M@D_VIPer
09-25-2006, 02:05 AM
Sağ elimi kaybettim ama kendimi buldum
http://www.hurriyet.com.tr/_newsimages/2208986.jpgBağdat’ta sağ eli kopan Time muhabiri Michael Weisskopf, "Kan Kardeşler" adlı kitapta hem kendinin hem de uzuvlarını kaybeden üç Amerikalı askerin hikayesini anlatıyor.
Hikaye, 10 Aralık 2003’te Weisskopf, Time fotoğrafçısı James Nachtwey ve iki askerle bindiği bir Humvee’nin de içinde bulunduğu konvoy Bağdat’tan geçerken başlıyor. Weisskopf o sahneyi şu cümleyle ifade ediyor: "Time dergisinin ’Yılın Kişisi’ yapmak istediği Amerikan askerinin portresini çıkarmak için Bağdat’a gönderilmiştim. Pazar yerinden geçiyorduk. Önce bir taş atıldı zannettim. Sonra önümde bir cisim gördüm. Hemen aldım ve sağ elimle uzağa fırlattım. O anda her yer karardı. Sağ kolumu oynatamıyordum. Ucuna baktığımda kanlar içindeki bileğim kafası kesilmiş bir tavuğun boynuna benziyordu... Hastanede hemşire ’Sen bir kahramansın. Elini kaybettin ama birçok kişinin hayatını kurtardın’ dedi. Ben de ’bombayı tutmasaydım şimdi elim yerinde olacaktı’ dedim. Hemşire, ’bombayı almasaydın, ne sen ne de araçtaki diğerleri şimdi hayatta olacaktınız’ dedi. Weisskopf, kitabının sonunu şöyle bağlıyor: "Önce, bombayı patlamadan önce fırlatamadığım için kendimi suçluyordum. Ancak, yaşadığım deneyim bana kahramanlığın nefsini korumak olduğunu öğretti. Bunun ödülü hayatımın geri kalanıydı."
http://www.hurriyet.com.tr/_newsimages/2208986.jpgBağdat’ta sağ eli kopan Time muhabiri Michael Weisskopf, "Kan Kardeşler" adlı kitapta hem kendinin hem de uzuvlarını kaybeden üç Amerikalı askerin hikayesini anlatıyor.
Hikaye, 10 Aralık 2003’te Weisskopf, Time fotoğrafçısı James Nachtwey ve iki askerle bindiği bir Humvee’nin de içinde bulunduğu konvoy Bağdat’tan geçerken başlıyor. Weisskopf o sahneyi şu cümleyle ifade ediyor: "Time dergisinin ’Yılın Kişisi’ yapmak istediği Amerikan askerinin portresini çıkarmak için Bağdat’a gönderilmiştim. Pazar yerinden geçiyorduk. Önce bir taş atıldı zannettim. Sonra önümde bir cisim gördüm. Hemen aldım ve sağ elimle uzağa fırlattım. O anda her yer karardı. Sağ kolumu oynatamıyordum. Ucuna baktığımda kanlar içindeki bileğim kafası kesilmiş bir tavuğun boynuna benziyordu... Hastanede hemşire ’Sen bir kahramansın. Elini kaybettin ama birçok kişinin hayatını kurtardın’ dedi. Ben de ’bombayı tutmasaydım şimdi elim yerinde olacaktı’ dedim. Hemşire, ’bombayı almasaydın, ne sen ne de araçtaki diğerleri şimdi hayatta olacaktınız’ dedi. Weisskopf, kitabının sonunu şöyle bağlıyor: "Önce, bombayı patlamadan önce fırlatamadığım için kendimi suçluyordum. Ancak, yaşadığım deneyim bana kahramanlığın nefsini korumak olduğunu öğretti. Bunun ödülü hayatımın geri kalanıydı."