Sorarım
Yorgun *******in nihayetinde,
Dönüp yüzümü kendime,
Sorarım 'bu yorgunluk nedendir' diye...

Cevap veremem o anda,
Sarar bedenimi sıcak bir düş,
Kaplar gönlümü tarifsiz bir hüzün,
Sebebini sorarım kendime, ama bulamam.
Belki de bu nedenle coşacak gönlüm.

Tek başıma kaldım çok kez,
Biliyorum tadını bırakılmışlığın,
Hem de herkesten ve her şeyden çok,
Hatta ay'dan, güneş'ten bile iyi bilirim,
Kimse benim kadar yalnız kalmamıştır, bunu da bilirim,
Yanmamıştır kalbi kimsenin benim kadar, bundan eminim.

Şimdi hep şunu soruyorum kendime;
Sevilmek nasıl bir duygu diye...


Sadi Saçak

Söz Vermişti
Gece yarısında gelmişti,
Sabah güneşiyle gitti...

Geldiğinde de, gittiğinde de gülümsüyordu,
Yalnız giderken bir parça ağlıyordu,
Ya üzüntüsünden,
Ya da yapmak istediklerini yapamadıklarından ağlıyordu,
Bana da söz vermişti,
Sözünde durmak istiyordu.
Duramadığı her sözü için biraz daha yanıyordu.

'Gitmeyeceğim' demişti bana mesela,
Bir ömür terk etmeyeceğim seni,
Ayrılmayacağız yollar ayırmaya uğraşsa da,
Durulmayacak içimdeki sevgi seli!

Ama her şey sabah oluncaya kadar oldu,
Sabah olunca Pamuk Prenses Külkedisi oldu,
Beslenen tüm ümitler birden yok oldu,
Ve ben bittim güneşteki kar tanesi gibi.


Sadi Saçak

Suskunca
Kemençenin yayıyla geriliyordu duygularım,
O yaşadığım anıları arıyorum düşlerim,
Bir kız var o anılardan kalan zihnimde,
Onun da durmadan gülüşü geliyor gözlerime.

Bir dert var nereden geliyor daha bulamadım,
Bir aşk var, hâlâ yüreğimden söküp atamadım,
Bir otobüs var, o gönlümdeki kızı çok uzaklara gönderdiğim,
İşte ben o otobüsü hâlâ yok sayamadım.

Düşünürüm içimden gelen bir ses hep şöyle der:
İnsan düşündükçe çöker içine keder!

Susarak geçiririm bütün zamanımı,
Konuşunca duyarım çünkü eskiden kalma o sızıyı,
Kemençe gererken içimdeki duyguları,
Deniz dalgalarına emanet ederim, bütün anılarımı.

Gitmiyor, lanet olsun gözümün önünden,
O kızın gülüşü gitmiyor!
Bir de bana verdiği sözler, ettiği yeminler,
Kulağımı hiç terk etmiyor!

Şunu kabul etmek gerekiyor galiba yavaş yavaş,
Hayat her yönüyle insana saldıran acı bir savaş!
Kız gider, erkek ağlar ama çok yavaş!
Duymaz kimseler bu ağlayışı, ama erkeğin yüreği yaş...

İşte erkeğin ağlaması görülmediği için 'erkekler ağlamaz' denir,
Oysa her aşkın neticesi, erkeğin biraz daha ölmesidir.


Sadi Saçak

Uzak Diyarlar
Gecenin sihrinden alın götürün beni,
Uzak diyarlara, rüyalara götürün!
Hadi durmayın, hayâle salın beni,
Orada belki bir damla mutluluk görürüm...


Sadi Saçak

Umut Ufku
Düşünsem nereye kadar uzandığını bu yolun,
Bir lahza durmaksızın atılsam sonsuz ufka!
Bir şafak doğsa yeter bütün bu yorgunluğuma,
Sonra sözümde durup yine yelken açarım,
Sonsuz umutların aydınlığına.

Söz verdiğim gibi; umutsuzluğun yeri yok hayatımda,
Karamsarlık, yılgınlık uğramaz hiç bana...

Geçmişimde yaşadığım onca şeye rağmen,
Umutsuzluk yerleşemedi yine de kalbime.
Dilersen hatırlayalım o geçmiş günleri

Önce sevdim bir güzel kızı,
Sonra değdi kalbime ince bir sızı,
Öldürüp kahrediyordu beni o nazı,
Neredeyse geçecektim artık bu candan.

