GeCeLeR
10-05-2006, 02:46 AM
uzun bir veda gibiydi suskun haykirislar...
veda idin bana...
kim bilir, belkide gerekliydi bu ayrilik, ve yine, belkide boyle olmasi gerekiyordu... Sana, daha dogrusu senin o ilgine, simarticiligina baglanmaktan korkuyordum belkide, bana cevap vermedigin, ya da ilginin dagildigi bir an bile beni kizdiriyor, dudaklarimi bukup hep o simarik kiz edasinda soylenmeme sebep oluyordu... ve ben korkuyordum, sendeki bu ilgiye, bu guzel sevgiye muptela olmaktan, ki zaten olmustum galiba... saklayamiyordu benligim kendimden, her ne kadar sen bunu goremesende... kimbilir, belkide sen bunun adini ask olarak goruyor, itiraf ediyorsundur simdi, ama inan, bu bambaska birseydi, sana baglanmak, yani daha dogrusu, ilgine baglanmak, o simartilma arsizi kiz olmak aska dair birsey degildi, ben bunu cok iyi biliyordum, ama yinede sana baglanmamin ne bana ne kadar zarar verecegini biliyordum... o yuzden kactim belkide... belkide tum belkiler salt bu sebepten idi, sirf sana olan savunmasizligimi tekrardan zirhlastira bilmek icindi...
dusuk bir cumleydim aslinda...
seninle son konusmamizi, daha dogrusu konusamamizi hatirliyorum... parcalamak istemistim o an etrafimdaki herseyi... seni... cevap vermiyordun, ordaydin biliyordum, sadece susuyordun... ben sende dost kelimesinin gercek anlamini gormusken, herseye ragmen o var demisken, iste sen susuyordun, ben avazimi bagirtiyordum, sen sadece susuyordun... susarak cezalandiriyordun beni, cumlelerim anlamsizlasmaya baslamisti, ben dusuk bir cumleydim aslinda... sende noktalanan...
neden diyorsundur simdi...
nedenleri cok acikti iste, sen benim vazgecilmezim, sen benim mahzenim gibi olmustun... hayatin butun simarikliklarinin yaninda, seninki cok farkli geliyordu bana, daha uzak, ama daha yakin... daha yalan, ama daha gercek...
sesin bende yankisiz, direkt icime isleyen bir senfoni oluyordu, sen konustukca ben cogaliyordum, etrafimdaki sahte maskeler, taparca bakan ama aslinda kinle yogrulan bakislar gidiyor, temiz birseyler kaliyordu sadece icimde...
sonra, dusunuyordum, ne hakla baglaniyor sana, ne hakla sahipleniyordum... kafam karismiyordu, biliyordum bendeki dostlugun paha bicilmezdi, ama biliyordumki bu sizofren, bu saplantili hallerim, beni korkuttugu kadar sana baglanmaktan, seninde kafani karistiracakti elbet birgun... istemiyordum soru isaretlerin olsun bana dair... istemiyordum, birgun donupte beni yargilamani, kim oldugumu sorgulayip, kendinden soyutlamani... iste bu yuzden kendim gittim... kactim belkide, ama bu gerekiyordu, biliyordum zor olacakti, ama olmak zorundaydi... kendimi bagimsiz kilmak adina gitmeliydim...
sonra.../
senden sonra...
gidince cok zamanim oldu dusunmeye, dusuncelerimi yargilamaya sorgulamaya... ama artik agir gelmeye basladi bu gidis... sen bende yavasca yine var olmaya, kullerinden dogmaya basliyordun...
bol bol kitap okudum, her kitapta senide okumaya basladim, her kahramandan biri sen oluyordun, hayatimin bir imgesi haline geliyordun, somutlastiramadigim imgelerimden oluyordun... siir kitaplari okurken dizelerden firliyordun suratima... sonra filmler izliyordum durmak sizin, eskiden yapmadigim gibi agliyordum, sen giriyordun sonra karelere, her film seridinden mutlaka bir kere geciyordum, bakmiyor, gozumu kapatiyordum bir an... ama sonra bir bakiyordumki, artik ruyalarima giriyordun... suretin silik silik geliyordu gozumun onune bazen... bazen entrikali bir kabusta yer aliyordun, bazen cilgin bir universite gunlugunde cikiyordun karsima... bazen hic gormemis olusuma sasiyordum, seni her an gorur gibi yasiyordum... uyaniyordum ruyalardan, bir sure sonra seni ayik hallerin gundelik saatlerinde gormeye basliyordum... aklima dusuyordun kor gibi, dusuncem yaniyordu... cok istiyordum seni tekrar yasamayi, dostluguna siginip belkide icimi bosaltana dek aglamayi... senin yaninsira hayatimdaki tum donme dolaplari paylasmayi.... olmuyordu ama iste... olamiyordu....
gulermisin tekrar 'hosgeldin' der gibi....
donmustum iste, sanki hic birsey olmamis gibi, aslinda bakma boyle dedigime... cok sey oldugunun farkinda idim... ama korkuyordum, hic bir sey olmus ise beni affetmeyeceginden, yeniden ilgini vermeyecek yenide simartmayacagindan... bencillik yaptigimi soylemenden korkuyordum... beni bir daha ben olarak gormeyeceginden korkuyordum... af dilemek istemiyorum, bana agir geliyor cunku bu laf... suc yok aslinda, sadece karsinda o simarik kizdan kalma, senin bagimliligini ozleyen, birazda itmenden korkan yanliz bir suret var...
ozledigim...
bilmem ne olur bundan sonra... ama bildigim tek sey var ise... o da bu uzun zamanda seni kendim, kaybettigim benligim gibi ozledigim...
