İki Âşık

Çılgın deniz, sâkin kıyı, iki uslanmaz âşık,
Yatarlar koyun koyuna, kolları hep dolaşık.

Kucaklamak için onu hiç durmaz koşar deniz
Öpülmekten kıyıların gerdanında binbir iz.

Taşır türlü hediyeler gönlünü almak için,
Kıyılar ki bekler onu, hülyâya dalmak için.

Bazen hoyrat dalgaları tokatlarken yüzünü,
Saklar, utanıp göstermez bakışlarında hüznü.

Mümkün değil ayrılık hiç, gelseler pek çok göze,
Yüzlerinde rastlamazsın pişmanlıktan bir ize.

Halenur Kor

İki Damla Yaş

Titriyor anılarda iki damla yaş,
Göğsüme usulca yaslanan o baş,
Sarı saçlarını süslerdi tüller,
Güzel ellerinde o pembe güller.

Ürkek ceylan gibi gelir, kaçardı,
Tatlı gülüşleri neş'e saçardı.
Apansız gidince boşandı seller,
Nasıl da yanmıştım sarınca eller.

Bir sabah belki de koşup gelecek,
Bakışınla yine aklım çelecek.
Basıp sînesine ağarmış başı,
Öpüp de silecek dökülen yaşı.

Titriyor anılarda iki damla yaş,
Göğsüme usulca yaslanan o baş.
Sarı saçlarını süslerdi tüller,
Güzel ellerinde açardı güller...

29 Mart 2000 İst.

Halenur Kor

İlhan Geçer'e

(Kıymetli Şair İlhan Geçer'e ithaf) (akrostiş)

İlkbahar çiçekleri açılmış sözlerinden,
Lezzet katmış sevgiye, gönlünün özlerinden.
Hâtırâ, hayâl, hüzün, sevgiyle harmanlanmış,
Aşkın yakan ateşi bağrına sarmalanmış,
Nasıl yakar içini, görürüm gözlerinden.

Güzelliği efsunlu o güz bahçelerinden,
Esiyor ılık meltem tatlı lehçelerinden.
Çalıyor, duyuyorum tambur ve ney derinden,
Eski sevdâ, eski aşk, kalp oynuyor yerinden,
Ruhlara dolan nağme, akan alın terinden...

Halenur Kor

İstanbul Gibi

Eski ahşap yalının penceresi açıldı,
Bir çift yeşil, kor gözün hüznü ufka saçıldı.
Taş plâktan ruhu saran nağmeler dökülürken,
Yakıyordu anılar, eskiye götürürken...
Gönlünün sayfaları koparken yaprak yaprak,
İstanbul kokuyordu her taraf, çimen, toprak.
Anarken gençliğini, yandı gönül telleri,
Gülabdânlar tutardı, beyaz zambak elleri.
Merdivenden salınıp, uçar gibi inerdi,
Mor salkımlı bahçeye mis kokusu sinerdi.
Erenköy dile gelir, ağaçla konuşurdu,
O âhu gözler dalar, mehtapla sevişirdi.
Güzelliği İstanbul, ruhu İstanbul’a eş,
Görenin yüreğine doğardı sanki güneş.
O nârin bileğine, yosunlu taş basamak,
Mahcup bir edâ ile, bakardı hep kaçamak.
Denizin dalgaları, dalgalı saçlarında,
İstanbul yıldızları minik avuçlarında...
Eski ahşap yalının penceresi kapandı,
Bir çift yeşil göz yine, yine mâziyi andı.
Ruhların sanki yanıp, inliyordu nefesi,
Kubbelerden göklere yayıldı ezân sesi...
İstanbul yavaş yavaş bir tüle bürünüyor,
Ufuklar boydan boya İstanbul görünüyor...

2001 – İst.

Halenur Kor

İsterdim

İsterdim yıllar boyunca kalbe nakış nakış dolsam,
Sevgiler açıp gönlünde, solmayan bir çiçek olsam.
Öyle derin kök salsam ki, açsam, hep açsam gönlümce,
Yaslanıp sıcak göğsüne, sevebilseydim ömrümce...

