KoJiRo
03-09-2008, 09:27 AM
Yıl 1914. Memlekette bir ateş yaşanıyor. Van’ da askerler hududa gitmiş. Şehirde asker, hudutta cephane bitmiş. Ne askerler bırakıp sınırı şehre dönebilir, ne kocamışlar vurup sırtlarına mermiyi hududa götürebilir. Bilmem kaç ateş arasında kalmış memleket evladı. Ya ne yapacaklar peki? Ellerinde 12-16 yaşları arasındaki delikanlılardan (delikanlı demeye bile dilim varmıyor, çocuklardan) başka ne var? Analar ağlar, babalar ağlar, memleket ağlar. Küçük büyükler “biz gideriz” derler. “Biz bu vatana hizmet ederiz. Gerekirse can dökeriz.”
Gittiler. Mermileri teslim ettiler. Dönüş yolunda bir fırtınaya isabet ettiler. 120 Fidan, 120 Kınalı Kuzu… 120 Mehmet, 120 Vatan Evladı… Van’ ın karlı dağlarında, yollarında kaldı cansız bedenler. 98’ i şehit düştü. Sadece 22’ si geri döndü. 98 küçük kuzucuk. Yaşları 12-16. Taşlar görse bu hali, duramaz kül ufak olur. Katı kalpler şahit olsa, erir, toprağa savuşur.
Ya biz? Biz ne ettik bunca zaman? Oturduğum yerden slogan atmakla kurtaramam vatanımı. Niçin şehit oldu bu kuzular? Ardlarında analarını, belki yavuklularını, niçin gözü yaşlı bıraktılar? Ahlak yoksunu dizileri her gece izleyelim diye mi? Edebimizi kendi ellerimizle mahvedelim, yırtalım diye mi? Giyinikken çıplak olanlardan olalım diye mi? Televizyonlarda aile meselelerini ortaya döküp milleti birbirine kırdıralım diye mi? Namusumuz, baş tacımız kızlarımız, televizyonda yarı çıplak, dans yarışmalarına katılsınlar diye mi?
Ah Kınalı Kuzular, Vatan ki namustur. Vatan ki, bizlere sizlerden emanet devrolunmuştur. Ya ben nasıl baktım emanetinize? Sizin cephelerde, iki ateş arasında geçirmediğiniz Namazlarınız için okunan Ezanlar… Biz şimdi o Ezanları dinlerken, üst üste attığımız bacaklarımızı indirmiyoruz. Biz şimdi her sırrı ortalıkta ayan ediyoruz. İffet, ar, namus, haya… Bunları nasıl da ucuza kurban ediyoruz. Ah Kınalı Kuzular, haklarınızı helal edecek misiniz bize? Rahmetli Gazi Dedem* haberleri dinleyip “Memleket ne hale gelmiş. Biz bunun için savaşmamıştık ki!” diye hayıflanmıştı. Ah Kınalı Kuzular, yüzünüze bakacak yüzüm yok. Utanıyorum. Aldığım her nefese hakkınız düşmüş madem, ben neden sizi tanımıyorum? Kim bilir, belki bir Fatiha’ yı bile çok görüyorum. Bilinçsizce, öyle hiç ölmeyecekmiş gibi, sizinle hiç karşılaşmayacakmışız gibi, hesap sorulmayacakmış gibi yaşayıp gidiyorum. Yaşamak benimki mi, yoksa siz Vatan, namus, Din uğruna bebe yaşta göçüp gidenlerinki mi?
120 Fidan, 98 Şehit. Haberlerde her akşam bağırıyoruz “Vatan bölünmez” diye. Lafla peynir gemisi yürümez elbette. Komedi filmleri, aşk filmleri, aksiyon filmleri de vardı. Salonları hınca hınç doluydu. Peki neden 120 filminin gösterildiği 200 kişilik salonda 15 kişi vardı? Oturduğumuz yerden ne çok şey söylüyoruz. Peki, tarihimizi neden öğrenmiyoruz?