her sey icin ozur dilerim...
veda idin bana...
kim bilir, belkide gerekliydi bu ayrilik, ve yine, belkide boyle olmasi gerekiyordu... Sana, daha dogrusu senin o ilgine, simarticiligina baglanmaktan korkuyordum belkide, bana cevap vermedigin, ya da ilginin dagildigi bir an bile beni kizdiriyor, dudaklarimi bukup hep o simarik kiz edasinda soylenmeme sebep oluyordu... ve ben korkuyordum, sendeki bu ilgiye, bu guzel sevgiye muptela olmaktan, ki zaten olmustum galiba... saklayamiyordu benligim kendimden, her ne kadar sen bunu goremesende... kimbilir, belkide sen bunun adini ask olarak goruyor, itiraf ediyorsundur simdi, ama inan, bu bambaska birseydi, sana baglanmak, yani daha dogrusu, ilgine baglanmak, o simartilma arsizi kiz olmak aska dair birsey degildi, ben bunu cok iyi biliyordum, ama yinede sana baglanmamin ne bana ne kadar zarar verecegini biliyordum... o yuzden kactim belkide... belkide tum belkiler salt bu sebepten idi, sirf sana olan savunmasizligimi tekrardan zirhlastira bilmek icindi...
dusuk bir cumleydim aslinda...
seninle son konusmamizi, daha dogrusu konusamamizi hatirliyorum... parcalamak istemistim o an etrafimdaki herseyi... seni... cevap vermiyordun, ordaydin biliyordum, sadece susuyordun... ben sende dost kelimesinin gercek anlamini gormusken, herseye ragmen o var demisken, iste sen susuyordun, ben avazimi bagirtiyordum, sen sadece susuyordun... susarak cezalandiriyordun beni, cumlelerim anlamsizlasmaya baslamisti, ben dusuk bir cumleydim aslinda... sende noktalanan...
neden diyorsundur simdi...
nedenleri cok acikti iste, sen benim vazgecilmezim, sen benim mahzenim gibi olmustun... hayatin butun simarikliklarinin yaninda, seninki cok farkli geliyordu bana, daha uzak, ama daha yakin... daha yalan, ama daha gercek...
sesin bende yankisiz, direkt icime isleyen bir senfoni oluyordu, sen konustukca ben cogaliyordum, etrafimdaki sahte maskeler, taparca bakan ama aslinda kinle yogrulan bakislar gidiyor, temiz birseyler kaliyordu sadece icimde...
sonra, dusunuyordum, ne hakla baglaniyor sana, ne hakla sahipleniyordum... kafam karismiyordu, biliyordum bendeki dostlugun paha bicilmezdi, ama biliyordumki bu sizofren, bu saplantili hallerim, beni korkuttugu kadar sana baglanmaktan, seninde kafani karistiracakti elbet birgun... istemiyordum soru isaretlerin olsun bana dair... istemiyordum, birgun donupte beni yargilamani, kim oldugumu sorgulayip, kendinden soyutlamani... iste bu yuzden kendim gittim... kactim belkide, ama bu gerekiyordu, biliyordum zor olacakti, ama olmak zorundaydi... kendimi bagimsiz kilmak adina gitmeliydim...
sonra.../
senden sonra...
gidince cok zamanim oldu dusunmeye, dusuncelerimi yargilamaya sorgulamaya... ama artik agir gelmeye basladi bu gidis... sen bende yavasca yine var olmaya, kullerinden dogmaya basliyordun...
bol bol kitap okudum, her kitapta senide okumaya basladim, her kahramandan biri sen oluyordun, hayatimin bir imgesi haline geliyordun, somutlastiramadigim imgelerimden oluyordun... siir kitaplari okurken dizelerden firliyordun suratima... sonra filmler izliyordum durmak sizin, eskiden yapmadigim gibi agliyordum, sen giriyordun sonra karelere, her film seridinden mutlaka bir kere geciyordum, bakmiyor, gozumu kapatiyordum bir an... ama sonra bir bakiyordumki, artik ruyalarima giriyordun... suretin silik silik geliyordu gozumun onune bazen... bazen entrikali bir kabusta yer aliyordun, bazen cilgin bir universite gunlugunde cikiyordun karsima... bazen hic gormemis olusuma sasiyordum, seni her an gorur gibi yasiyordum... uyaniyordum ruyalardan, bir sure sonra seni ayik hallerin gundelik saatlerinde gormeye basliyordum... aklima dusuyordun kor gibi, dusuncem yaniyordu... cok istiyordum seni tekrar yasamayi, dostluguna siginip belkide icimi bosaltana dek aglamayi... senin yaninsira hayatimdaki tum donme dolaplari paylasmayi.... olmuyordu ama iste... olamiyordu....
gulermisin tekrar 'hosgeldin' der gibi....
donmustum iste, sanki hic birsey olmamis gibi, aslinda bakma boyle dedigime... cok sey oldugunun farkinda idim... ama korkuyordum, hic bir sey olmus ise beni affetmeyeceginden, yeniden ilgini vermeyecek yenide simartmayacagindan... bencillik yaptigimi soylemenden korkuyordum... beni bir daha ben olarak gormeyeceginden korkuyordum... af dilemek istemiyorum, bana agir geliyor cunku bu laf... suc yok aslinda, sadece karsinda o simarik kizdan kalma, senin bagimliligini ozleyen, birazda itmenden korkan yanliz bir suret var...
ozledigim...
bilmem ne olur bundan sonra... ama bildigim tek sey var ise... o da bu uzun zamanda seni kendim, kaybettigim benligim gibi ozledigim...
her sey icin ozur dilerim...