Şimdi bir rüzgâr geçti buradan
Koştum ama yetişemedim,
Nerelerde gezmiş tozmuş
Öğrenemedim.

Besbelli denizden çıkıp
Kıyılar boyunca gitmiştir,
Tuz kokusu, katran kokusu, ter kokusu
Yüreğini allak bullak etmiştir.

Sonra başlamış tırmanmaya dağlara doğru
Bulutları koyun gibi gütmüştür,
Okşayıp otları yaylalarda
Büyütmüştür.

Köylere de uğradıysa eğer
Islak, karanlık odalarda beşik sallanmıştır,
Güneş altında çalışanlara
İmdat eylemiştir.

Sonra başlayıp alçalmaya ovalara doğr

ağlamadan aşk olmaz...
gözyaşı dökmeden sevgi anlaşılmaz...

sen bunları bilmedin...
sevgimi hiç haketmedin...

gülüşün gibi o da yalanmış...
kalbin bir taş parçasıymış...

bilemedim ben...
inanmadın bana sen...

Merak etme!
Sana şiirler yazmam artık,
Sana türküler yakmam.
Bir eylül akşamı sokagından geçip
Seni ağlatmam...

Bir sefil rüzgar esince
Güneş gidip ay gidince
Yıldız körelip sönünce
Beni hatırla mühür gözlüm...

Bİldiğin yollarda kaybolunca
Şişeleri kırıp ağlayınca
Başını eğip usulca...
Beni hatırla zeytin gözlüm...

Haykırıp dağa taşa
Küsünce suya aşa
Kalınca yalnız başına
Beni hatırla canımın içi...

Işıklar sönünce birden bire
çekip bir köşeye dizinin üstüne
Yaşlı gözlerinle beni hatırla
SEvdiceğim...

sevdiklerin senden kaçınca
Tek başına yalnız kalınca
Adın herkesce unutulunca

gerçekten sevemiyorum
kimseyi koyamıyorum yerine
sen başkaydın diyemiyorum
dokunamıyorum sana
yosun gözlerini okuyamıyorum eskisi gibi
çünkü dalamıyorum sonsuzluga
soramıyorum yanlızlığıma
neden böylesin diyemiyorum hayata
sabredemiyorum seni görmeden yaşama
ölüm döşegine yatıp son sözüm olarak diyemiyorum
"GEL AZRAİL"i ol yanlızlığımın
son ver artık bu hasrete
duymak istediğin iki kelimeyse
söylüyorum:
"SENİ HALA SEVİYORUM"...

Damla damla eridim
Hüzne biriktim
Karardı aydınlık sözler
Aydınlık yüzler
Yığılıyor
Öfke kin kaygı
Ne gelecek günler bir müjde saklıyor
Ne bir ilerleme halindeyiz
Hep bir kılıç üzerinde
Hep çapraz ateşlerdeyiz...

Ellerimi dokunduğum her yerde
Çığlık çığlığa kıvranıyor hayat
Ve ölen arkadaşların giysilerini
Bir kere daha dürüp koyuyor analar
Çamaşır sandıklarına
Gözyaşları da çiçek açar

O durmadan kaçıyor;
Sen ardından gitmiyorsan;

O günün her saatinde saklanıyor,
Sen yollara düşüp deli divane aramıyorsan;

O sana acıların en büyüğünü tattırıyor,
Sen bundan en yüce hazzı duymuyorsan;

Boşuna aldatma kendini,
Onu sevmiyorsun demektir.

Elindeki içki kadehinde,
Dudağındaki sigarada ,
Okuduğun kitapta,
Mırıldandığın şarkıda,
Söylediğin şiirde,
Gördüğün rüyada
Ve yaşaman icin
Ciğerlerine doldurduğun havada
O yoksa;
Onun vazgeçilmezliğini anlam

Anneciğim!
Evlatlar vardır başarılarını, zaferlerini yazarlar...
Sana yazacak bir başarım, bir ödülüm yok anne.
Keşke olsaydı da, seni sevindirebilseydim.
Keşke, benim de anneme yazacak, anlatacak başarılarım olsaydı.
Ama yok anne...

Sevdiğin, okşadığın saçlarıma aklar düştü anne.
İlk evvel saçlarım hayat mücadelesinde yenildi.
Düşmanlarım hep benden güçlü oldu anne.
Onların tahta kılıçları benim çelikten kılıcımı paramparça etti.
Onlar beni yenmek için ne senaryolar yazdı, ne

Hoşçakal aşkım

Yolun gülle,

Yüreğin sevgiyle dolsun..!

Bak...


Nerelerden nerelere geldik...

Şimdi biz bittik...

Bir de başlangıcımız vardı

Sonunda bol gözyaşı döktüğümüz.


Sor yağmurları kendine

Kışları da sor.

Baharları bana bırak

Senden tek yadigar olarak.


Adı belli, sonu belli idik.

Soğuk bir mart akşamı idi

Beni son kez öpüp gidişin.

O an sadece yanımdan

Karanlığa karışmıştı yansıman.


Şimdi

Yüreğimden git diyorsun