GeCeLeR
10-05-2006, 01:44 AM
aldattım...
ben de o insanlardan biriydim ve bir gün kapını açıp beni içeri alacağını, bir gün beni gercekten seveceğini sanıyordum...
bu yüzden ,dünyadaki hiçbir şey üzerinde dikkatimi yoğunlaştıramıyordum. Bu hayatta hiç bir şeyi tam yapamıyordum. görenler ,kendimden intikam alıyorum sanıyorlardı...
sonsuz bir ertelemeydi hayatım...
aslında bu bir gecikmişlik değildi. hayattan istifa etmek de değildi.Hem ,sen olmadan nereye gidebilirdim ki? ben senden uzaklaştığımda, gecikmiş olurdum her şeye; seni sevmekten vazgeçtiğimde, intikam almış olurdum herşeyden, seni sevmekten vazğeçtiğimde, intikam almış olurdum kendimden...
uzağa, istediğim uzaklara gitme şansım, ancak yanında olursam mümkündü. çünkü ne zaman içime baksam, yüzünden geçen bütün zamanları, bütün özleyişleri; yüzünden gerçek dünyaya açılan yolları, başka ve öteki hayatları görüyordum...
yüzünde, varlığımın sende kalan parçasını görüyordum. Böyle zamanlarda, yüzünde, acıyla gölgelense de bağışlayan bir gülümseme olurdu. ve bu gülümseme , senin beni bir gün içindeki varlığımla buluşturacağını hissettirirdi...
işte o zaman, bu sürgün bitecekti..
işte o zaman , yaşadığım bütün , endişeler , bu suçluluk, değersizlik duyguları, bu korkular , bu gün aşırı intiharlar bitecekti...
bunu bile bile , yaşamak, nedir, bilir misin?...
geri döneceğini bile bile , tanımadığın, sana hep yabancı yollara düşmek ...
karşına çıkan herkeste seni aramak ... seni hatırlattığı için, birine aşık olduğunu sanmak... sen olmadığını bile bile, bütün hayatını bu ilişkiye adamak için çırpınıp durmak...
bunu bile bile yaşamak, nedir, bilir misin?...
düşünsene , ben seninle düşlerimi , heyecanlarımı, çocukluğumu, acılarımı aldattım...
seni unuturum diye yaşamaya başladığım her aşkı, ben yine seninle aldattım...
sen beni içine almadığından beri, YILLARDIR BEN SENİ KENDİMLE ALDATTIM....
ben de o insanlardan biriydim ve bir gün kapını açıp beni içeri alacağını, bir gün beni gercekten seveceğini sanıyordum...
bu yüzden ,dünyadaki hiçbir şey üzerinde dikkatimi yoğunlaştıramıyordum. Bu hayatta hiç bir şeyi tam yapamıyordum. görenler ,kendimden intikam alıyorum sanıyorlardı...
sonsuz bir ertelemeydi hayatım...
aslında bu bir gecikmişlik değildi. hayattan istifa etmek de değildi.Hem ,sen olmadan nereye gidebilirdim ki? ben senden uzaklaştığımda, gecikmiş olurdum her şeye; seni sevmekten vazgeçtiğimde, intikam almış olurdum herşeyden, seni sevmekten vazğeçtiğimde, intikam almış olurdum kendimden...
uzağa, istediğim uzaklara gitme şansım, ancak yanında olursam mümkündü. çünkü ne zaman içime baksam, yüzünden geçen bütün zamanları, bütün özleyişleri; yüzünden gerçek dünyaya açılan yolları, başka ve öteki hayatları görüyordum...
yüzünde, varlığımın sende kalan parçasını görüyordum. Böyle zamanlarda, yüzünde, acıyla gölgelense de bağışlayan bir gülümseme olurdu. ve bu gülümseme , senin beni bir gün içindeki varlığımla buluşturacağını hissettirirdi...
işte o zaman, bu sürgün bitecekti..
işte o zaman , yaşadığım bütün , endişeler , bu suçluluk, değersizlik duyguları, bu korkular , bu gün aşırı intiharlar bitecekti...
bunu bile bile , yaşamak, nedir, bilir misin?...
geri döneceğini bile bile , tanımadığın, sana hep yabancı yollara düşmek ...
karşına çıkan herkeste seni aramak ... seni hatırlattığı için, birine aşık olduğunu sanmak... sen olmadığını bile bile, bütün hayatını bu ilişkiye adamak için çırpınıp durmak...
bunu bile bile yaşamak, nedir, bilir misin?...
düşünsene , ben seninle düşlerimi , heyecanlarımı, çocukluğumu, acılarımı aldattım...
seni unuturum diye yaşamaya başladığım her aşkı, ben yine seninle aldattım...
sen beni içine almadığından beri, YILLARDIR BEN SENİ KENDİMLE ALDATTIM....