aLeMDaR
10-04-2006, 11:40 PM
http://img444.imageshack.us/img444/6747/ocukkkkpy0pr8.jpg (http://imageshack.us)
Saatler vakitsizliği çaldığı an artık zaman gelmiştir: Bir sahiplenme duygusu gibi akar giderim ...
Uzak bir bahar adına yakılan düşler, el sallar yıldız panayırı ardından. Kırıklığı içine sinmiş tüm vazolarda solmaya yüz tutar papatyalar... Dejenere olunmuşluklarıyla başbaşa bırakılır kapkara günler...
Ki, kirli bir elin yansımasıdır artık, gölgelerinin içine sinen... ayrılıklar, ardına vurur ümitleri... Kapanır kapı... Ardından, cevapsız sorulara eş, bir tutam acı...
Günler; sıtma olmuş bir çocuk yüzü kadar boğuk ve katran karası ırmaklarla yüzleşirken, dile alınamayacak kadar kor tenli ninniler dökülür, ak saçlı ninenin dilinden...
Bir özleyişin umarsızlığını gökte uçan kuşa sormayı akıl ettiğinden beri, yaralıdır oysa yüreği...
Ve Senden gelen tek bir papatya, yürek mezarına dikeceği.
Yersiz bir zamanda saklambaç mı oynuyorduk. Ki, çıkamadık bir türlü saklandığımız deliklerden... Kaybolduk kendi ırmaklarımızın derininde... Bir yok oluş türküsünü ağıt edindiğimiz günden beri dilimize,
Keskin hüzünler yer etti yürek kimliğimize... Ve bir ütopyaydı aslında, kapanmaya yüz tuttu sanılan yaralar üzerine sürülen merhem... Talan edilmiş önyargıların, yaşamı köşeye sıkıştıran katı!
Üşüyor olmalısın, karanlığn pençesine sinmiş ağlarken... Avuçlarında yanar tüm okyanuslar... Güneş, ancak yüreğinde batar. Bunu bir sen bilirsin, bir de yüreğindeki her şehrin köşe başı yalnızlıklarına eş diz boyu ahlar... Ki her ah, bir destandır gönül ikliminde henüz yazılmamış...
Ve şarkılar; kırık bir bahar adına kazınır, yazgılar ülkesinin soy ağacına... Umarsız bir hayal boy verince içinde, kelimeler titrer birer birer yürek mahzeninde...
Ortalık ağarmadan, ağarmalıydı düşlerin oysa... Yenilgilerin çehresine kazınmış suretin, gülümseyebilmeliydi hayata, her başkaldırmada... Senin için, yanan bir şarkıyı dile getiremem çınaraltım, henüz yalnızsın.
Ve yenikliği içine sinmiş zamanın. Ki damarlarında akan kanın ıssızlığıdır; göz bebeklerime değen, değdikçe çırpınan... Soysuz bir ürpermenin adına, yürek demişler bu coğrafyada... Neylersin.
Küçüklüğün içinde hep masum kal, sen buna değersin...
Ellerinde üşüyor ümitlerim, kapat artık avuçlarını ki biz bilirsin, yaşamak bilirdik vademiz dolduğunda avuçlarında gömülmeyi.......
Saatler vakitsizliği çaldığı an artık zaman gelmiştir: Bir sahiplenme duygusu gibi akar giderim ...
Uzak bir bahar adına yakılan düşler, el sallar yıldız panayırı ardından. Kırıklığı içine sinmiş tüm vazolarda solmaya yüz tutar papatyalar... Dejenere olunmuşluklarıyla başbaşa bırakılır kapkara günler...
Ki, kirli bir elin yansımasıdır artık, gölgelerinin içine sinen... ayrılıklar, ardına vurur ümitleri... Kapanır kapı... Ardından, cevapsız sorulara eş, bir tutam acı...
Günler; sıtma olmuş bir çocuk yüzü kadar boğuk ve katran karası ırmaklarla yüzleşirken, dile alınamayacak kadar kor tenli ninniler dökülür, ak saçlı ninenin dilinden...
Bir özleyişin umarsızlığını gökte uçan kuşa sormayı akıl ettiğinden beri, yaralıdır oysa yüreği...
Ve Senden gelen tek bir papatya, yürek mezarına dikeceği.
Yersiz bir zamanda saklambaç mı oynuyorduk. Ki, çıkamadık bir türlü saklandığımız deliklerden... Kaybolduk kendi ırmaklarımızın derininde... Bir yok oluş türküsünü ağıt edindiğimiz günden beri dilimize,
Keskin hüzünler yer etti yürek kimliğimize... Ve bir ütopyaydı aslında, kapanmaya yüz tuttu sanılan yaralar üzerine sürülen merhem... Talan edilmiş önyargıların, yaşamı köşeye sıkıştıran katı!
Üşüyor olmalısın, karanlığn pençesine sinmiş ağlarken... Avuçlarında yanar tüm okyanuslar... Güneş, ancak yüreğinde batar. Bunu bir sen bilirsin, bir de yüreğindeki her şehrin köşe başı yalnızlıklarına eş diz boyu ahlar... Ki her ah, bir destandır gönül ikliminde henüz yazılmamış...
Ve şarkılar; kırık bir bahar adına kazınır, yazgılar ülkesinin soy ağacına... Umarsız bir hayal boy verince içinde, kelimeler titrer birer birer yürek mahzeninde...
Ortalık ağarmadan, ağarmalıydı düşlerin oysa... Yenilgilerin çehresine kazınmış suretin, gülümseyebilmeliydi hayata, her başkaldırmada... Senin için, yanan bir şarkıyı dile getiremem çınaraltım, henüz yalnızsın.
Ve yenikliği içine sinmiş zamanın. Ki damarlarında akan kanın ıssızlığıdır; göz bebeklerime değen, değdikçe çırpınan... Soysuz bir ürpermenin adına, yürek demişler bu coğrafyada... Neylersin.
Küçüklüğün içinde hep masum kal, sen buna değersin...
Ellerinde üşüyor ümitlerim, kapat artık avuçlarını ki biz bilirsin, yaşamak bilirdik vademiz dolduğunda avuçlarında gömülmeyi.......