Kalsa

Her mevsim geçiyor,bari güz kalsa,
Bahardan arta bir solgun yüz kalsa.


Vazgeçtik mis kokan bahçeden-bağdan
Razıyız çiçekler nice az kalsa.


Maviden yeşilden ümidi kestik,
En uçuk renklere dönük göz kalsa.


Örtmese bir beyaz kül üstümüzü,
Yaz yangınlarından biraz köz kalsa.


Dallarda tek yaprak unutsa rüzgâr,
Sararmış solmuş bir kuru haz kalsa.


Susmuş şarkılardan geriye kırık
Ve dökük birkaç söz ile saz kalsa.


Kumda izimizi silse de deniz,
Denizde bizden bir damla iz kalsa.

Yılmaz Aybar

Karabatak

Yalnızlıktan kaçamazsın,o sana
Hayaller kurdurur,düşler gördürür,
Sevdalar,dostluklar ve neler daha,
Akıl-sır ermeyen işler gördürür.


Kaçamazsın yalnızlıktan,o senin
İçindedir, unutsan da arada,
Dalsa bile binbir ufka gözlerin,
Sonra bakarsın ki,yine orada!


Yalnızlıktan kaçamazsın,o seni
Deniz eylemiştir ve dalar-çıkar
Sularında karabatak örneği
Dalar-çıkar-dalar son güne kadar.


Kaçamazsın yalnızlıktan,yazgındır,
Ne yapıp et ona alışmaya bak,
Bırakmaz yakanı-öyle azgındır-
Öteki dünyada da karabatak.

Yılmaz Aybar

Kargaşa

Hoşgörüye takmış herkes kafayı,
Yâni her tersliği hoş mu görelim?
Bırakıp bir yana farklılıkları,
Yalanı gerçeğe eş mi görelim?


Hoşgörü hoş şeydir yerinde ise,
Kökleri sağlam ve derinde ise,
Akıl rehberinin izinde ise,
Aklın bir yolunu beş mi görelim?


İyilik-güzellik amaç değil mi?
Terslikler tamire muhtaç değil mi?
Doğruluk eğriye ilâç değil mi?
Bütün değerleri boş mu görelim?


Değerler bir dalda karar kılmazmış,
Kişiden kişiye aynı kalmazmış,
Renkler ile zevkler tartışılmazmış,
Karayı aklayıp iş mi görelim?


İşte bu anarşi-kaos-kargaşa,
Ne gelirse bundan gelir hep başa,
Göz yumup böyle bir berbat gidişe,
Düzelir diyerek düş mü görelim? .

Yılmaz Aybar

Karşıtların Âhı

Liberaller öne kattı dünyayı
Bezirgân aklıyla güttü dünyayı


Ticarî mal diye baktı her şeye
Kargaşa içine attı dünyayı


Herkesi müşteri olarak gördü
Palavralarla aldattı dünyayı


Koalisyon kurdu körşeytan ile
Haramzâdelere sattı dünyayı


Canına okudu tüm değerlerin
Mânen ve madden kirletti dünyayı


Terör belâsına çanak tuttu hep
Huzur hasretine itti dünyayı


Geçmişi mum ile aratır oldu
Nostaljiye mahkûm etti dünyayı


Karardı bugünler ve de yarınlar
Karşıtların âhı tuttu dünyayı

Yılmaz Aybar

Kavuşamayanlar İçin

Dağ dağa kavuşmaz,insan insana
Kavuşur demişler ve inanmışız,
Gün güne eklenmiş yıllar yıllara,
Elbet bir gün diye umutlanmışız.


Şu yalancı dünya denilen yerde
Biz nerde kalmışız,kavuşmak nerde,
Ayrı duraklarda düşmüşüz derde,
Tutuşmuşuz için için yanmışız.


Hasret ateşinde erimiş zaman,
Bir yığın kül olmuş geride kalan,
Meğerse dağmışız,başımız duman,
Biz de kendimizi insan sanmışız.

