๏๒รєรรเ๏ภ
02-20-2006, 06:04 PM
Çanakkale Harbi'nden sonra Fransa'ya dönen bir Fransız generali, bir basın toplantısı yaparak, gazetecilere açıklama yaptı. General konuşmasına şu sözlerle başladı:
''Biz fransızlar, Türkler gibi böyle mert bir millet ile savaştığımız ve bunları tanıdığımız için ne kadar iftihar etsek ve övünsek azdır.''
Bu sözler üzerine gazeteciler sordular:
''Düşmanımızı neden böyle övüyorsunuz? Onlar bizim bir çok askerimizi öldürdüler.''
General şöyle cevap verdi:
''Çünkü Türkler gerçek asker gibi dövüşüyor.kalleşlik nedir bilmiyorlar. Hiç unutmam, bir çarpışmanın sonunda, savaş alanını geziyordum.Süngü süngüye bir çarpışmanın neticesinde, iki tarafdan bir çok ölü ve yaralı vardı.Yerde bir fransız askeri yatıyordu.Hemen yanına bir Türk askeri, sürünerek gelmişti. Yırttğı gömleğinden bir parçayı, frnsız askerinin kanayan yarasına sarmaya çalışıyordu. Tercüman aracılığı ile; 'biraz önce savaştığın düşmanının, neden yarasını sarmaya çalışıyorsun?' diye sordum.
Zorlukla şu cevabı verdi;
' Bu yaralanınca, cebinden bir yaşlı kadın resmi çıkardı. Öptü, kokladı ve anlamadığım birşeyler söyledi.Anladım ki bu annesinin resmidir. Onun arkasında bekleyeni var. Benim ise bir bekleyenim kalmadı. Bari ölmesin, bekleyenine kavuşsun istedim.'
Bunları duyunca gözyaşlarımı tutamadım. Bu yaralı Türk, bana savaş meydanında insanlık dersi veriyordu. Bu sırada emir subayım, Türk askerinin kan sızan göğsünden ceketini açtı. Baktım, o da ağır yaralı. Göğsünden aldığı yarasına ot tıkamıştı. Kendi yarasına ot tıkayıp, düşmanının yarası için gömleğini yırtıp, yara sarmaya çalışan insana hayran oldum. Biz fransızlar böyle kaç kişi yetiştirdik? Az sonra bu fransız ve Türk yiğidi öldüler. Bu yaşadıklarımla, sözlerimde haksız olmadığımı herhalde anlatabildim.''
''Biz fransızlar, Türkler gibi böyle mert bir millet ile savaştığımız ve bunları tanıdığımız için ne kadar iftihar etsek ve övünsek azdır.''
Bu sözler üzerine gazeteciler sordular:
''Düşmanımızı neden böyle övüyorsunuz? Onlar bizim bir çok askerimizi öldürdüler.''
General şöyle cevap verdi:
''Çünkü Türkler gerçek asker gibi dövüşüyor.kalleşlik nedir bilmiyorlar. Hiç unutmam, bir çarpışmanın sonunda, savaş alanını geziyordum.Süngü süngüye bir çarpışmanın neticesinde, iki tarafdan bir çok ölü ve yaralı vardı.Yerde bir fransız askeri yatıyordu.Hemen yanına bir Türk askeri, sürünerek gelmişti. Yırttğı gömleğinden bir parçayı, frnsız askerinin kanayan yarasına sarmaya çalışıyordu. Tercüman aracılığı ile; 'biraz önce savaştığın düşmanının, neden yarasını sarmaya çalışıyorsun?' diye sordum.
Zorlukla şu cevabı verdi;
' Bu yaralanınca, cebinden bir yaşlı kadın resmi çıkardı. Öptü, kokladı ve anlamadığım birşeyler söyledi.Anladım ki bu annesinin resmidir. Onun arkasında bekleyeni var. Benim ise bir bekleyenim kalmadı. Bari ölmesin, bekleyenine kavuşsun istedim.'
Bunları duyunca gözyaşlarımı tutamadım. Bu yaralı Türk, bana savaş meydanında insanlık dersi veriyordu. Bu sırada emir subayım, Türk askerinin kan sızan göğsünden ceketini açtı. Baktım, o da ağır yaralı. Göğsünden aldığı yarasına ot tıkamıştı. Kendi yarasına ot tıkayıp, düşmanının yarası için gömleğini yırtıp, yara sarmaya çalışan insana hayran oldum. Biz fransızlar böyle kaç kişi yetiştirdik? Az sonra bu fransız ve Türk yiğidi öldüler. Bu yaşadıklarımla, sözlerimde haksız olmadığımı herhalde anlatabildim.''