Dudaklarınla Sar

Bir bilsen;
Kaç yol geçtim,
Ulaşmak için adına.
Göğün karanlık dehlizlerinde;
Kaç umut tükettim.
Şimdi sarıl bana.
Uzaklarda yalımlar sarmış;
Dudaklarınla sar beni.
Ve istersen karanlığın içinden;
Ay gözlerinle süz beni,
Sonsuzca.

Ufuk Nazım

Durak

Bir yol
Uzun.
Üstünde serili
Bir ömür.
İçinde;
Ne ararsan bulacağın
Bir düş denizi.
Kenarında
Uzak sağanaklar
Umutla bekleyiş durakları.
Trenler
Otobüsler
Uçaklar
Ve sen varsın.

Ufuk Nazım

Duruldum

Öykündüm rüzgarlara;
Estim fütursuzca.
Seni gördüm,
Duruldum.

Ufuk Nazım

Dùsler Sokagi

Sonsuz düşler sokağı
Gözlerimiz ilk
Ne zaman düştü
O sokağa;
Yolumuzda
Şatolar yükseldi
Umuttan yüce
İş işten geçmeden
Dirildik yeniden
Düşler sokağında.
Yürüdük sevişmelerimizle
Yeşerdi dünya
Şehirler
Kahkahalarımızla şenlendi
Ve daldı
Aydınlığın orduları
Zorbalığın içine.
Düştü
Kapakları gözlerimizin
İçimizde kuruyan sevgi
Yürüdü
Bahar dallarınca.

Ufuk Nazım

Dut

Bir dut ağacı gibi,
Dutların düşerken;
Sen büyüme telaşında,
Yükselensin.

Ufuk Nazım

DuvardakiResim

Bir resme vuruldum.
Bakışlarında hüzün,
Umut aşk tutku.
Bakışlarında ben varım.
Güzelliğiyle dünyayı kıskandıran;
Benim dünyamı,
Dört köşeli,
Bir çerçeveye sığdıran.
Güzelliğiyle hapsetti beni;
Bu küçük evrene.
Dar geliyor artık dünya,
Resim gerçek mi bilmem?
Var mı resimdeki gibi biri?
Yoksa benden çok önceleri mi?
Geçmiş buralardan.

Ufuk Nazım

Duymuyorsun

Duyuyor musun sesini?
Sesin;
Bir salıncağın,
Paslı gıcırtısından,
Daha eski ve cılız.
Ve duymuyorsun,
Lanet gıcırtını.
Göz yaşların;
Binlerce hançer,
Acıtmıyor tenini
Kanın bitmiyor.
Susmuyorsan susma.

Ufuk Nazım

Düğüm

Dolanası bir düğüm.
Sevgi dolu bir nehir.
Kör düğümleri çöze çöze
Akıyor nehir.
Damar damar
Katıyor canını cana
Öylesine duru
Öylesine mavi mavi
Akıyor altında günün.
Akıyor sevda sevda.

Ufuk Nazım

Dünyadan İnsana

Kar yağıyor bağrıma iyice soğudu bedenim
Yaşamak sokakları ev bilenler için
İyiden iyiye zorlaştı.
Yaraların kanıyor mu başın yine ağırıyor mu?
İnsanoğlu yaşamak sıkıyor artık seni
Sıkılmak yaşamak acılarının ucunda
Tüten bu duman sosyal bir olgu gibi tırmanıyor
İçinde isyan dört bir yanından
Şekilsiz görüntülerle uzaklaşıyor
Hasretin kıyılarında kaldın.
Uzak kıyılarımda boğulanlardan anlıyorumki
Ben bir denizim acılarıyla
İnsanları boğan bir deniz
Umutlar uzak bana içimden geçen gemiler uzak
İnsanlar uzak sıcaklığımı kaybettim
Kıyılarım leş kokan bir bataktır artık
Yaşamda ağıran yanlarımı taşıyan gemiler yorgun.
Anlaşılmamak uzaklıkları sonsuzcasına katlarken
Kültürlerin çatıştığı yada uyuşamadığı
Bu göç fanuslarında
Sonsuzca bir tasa kapladı yüreğimizi
Göçlerde kalmak sonsuzda asılı kalan benim gibi
Bir gezegen misali
Salınmak ve uzaklaşmak
Evrende dünya gibi
Dünyada insan gibi
Aynı hasreti aynı yürekte taşımak
İşte yaşamak.

Ufuk Nazım

Dünyanın Dilleri

Yaşam en büyük öğretmendir
Yaşamın içinde
Bir öğrenci gibi yaşamak
Ve öğrenmek elimizde.
Başka dillerle
Yamanan umutlar
Belki kolay bir mutluluk sunabilir.
Her zaman eksilten yaşamın
Bu hırçın döngüsünde
Biraz olsun
Yeni doğan bir çocuğun
Diliyle ve keşifleriye
Kendimizi bulabilmek.
Birer duraktır
Dünyanın bütün dilleri
Uğramadan sonsuzluğun ormanına
Yangınları söndürebilmek için
Sessiz bir savaş belki
İnsanlık ormanının
Bu yok oluşunu durdurmak icin
Dünyanın bütün dilleriyle yaşamak.
İşte geldik ağır ama emin
Ve başımız dik
Olsakta tek başımıza
Yüreğimizde iyi insanlarin sesleri
İşte gidiyoruz yüreğine insanlığın
Bütün kapıları açacak
Bir şiir yazana kadar
Zulmün ordularını
Durduruncaya kadar
Kalemin ucuyla
Dillendireceğiz umudu.

Ufuk Nazım