Yokluğun her dakika ölüm demek gitme kal
Hasretim daha yüz yıl dinmeyecek gitme kal
Yetişir senden uzak yıllardır kahrolduğum
Ayrılma hiç yanımdan mahşere dek gitme kal

Ümit Yaşar

ÜÇÜNCÜ ŞAHSIN ŞİİRİ
Gözlerin gözlerime değince
Felaketim olurdu ağlardım
Beni sevmiyordun bilirdim
Bir sevdiğin vardı duyardım
Çöp gibi bir oğlan ipince
Hayırsızın biriydi fikrimce
Ne vakit karşıdan görsem
Öldüreceğimden korkardım
Felaketim olurdu ağlardım

Ne vakit Maçka'dan geçsem
Limanda hep gemiler olurdu
Ağaçlar kuş gibi gülerdi
Bir rüzgar aklımı alırdı
Sessizce bir cigara yakardın
Parmaklarımın ucunu yakardın
Kirpiklerini eğerdin, bakardın
Üşürdüm içim ürperirdi

Bu gün yıkığım biliyor musun
Ezginim,çaresizim,umutsuzum
Bırakma beni,insanlar kötü
Bırakma beni,korkuyorum
Bir deli otlar büyüyor içimde
Sancılıyım,yorgunum,kederliyim
Bu halini sevdim,gitme kal
Çamurlar,çirkefler içindeyim
Bir dayak yemiş adamım şimdi
Bezginim,karasızım,yılgınım
Al götür beni o kayıp *******e
Yeter ikimize yalnızlığım.

ÜMİT YAŞAR

ÜÇ GÜL

3 gül verir,bir gün sana sevdiğin,
Sorar sana bilir misin nedir aşk dediğin?
Bu güller tılsımlıdır,simgeler aşkımızı,
Bir köprü gibidir,belli eder bağlılığımızı,
Solar bu güller,eğer unutursan beni,
Solar bu güller,eğer unutursam seni,
Solmaz dersin,unutmam seni,
Solmaz dersin,unutmazsın beni,
Aylar yıllar geçer aradan,ayrılık gelir çatar,
Açtıkca bu sayfayı güller acına acı katar.
Uyanırsın bir sabah,içinde bir sıkıntı ile,
Açarsın bu sayfayı üzüleceğini bile bile,
SOLM

Baktikca cogalir yildizlar gecede
Parmaklarinla sayilmaz;
Kimi duyulur, kimi duyulmaz,
Dinledikce cogalir gecede,
Sesler gelir,
Ya hizlidan, ya yavastan.

Her sey kendi dilince konusur;
Karanlik ortse de ustunu
Gecede devam eder renk renk
Agacin dalinda, ruzgarda;
Her sey kendi rengince konusur.

Gozlerini kapatir beklerdi;
Yapraga benzer ellerini, avuclarini uzatir,
Beklerdi isitinceye dek
Agacin dalinda, ruzgarda;
Yesili duydu mu uyurdu
Ruyasinda...

Kafeslerin arkasinda oturmus, ince uzun gemiler gibi
limanda,
Olabileceklerden bahseder elleri, baslanmamis
nakislarda,
Kendi guzelligini seyreder gergefte kizlar.

Can Yucel

Golkoy Adinda Bir Yer Varmis Gelibolu'da
Televizyonda Gosterdiler Gecen Gun.
Gelenek Edinmis Koy Halki,
"ben Kendimi Bildim Bileli Bu Boyledir"
Diyor Muhtar:
29 Ekim'de Toptan Sunnet Ederlermis Cocuklarini...
Derken Ekranda Entarili Bir Cocuk Belirdi
Kirvesi Tutmus Kolundan
Yatirdilar Bir Kamp Yatagina,
Ardindan Sunnetci Olacak Zat Boy Gosterdi
Elinde Bicagiyla,
Cocuk Kaldirdi Basini, Bagirdi:
"yasasin Cumhuriyet" Diye
Bunun Uzerine De Ekran Karardi

Yaşanmamış hatıralar bilirim,
Büyülü sonbahar akşamlarında,
Bulutlar üstünde, su kenarında,
Yalnız hayal edilen hatıralar,
İşte; en ürpertici nağmelerle,
Bizim şarkımızı söyleyen rüzgar,
Sen dudağında gülümsemelerle,
Ben gözyaşlarımla, bu alemdeyim,
Fakat yine bizbize, başbaşayız,
Duymasanda düşünmesende; unutma,
Bir daha bu anı yaşayamayız...

Görülmemiş manzaralar bilirim,
Karda, kışta ilkbaharda,
Hür denizlerde, kuytu ormanlarda,
Sadece hissedilen manzaralar...

Bir baska yolculuk dalindan dusmek yere,
Yasadigindan uzun;
Bir tatli yolculuk dalindan inmek yere.

Agacin yuksekligince,
Dalin yuksekligince ruzgarda;
Ve bir yeni o"mu"r
Vardigin cimen yesilligince.

Can Yucel

Asli mi? Belki.
Odalik mi? Asla!
Ne Matisse'den ne de Ciragan Sarayindan!
Bir sobaydi allah tarafindan o deli hatun
Upuzun saclariyla bir demir-dokum...
Yaktikca kendini nefsinle nefesimle
Yandikca dusistandan dusurdugum odun
Isinirdi oda, isinirdi ev, isinirdi acun
O da, ben de, yanyana ve yana yana
Seviserek olmeyi ogrendik sonunda
Ondan simdi boyle ortalik duman
Baksana baharlar yagiyor ustumuze agaclardan
Asli varsa onun
Ki kerem edin ki var
O sobaysa
Ben de ona yanginim yan