Yılmaz Aybar

Kaybedişler

Üzülme sevdiğin terketti diye
O benim en güzel parçamdı deme
Daha ne parçalar terkeder seni
Görürsün yeteri kadar kaybet de.


Yel eser yerinde o gülüşlerin
Ümidin sararır solar düşlerin
Güvendiğin tepelere kar yağar
Düz ovada sarpa sarar işlerin.


Kalelerin birer birer yıkılır
Eğilir gittikçe boynun bükülür
Kalırsın yenik ve darmadağınık
Yüreğine pes bayrağı dikilir.


İster ödül olsun ister hediye
Verdiğini tek tek alır geriye
Böyledir bu kahpe dünyanın huyu
Sermayen yüklenir er-geç kediye.


Kaybetmek de doğal kazanmak kadar
Türlü kılıklarda karşına çıkar
Seni canından da eder sonunda
Tamtakır bırakıp kabire koyar.

Yılmaz Aybar

Kayıp Cennet

Çocukluk,ey benim masal iklimim,
Sen de masal oldun zaman içinde,
Unumu gönlümce eleyemedim,
Çürüdü kalburlar saman içinde.


Çok masal dinledim ömür boyunca,
Hiçbiri yerini tutmadı senin,
Hele gün geçip de akşam olunca
Dizi hep gözümde tüttü annemin.


Çocukluk,ey benden uzak sevgili,
Yeniden seninle olsam diyorum,
Bir olmaz duaya âmin der gibi,
Kayıp cennetimi bulsam diyorum.

Yılmaz Aybar

Kedili Şiir

Kedimi nasıl anlatsam size
Neresinden başlasam
Bilmem inanır mısınız
Gülmesinden başlasam


Bazen gülüyor inanın
Titreşiyor bıyıkları ince ince
Belli ki kendi gençliğini hatırlıyor
Ağaca çıkan kedileri görünce


Bahardı mevsim
Kedim de kuşların ardındaydı o günler
Daların en delisince çiçeklenmiş hayâllerle
En olmayacak işlerin ardındaydı o günler


Şimdi güz
Uyuyor uyanıyor kedim ocak başında
Hayatından hoşnut her şeye rağmen
Isınıyor kuşsuz ağaçların ateşinde


Sizin de vardır böyle bir kediniz
Veya olacak
O zaman inanacaksınız benimkine
Aklınız başınıza gelecek

Yılmaz Aybar

Keşmekeş

'Neye niyet neye kısmet'ler gırla
Boşuna harcanan gayretler gırla
Hayat adındaki şu keşmekeşte
'Pes yani'dedirten hayretler gırla

Yılmaz Aybar

Kılavuzu Karga Olanın

Varlık mı,yokluk mu,aslolan nedir?
Niçin verilmiştir bu hayat bize?
Yaşama tutkusu nereden gelir?
Hangi güç hükmeder kaderimize?


Aslolan ticaret diyor kimisi,
Bu kafa yüzünden bugüne geldik,
Sömürdük doğayı canavar gibi,
Her şeyi kirlettik,ozonu deldik.


Köşe döne döne başımız döndü,
Sonunda sıkıştık en pis köşeye,
Bahtımız karardı,şansımız söndü,
Vedâ ettik şöyle içten neşeye.


Aptallıkla damgaladık erdemi,
Ahlâkı bir eski palavra saydık,
Biraz tokgözlülük önerenleri
Dinozor zannettik,kadavra saydık.


O yüzden dünyamız can çekişiyor,
Ölüyor toprağı,havası,suyu
Ve hâlâ o kafa sürüp gidiyor,
Kadavra olmanın tuttuk yolunu.


Kılavuzu karga olanın derler
Gagası pislikten kurtulmazmış hiç,
Diyenler elbette doğru söylerler,
Görünüyor işte ortada sonuç.

Yılmaz Aybar