x_irma_x
07-19-2006, 01:38 AM
http://img149.imageshack.us/img149/3249/eller2jxnw1.jpg (http://imageshack.us)
Hayatın anlamsızlığından söz edip duruyordum seni tanımadan önce.., Hayat anlamsız geliyordu. Seni ne zaman içime alıp kaç gece uykusuz kalıp senin yokluğun da bedenim seni aradı bunu da hatırlamıyorum.
Belki gülüyorsun bu satırları okurken, belki de tahmin ettiğin gerçekleri okuyorsun benim dilimden. Ne düşündüğünü, ya da ne düşüneceğini bilmiyorum. Bildiğim özgürlüklerin adamı olduğun..
Biliyorum ve biliyorsun...
Seni kaybetme korkusu yok seni severken
Zaten benim değilsin ki...!
Ve sen
Özgürlüklerin adamı
Ne seni sevmekten korkuyorum, nede unutmaktan
Öyle çok şey öğrettin ki bana
Bunlar için sonsuz teşekkürler sana!
Belki diyorsun ki bu satırlar nereden çıktı böyle. Neden bunları yazdın diye..
Dün bir arkadaşımı hatta dostumu kaybettim. Belki de tek dostumdu. Bir önceki gün hastaneye ziyaretine gittiğimde bana:
Sakın hiçbir şeyi erteleme dedi. Ne sevgilerini, ne nefretlerini. Söylemek istediklerini söyle ki hiç beklemediğin bir anda ölüm kapını çaldığında " keşke" deyip pişmanlık duyma. Söylemek istediklerini söyle. Bırak çıksın gitsin senin içinden karışsın ister karanlığa ister aydınlıklara. Söyle ki ölüm kapını çaldığında rahatça gözlerini kapayabilesin hayata. Söyle ki dönüp geriye baktığında pişmanlık duyma.
Bunları hep söylerdi bana. Ve son sözleri oldu yine. Aslına bakarsan birazda ona borçluyum bu cesareti... O nun ölümüne..
Yazmak yerine belki konuşmalıydım seninle. Ama nasıl başlayacağımı nasıl anlatacağımı bir türlü bilemedim . İçimdekilerin beni daha fazla kemirip bitirmesine de izin veremezdim. Daha fazla erteleyemezdim. Söylemem gerekti..! Bende söylüyorum...(Kendimden nefret ettiğim ilk an-gözlerimin senden başkasına baktığı an-)
Dedim ya :
Sen özgürlüklerin adamı,
Ben yalnızlıkların kadını,
Öğle çok şey öğrettin ki bana,
Bunlar için sonsuz teşekkürler sana...
Hayatın anlamsızlığından söz edip duruyordum seni tanımadan önce.., Hayat anlamsız geliyordu. Seni ne zaman içime alıp kaç gece uykusuz kalıp senin yokluğun da bedenim seni aradı bunu da hatırlamıyorum.
Belki gülüyorsun bu satırları okurken, belki de tahmin ettiğin gerçekleri okuyorsun benim dilimden. Ne düşündüğünü, ya da ne düşüneceğini bilmiyorum. Bildiğim özgürlüklerin adamı olduğun..
Biliyorum ve biliyorsun...
Seni kaybetme korkusu yok seni severken
Zaten benim değilsin ki...!
Ve sen
Özgürlüklerin adamı
Ne seni sevmekten korkuyorum, nede unutmaktan
Öyle çok şey öğrettin ki bana
Bunlar için sonsuz teşekkürler sana!
Belki diyorsun ki bu satırlar nereden çıktı böyle. Neden bunları yazdın diye..
Dün bir arkadaşımı hatta dostumu kaybettim. Belki de tek dostumdu. Bir önceki gün hastaneye ziyaretine gittiğimde bana:
Sakın hiçbir şeyi erteleme dedi. Ne sevgilerini, ne nefretlerini. Söylemek istediklerini söyle ki hiç beklemediğin bir anda ölüm kapını çaldığında " keşke" deyip pişmanlık duyma. Söylemek istediklerini söyle. Bırak çıksın gitsin senin içinden karışsın ister karanlığa ister aydınlıklara. Söyle ki ölüm kapını çaldığında rahatça gözlerini kapayabilesin hayata. Söyle ki dönüp geriye baktığında pişmanlık duyma.
Bunları hep söylerdi bana. Ve son sözleri oldu yine. Aslına bakarsan birazda ona borçluyum bu cesareti... O nun ölümüne..
Yazmak yerine belki konuşmalıydım seninle. Ama nasıl başlayacağımı nasıl anlatacağımı bir türlü bilemedim . İçimdekilerin beni daha fazla kemirip bitirmesine de izin veremezdim. Daha fazla erteleyemezdim. Söylemem gerekti..! Bende söylüyorum...(Kendimden nefret ettiğim ilk an-gözlerimin senden başkasına baktığı an-)
Dedim ya :
Sen özgürlüklerin adamı,
Ben yalnızlıkların kadını,
Öğle çok şey öğrettin ki bana,
Bunlar için sonsuz teşekkürler sana...