.Hayır dedikçe yara üstüne yara açıp duran,kendinle yaşadığın hesaplaşmalar.Bu değil midir zaten yakıp kavuran…

Belki de sorumlu biziz.Unutmaya çalıştıkça daha çok yaşıyoruz,düşünüyoruz.Oysa kendi haline bırakınca her şey ne güzel.Unutmak Allah’ın verdiği bir nimet değil mi? Neden zamana bırakıp bu güzelliği yaşamıyor nefsimiz.Zor biliyorum.Kim bilir ne acılar yaşadık.Hayatımızda gelişlerin sevincini yaşadığımız gibi kaç gidişin acısını da yaşadık yüreğimizde.Ölüp ölüp dirildik yeniden.Yemeden içmeden kesildik.Kaç kişi kim bilir ağlamaktan göz pınarlarını kuruttu.Artık onsuz yaşayamam,unutamam dedi.Daha doğrusu böyle kandırdı kendini.

Örneğin sevdiğin,her şeyin olan birini kaybettin.Onun yerini kimse alamaz.Nasıl unutacağım dersin.İçinde sürekli kanayan bir türlü kabuk bağlamayan bir yaradır bu.Günden güne içini yakıp kavuran bir yara hem de.Oysa zamana bıraksan öyle bir unutacaksın ki.Boşuna dememiş atalarımız “zaman en iyi ilaçtır” diye.

Zamanı geldiğinde birde bakmışsın ki gülüp oynuyorsun sende…Unutmak istediklerin hayatından silinip gitmiş farkına varamadan ya da vardırılmadan.

Ve gün gelirde anlarsın unutmak isteyip unutmadığın şeylere artık gülüp geçtiğini...

Hadi o zaman UNUT! UNUTABİLİRSEN….
……… AŞKI UNUT,SEVMEYİ UNUT….
………GECEYİ UNUT,UNUT HER ŞEYİ….
UNUT! UNUTABİLİRSEN…

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Sevgi dolu ancak sevginin yürekte saklandıgı bir ailede yetişmişti genc kız.Sevginin dile vurulmasını düşünmemişti hiç....Seviyorum demeye ihtiyacı varmıydı?Babası zaten biliyordu minik kızının kendini sevdigini.Kendiside duymamıştı hiç babasından.Sevgisi hep içindeydi,hareketlerindeydi amadilde deyil bunun eksikligini duydugunda ise çok gec kalmıştı.Utanıyordu artık insan babasına seni seviyorum diyemezmiydi.SENE SEVİYORUM bu aileden olmayan birine belkide haketmeyen birine kolayca söylenebilirdi ama insanın babasına söylemesi utanılacak birşey diye düşünüyordu.Utanıyordu ah birkere deseydi babasına gerisi gelecekti biliyordu Seni seviyorum dedikleri tek tek yok olmuştu hayatından.Haketmemişlerdi bu sevgiyi hatta seni seviyorum kelimesini .Anlamı bile basitleşmişti bu kelimenin.Oysa hep yanında olan canı gibi sevdigi babasına söyleyememişti.Sırf söyleyememek deyildi hırsı.Dokunamıyordu babasına,sarılamıyordu.Sadece birkere elini tutmuştu babası ufak bir operasyon sırasında yanında istemişti babasını.Elini tutmuştu babası,sıkıca sanki eli kuvveti olmuştu kızın acısını hafifletmişti.Bir kez tutmuştu elini...Her gece dua etti genc kız ,Tanrım babamın elini tutmam için ,ona sevgimi haykırmam için yardım et.Onun kolunda gururla yürümek istiyorum.Kimi zaman unuttugu oluyorduda bu duayı ama Tanrı biliyordu ve bir fırsat yaratacaktı onun için buna emindi.
Ve bir gece babasının hastalanmasına şahit oldu genc kız.Birden bire deyil yavaş yavaş hastalanmasının her anını gördü.Babasının kolunun uyuştugunu farketti önce,hastaneye götürene kadar yavaş yavaş gelen felcin her dakikasına şahit oldu.Hıckırarak aglarken babasının koluna girdigini ve onun elini tuttugunu hatırlıyordu.....Hastaneyi inletircesine aglamaları engellememişti felci.Neden Tanrım,neden şimdi neden böyle bir zamanda duyanlar ettigi duayı bilemezlerdi ki.....Günler boyu aglamaları dinmedi.Seni seviyorum demesini duyamadı babası belki ama Tanrı duymuştu ve babasını genc kıza bagışlamıştı belliki....Bundan sonra babasına söyledi genc kız sevdigini.Utanmadan ,gururla söyladi.
Baban bu duygularımı belki belki hic bilmedi.Ama ben herkezden cok hakediyordum ona sevgimi söylemeyi.
Ve en cok o hakediyordu benim sevgimi....

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Bil ki bu benim hüzün saltanatımdır! Çektiğim çilenin adını ayrılık koyma. Şimdi eline su dökemez hüzünler yaşıyorum. Her baktığında binlerce anlam kattığım gözlerimin rengi bile değişti. Bu siyahlığı, bu daima kirpiklerimle gizlemeye çalıştığım halimi hiç görmedin sen.
Yüreğimden apansız sıçrayışlar gibi giderken, gülümseme değildi o dudağımdaki kıvrım. Öptüğün yerde bıraktığın izindi, gör ve hatırla istediğim.

Şimdi el dediğim ellerle tokalaştım ah! Şimdi hala merakta, hala aynalar karşısında senin izlerini arayan bir kadın buluyorum. Ah özledim, senin benim olduğunu bilerek uyuduğum o huzurlu, meleklerle dolu dediğim *******imi.

Diyorum ya bak, el dediğim eller uzanıyor ellerime, kokum senden uzaklarda, senin tenine dokunmayan rüzgârlarda dağılmaya başlıyor. Şimdi yüreğindeki kuraklığı deniz yapsan, geçer mi bitmeyen susuzluğum?

Seni bu kadar sevmek, elbette bin türlü dert salacaktı başıma biliyordum. Vazgeç benden beyaz yürekli adam derken gitmeyecektin, bunu da biliyordum. Oysa açma saatleri bile birbirinden kaçışan çiçekler gibiydik biz. Benim akşamsefalığım, senin sabah güneşine dönmüş o papatya haline rastlamıyordu. Ben deniz gibi enginliğimle övünürken, sen gökyüzünde özgürlüğünle seyrediyordun bana kattığın maviliğini. Sonunda sen en yorgun ama en ulu dağ oluyordun ufukta, bense üzerinde bir kar tanesi...

Bırak artık, dönerse dönsün başım, aşk bu döngüyü sever. İçinde sen olan hiçbir şeyden yere düşmem ben.
Bırak aşk belki bizi de sever. İçinde sen olan her acıyı kabul ettim ben...


Bir aşkın bitişi, bir nehrin kuruyuşuna benzermiş. Ben senin, o nehri kuruttuğun satırlarından geldim sevgili...