Bakışıyla yaralardı,
Dertlerimi sıralardı,
Acım dünyaya sığmazdı,
Eser kalmadı bende akıldan.

Sonra bir güzel daha sevdim,
Sevip ona *******imi verdim,
Yüreğimi ona bütünledim,
Ama ümitlerimi bir bir kırdı.

Gece adını sayıkladım,
Gündüz yüzünü hatırladım,
Her an aşkıyla dolup taştım,
Ama aşkın ateşi beni yaktı.

Sabah ayazında yolunu gözledim,
Gelecek diye sabahı ettim,
Uyumadım, uyutmadım, kederlendim,
Ama o verdiği sözleri hatırlamadı.

En son bir kıza daha vuruldum,
Sandım ki işte bu kez gerçek aşkı buldum,
Zannettim o zaman duruldum,
Ama o da hayal oldu gitti.

Gerçek sandığım bu aşk fazla yaşamadı,
O da diğerleri gibi boş bir masaldı,
Verilen sözler yine tutulmadı,
O efsunlu rüya şimdi söndü bitti.

Hâlâ direniyorum umutsuzlukla savaşmak uğruna,
Yaşatırken içimde yakılan ümitleri,
Vuruldukça daha sıkı yapışıyorum hayata,
Unutma: açlıktan değil, tokluktan öleceksin Sadi.


Sadi Saçak

Üşüyorum
Üşüyorum,
Benden başka kimse bilmiyor bunu,
Yalnızım!

Yanımda kimse yok,
Hâlimi hatrımı soran da yok,
Arayan, merak eden, denetleyen yok,
Yok işte bir kimse,
Yok yalnızlığımı gidermeye...

Gündüz olunca etrafımda insan çok oluyor,
Ama gece olunca hiçbiri kalmıyor.
Beni kendimle baş başa bırakıp,
Her biri bir yere dağılıyor.

İşte şimdi gece ve soğuk,
Üşüyorum,
O gündüz var olanların hiçbirini bulamıyorum.
Yani en 'birilerine ihtiyacım olduğu' zaman,
Tek başıma kalıyorum.

Bir sıcak el tutmuyor elimi şimdi,
Bir sıcak tebessüm akmıyor gözlerime,
'Nasılsın' diyen bile yok,
Herkes dağılıp gitmiş sanki,
Geride bir soğuk hava bırakarak.
Bir de bir parça yorgunla,
Biraz hayal kırıklığı...

Evet, yarın yine hepsi burada olacak,
Her zamanki gibi yanıma dolacak,
Ama inanmayacağım hiçbirinin sözüne,
Nasıl olsa hepsi akşam olunca kaybolacak.

Böyle değildi oysa eskiden,
Yanımda 'o' vardı.
Tamam, belki yine sıkıntılıydım ama,
En azından gece beni düşünen biri vardı,
...Ve üşümüyordum...


Sadi Saçak

Var mısın?
Koparabilir miyiz yüreklerimizi bu anlamsız yığınların arasından?
Birlikte gidebilir miyiz yıldızlar ülkesine?
Tanrı'nın bize hediyesi olan hayallerimizi gerçek kılabilir miyiz?
Kanatlanabilir miyiz herkesin uyuduğu bir gece vakti gökyüzüne?
Söyle yapabilir miyiz?
Bir ömrü birbirimize verebilir miyiz?


Sadi Saçak

Ya Sevmiyorsan
Düşünüyorum şimdi seni,
Sözlerini, cümlelerini,
Sesini, yüzünü ve tenini,
Düşünüyorum,
İçinden çıkamıyorum;
O hareketlerinin,
Ve de gözlerinin...

Acaba diyorum ne söyledin bana,
Ben anlamamış mıydım seni yoksa?
Anlamıştım da yanlış mı yorumlamıştım yoksa?
Ne dedin, ne söyledin sen bana?

Dileğim beni sevmendi,
Senin bari değerimi bilmendi,
İçimdeki hislere, duygulara,
Aynı büyüklükle karşılık vermendi.

Ama şimdi bak sen yoksun,
Ve ben yürek yetiremiyorum seni aramaya,
Sesini duymaya, seninle konuşmaya,
Cesaret edemiyorum bir türlü,
Sana ulaşmaya...

Hani insana olur ya bazen,
Yaşadığın o anı daha önce de yaşamış gibi hissedersin,
İşte ben de bunu yaşıyorum şimdi,
Sanki ben bu anı daha önce yaşamıştım,
Sonra da bakıp gecenin yıldızlarına ağlamıştım.