Rahmet olsun Kuzularım hepinize. Haklarınızı helal ediniz.
*GAZİ DEDE: İstiklal Harbinin yaşayan son iki gazisinden biriydi. Konyalı Veysel Turan. Bir yıl önce vefat etti. Allah rahmet eylesin. Canım Gazi Dedem. Ne iyi insandın sen. Layık olamadık. Biz hangi arada, böyle bir hal aldık?...
Gittiler. Mermileri teslim ettiler. Dönüş yolunda bir fırtınaya isabet ettiler. 120 Fidan, 120 Kınalı Kuzu… 120 Mehmet, 120 Vatan Evladı… Van’ ın karlı dağlarında, yollarında kaldı cansız bedenler. 98’ i şehit düştü. Sadece 22’ si geri döndü. 98 küçük kuzucuk. Yaşları 12-16. Taşlar görse bu hali, duramaz kül ufak olur. Katı kalpler şahit olsa, erir, toprağa savuşur.
Ya biz? Biz ne ettik bunca zaman? Oturduğum yerden slogan atmakla kurtaramam vatanımı. Niçin şehit oldu bu kuzular? Ardlarında analarını, belki yavuklularını, niçin gözü yaşlı bıraktılar? Ahlak yoksunu dizileri her gece izleyelim diye mi? Edebimizi kendi ellerimizle mahvedelim, yırtalım diye mi? Giyinikken çıplak olanlardan olalım diye mi? Televizyonlarda aile meselelerini ortaya döküp milleti birbirine kırdıralım diye mi? Namusumuz, baş tacımız kızlarımız, televizyonda yarı çıplak, dans yarışmalarına katılsınlar diye mi?
Ah Kınalı Kuzular, Vatan ki namustur. Vatan ki, bizlere sizlerden emanet devrolunmuştur. Ya ben nasıl baktım emanetinize? Sizin cephelerde, iki ateş arasında geçirmediğiniz Namazlarınız için okunan Ezanlar… Biz şimdi o Ezanları dinlerken, üst üste attığımız bacaklarımızı indirmiyoruz. Biz şimdi her sırrı ortalıkta ayan ediyoruz. İffet, ar, namus, haya… Bunları nasıl da ucuza kurban ediyoruz. Ah Kınalı Kuzular, haklarınızı helal edecek misiniz bize? Rahmetli Gazi Dedem* haberleri dinleyip “Memleket ne hale gelmiş. Biz bunun için savaşmamıştık ki!” diye hayıflanmıştı. Ah Kınalı Kuzular, yüzünüze bakacak yüzüm yok. Utanıyorum. Aldığım her nefese hakkınız düşmüş madem, ben neden sizi tanımıyorum? Kim bilir, belki bir Fatiha’ yı bile çok görüyorum. Bilinçsizce, öyle hiç ölmeyecekmiş gibi, sizinle hiç karşılaşmayacakmışız gibi, hesap sorulmayacakmış gibi yaşayıp gidiyorum. Yaşamak benimki mi, yoksa siz Vatan, namus, Din uğruna bebe yaşta göçüp gidenlerinki mi?
120 Fidan, 98 Şehit. Haberlerde her akşam bağırıyoruz “Vatan bölünmez” diye. Lafla peynir gemisi yürümez elbette. Komedi filmleri, aşk filmleri, aksiyon filmleri de vardı. Salonları hınca hınç doluydu. Peki neden 120 filminin gösterildiği 200 kişilik salonda 15 kişi vardı? Oturduğumuz yerden ne çok şey söylüyoruz. Peki, tarihimizi neden öğrenmiyoruz?
Rahmet olsun Kuzularım hepinize. Haklarınızı helal ediniz.
*GAZİ DEDE: İstiklal Harbinin yaşayan son iki gazisinden biriydi. Konyalı Veysel Turan. Bir yıl önce vefat etti. Allah rahmet eylesin. Canım Gazi Dedem. Ne iyi insandın sen. Layık olamadık. Biz hangi arada, böyle bir hal aldık?...