Bir muamma hayat bana, seçemedim yollarımı,
Bir kelepçe olmuş sevgi, çözemedim kollarımı.
Birgün uzattım elimi bir hayâli tutmak için,
Beyhûde çırpınışlarda yüreğim unutmak için...

Halenur Kor

Kadıköy'ü Duyarım Aldığım Her Nefeste

Moda'da oturmuşum, kulağım yine seste,
Kadıköy'ü duyarım aldığım her nefeste.
Dalgalar ninni söyler, okşar gibi meltemi,
Kadıköy'de yaşayıp sevmemek hiç elde mi?
Kadıköy'ü duyarım aldığım her nefeste.

Kapatıp gözlerimi dalarım hülyâlara,
O bahçeler, o köşkler, bitmeyen rüyâlara.
Önümden geçer bir bir, Kızıltoprak, Erenköy,
Erguvanlarla dolu mis gibi Feneryolu,
Kadıköy'ü duyarım aldığım her nefeste.

Yine kolumda sanki, sevdiğim güzel kadın,
Göztepe'de yokuştan inerdik hep el ele.
Unutmuşum yüzünü, bilmem ki neydi adı?
Kadıköy, gönül bağım, yüreğimdedir tadın,
Kadıköy'ü duyarım aldığım her nefeste.

Halenur Kor

Kalbim

Kalbimi koydum ortaya.
Birisi hiç görmedi, geçti.
Biri bastı, kırdı, paramparça.
Biri tanımaya çalıştı; kimin, ne diye?
Birisi ise aldı, bir daha vermedi.

12 Ocak 2001 İstanbul

Halenur Kor

Karanlıklar

Karanlıklar,
dipsiz bir kuyu,
Bir taş atsam içine
Göremem nereye gittiğini
Bilmem kinedir huyu?
Var mı içilecek bir damla suyu?
Bilinmez bir dipsizlik
Girince içine sonsuzluğun,Acır içimde bin bir duygu.

Karanlıklar dipsiz bir kuyu,
Döne döne yuvarlanır sözlerim.
Dipsizliğe düşer dilimden hece,
Korkutur küskün, karanlık gece.
Sonu bilinmez bir çizgi ki ömür,
Karışık, çözülmez, çetin bilmece.
El ele tutuşur düşen her âhım,
Her geceden sonra gelir sabahım...

Halenur Kor

Karlar

Yağıyor lâpa lâpa, örtmek ister gibi kar,
Kim bilir nerelerde, ne yanan yürekler var.

Saklamak ister gibi, acı, keder, karayı,
Usul usul kapatır, sarar sanki yarayı.

Küller altında gizli, titriyor çok acılar,
Ürperiyor soğuktan içten içe sancılar.

Karlar altında saklı, duygular köz köz içte,
İçin için yanıyor, görünmeseler hiç de.

Yalancı bir sargıdır bembeyaz yağan karlar,
Yavaş yavaş kaybolur yüreklerdeki harlar.

Geri gelen baharla umutlar yeşerince,
Isıtır yine güneş, biz sevmeyi bilince...

Halenur Kor

Kâzım Karabekir Paşa'ya

(Akrostiş)

Kahramanlık âbidesi, yiğit bir asker,
Anadolu'ya ışık, yılmayan nefer.
Zulmü de kucaklamış sessiz her sefer,
Ilık ılık kanatıyor içimi sızı,
Memleketimizin sen, sönmez yıldızı!

Küskün, kırık yaşamıştı hayli bir zaman,
Ankara Şehitliğinde yatan kahraman,
Rahat uyu, bitti artık hüzün ve hüsran.
Arkasında yolundadır askeri, kızı,
Biteviye anlatsa da seni bin yazı,
Eksik olur, anlatamaz, sözleri yetmez.
Kulağımda öğütlerin bir bir,silinmez.
İnsana verdiği değer nasıl bilinmez?
Rûhun şâd olsun ki paşam, yiğitler ölmez!

Halenur Kor