Sıkmazsam eğer içini,
Anlatayım sana o geçmişimi;

Sevmiştim ben yine bir güzeli,
Hem de çok sevmiştim, vermiştim yüreğimi,
Bir gün elime alarak bu karşı konulmaz sevgimi,
Çıktım karşısına söyledim kendimi...

O zalim güzel 'Yerin yanım değil' dedi,
Ciğerimi parçalayıp yüreğimi deldi,
Bütün hayallerimi yerle bir etti,
O zaman söz verdi kalbim, bir daha sevmeyecekti.

Bırakılmışlığın acısı büyük oluyor,
Aşkın yarası derin oluyor.
İşte ben çektim bu yükü,
Ama sanki dünya gözümde büyüdü.
Ne yapacağımı bilmiyorum,
Önümü hiç göremiyorum.

Şimdi karşımda olsan sorardım sana,
Kafamdaki soru işaretlerini silmek adına;
Seviyor musun beni? Söylesene!
Beni daha fazla bekletmesene...


Sadi Saçak

Yağmur Damlası ve Toprak
Bir akşam saatiyle düşecek toprağa ilk sevgilisi,
Kavuşacak birbirine hasret iki sevgili;
Yağmur damlası ve toprak...

Birbirlerine hasret, sarılacaklar delice,
Toprak sevincinden ıslanacak,
Yağmur ise toprakla buluşunca bin bir parça olacak,
Susacaklar!
Sessizce birbirlerine olan aşklarını haykıracaklar...

Akşamüstü kavuşacak yağmur damlası ile toprak,
Birbirlerine olan özlemleriyle yanıp tutuşarak,
Yağmur coşkun, toprak biraz utanarak,
Birbirlerine sarılınca artık bütün çile son bulacak...

Sonra yağmur damlası 'dur' diyecek,
Fısıltıyla toprağa bir şey söyleyecek,
Bu fısıltıyla toprak sessizleşerek,
Bütün dikkatiyle yağmur damlasını dinleyecek;

Özledim seni diyecek yağmur damlası,
Yokluğunda bulutların arasında bunaldım,
Daha fazla bekleyemedim, yeryüzüne yağdım,
Tek sana kavuşmaktı muradım!

Sonra toprak sözünü kesti yağmur damlasının,
Sevinci birden ufaldı vefalı toprağın,
Biliyordu toprak her türlü cefasını hayatın,
Bir de hayatın kurt kapanı olan aşkın...

Seninle dedi toprak, ben de çok mutluyum,
Bir de şu güneş hiç doğmasa,
Güneş doğunca iyi ama,
Bir de aşkım güneşle kaybolmasa...

Umut güzel şeydir, umut büyülüdür ey küçük yağmur damlası,
Ama kimi güneş doğunca, kimi gece olunca kaybeder umut deryasını...


Sadi Saçak

Yaşamak Gibi
Yaşamak bir iddiadır aslında,
Hayatla inatlaşmaktır.
Bir de yorulmamaktır,
Yılmamaktır zorluklarda.

Hayatı yaşamak beceridir,
Sadece yaşamak yani, hiç bir şey yapmadan,
Nefes almak hünerdir,
Çünkü alamaz herkes nefes,
Yanında değilken sevenleri,
Yanında yokken sevdikleri,
Her insan yaşayamaz,
Yaşamak bu yüzden marifettir.

Yanında olmaz her zaman sevdiklerin,
Çoğu zaman yalnızsındır,
Hatta bazen sevebileceğin kimseler varken etrafında,
Korkundan tek başınasındır.
Kar altında kalan kedi yavrusu gibi,
Bir başınasındır.

Zordur bu hâl, doğru,
Fakat yaşamaya çalışmak gerekir.
Sevdiklerin yokken yanında,
Seni mutlu edecek bir şey de olmamışken,
Zordur evet yaşama tutunmak,
Ama keşke başka bir yolun olsaydı,
Başka bir çıkar yol bulabilseydin,
Keşke...

Ama yok!
Yok işte hiç bir şey,
Seni hayata ve yaşama bağlayacak olan,
Sensin yine, tek başına!

Öyle bir bağlan ki hayata,
Hani derler ya, cehennemde yanıp,
Cenneti düşler gibi,
Yaşamak gibi...


Sadi Saçak