İlâhî mevkî

Bir rüyâ gibi seyretmeye geldim aksini,
Beklerim yine velhâsıl o mevkîdir hayat.
Hiç iner mi semâdan,ta divâna dek seni,
Kat be kat arıyor ki,dönüyor bu kâinat.

Allah’ım,bu nasıl güç,bu nasıl bir ihtişâm;
Bin defâ daha yüksek daha mağrur olmalı;
Kudretinle berâber vât edilmiş intikâm.
Kabri dâhi korkarken ölü bir gâm almalı.


* * *

Ahrazi

İlhâmla atmıyan kalplere

Kaç kez öldürdün sevdiğini bir şiir için
Kaç kez dirilttin hiç olmayan sevgilileri
Kim bilir kaçıncı yalanın bu söylediğin
Kaç sûrete girdin şâir olduğundan beri!

* * *

Ahrazi

İnsan

Kaybolan tek sen misin? Ey merhamet!
Var mıdır insanda şerden başka his?
En güzel şehrinde ev ev sohbet et,
Bir hazin mevzûdur insandan bahis.
Sanki hiç vâdetmemiş Hak mahşeri,
Sanki mülkün sâhibidir kat be kat.
Hiç düşünmemiş yeri,ulvî gökleri,
Hâşâ! Avcundaki yoldur kâinat.
Açsa bir efsunlu mevsimden bahar,
Aldanır yıllarca.Sormaz kendine;
‘’Hangi tat Dünyâ’ya bir lezzet katar? ’’
Hangi ten var,toprak olmasın yine?
Mustariptir kalp bu inkârdan.Yazık!
Her nasıl aldıysa rûh,öz cismini,
Verecektir bir gün elbet,çok açık;
Belki tek birrini belki bin mislini!

* * *

Ahrazi

İnsân ol ki

İlâhi bir nefes bu insân ol ki duyasın,
Nefsin bana kızmadan sen nefsine kıyasın.

Söyle nerde yüreğin,hangi mezâr içinde?
Nefsin canlı kalmışsa mezâr nazâr içinde.

Zamanda bir telaş var,aradığı madde ne,
Ecel izâh etmeden bilmek kimin haddine?

Hayat bulduk yaşarız,bulmayanlar sırada,
Her hânede bir kişi,beher beden kirâda.

Eğer misâl istersen kaderdeki tâbire,
O tâbirin ardında gezmedin mi ha bire?

De ki idrâk eyledim,ben de sevdâ ileyim,
Görmedim ki zâtını,târif et ki bileyim.

Kelâm bundan ibâret,aklın almışsa şâyet,
Hüküm senin elinde,sana bağlı nihâyet.

İlâhi bir nefes bu İNSÂN OL Kİ duyasın,
Değil miyim dedirten şu nefsine kıyasın.

Sükût ehli Ahrâzim,dilbâz gibi dolanma,
Sitem eden olursa İnsân ol da alınma.

Ahrazi

İnsan olan

İnsan olan


Kulak ver, ey dil sahibi,
Hak’kı bilen gönül kırmaz,
Bırakın dini, mezhebi,
İnsan olan gönül kırmaz.


Canlı çok, dost arıyorsan,
Hayra yor, ne görüyorsan,
Kulu benden soruyorsan,
İnsan olan gönül kırmaz.

Mevla’ya giden yolumuz,
Önünde tek set dilimiz,
Sor söylesin cahilimiz,
İnsan olan gönül kırmaz.


Ahrazi

Ahrazi

İnsân,insânlık ismine sığınan değil,Mevlâ’ya sığınandır

Cezâ mıydı yoksa neydi bu dünyâ?
Anlatsa ya bana hayattan biri.
Canlıydık biçârem,insandık güyâ,
Tende bulamadık,açın kabiri…


***

Ahrazi

İnsandaki tecellî

Ömrünce hayâl ettin ve umdun bir çok şeyi,
Gün oldu kederlendin
Gezdin yapayalnız,tek başına
Bir canlıya hasret vâdîler gibiydin
Ömrünce hayâl ettin yeşermeyi
Gördün nice yıl sonra
Ufkuyla örülmüş bir kaleydi insan!
Devrilmez bilirdin oysa
Yıkılsa da bazen toprak avlusu
Bir taş gibi çarpan duygularla.
Ömrünce hayâl ettin,sığındın bir çok yere
Sandın ki,hayat,bilmekten ibârettir;
Zehretmeyi hattâ sevdiğin herkese!

Ulaşmak,gidebildiğince her köşesine
Ve hakkiyle sevmek; ne varsa doğru,iyi
Hayat,bir tek şeyden ibârettir idrâkimce;
Fark edebilmektir en doğru sevgiliyi!
İşte bu hayâldir cüssendeki varlık senin
Kalbindeki nûr ve rûhundaki tecellî.


* * *

Ahrazi

İnsanlığın şekli ne?

İnsan olmak kolay mı? bürünsen de şekline,
İnsanlık bir âdaptır,bürün sende şekline.

******************************

Fâni câna aldanma,uykularda kıyâm et,
Rûhu âyan insâna uykular da kıyâmet.

Ahrazi

İnsanlık dil ile,laf ile olmaz

İnsanlık dil ile,laf ile olmaz,
Mana asıla dönüpte varmalı.
Ömür denen ziynet gafile kalmaz,
Altını bakırdan ucuz görmeli.

Can duvarı nefisle islenmeden,
Ruh yokluğa düşüpte paslanmadan,
Azrail,Şaşkın diye seslenmeden,
Dünyanın bendini vurup kırmalı.

Emsal arar isen,dön geçmişe bak,
Hızır değil isen,gel göçmüşe bak,
Rehber bulamazsan,nur içmişe bak,
Her ne anlatırsa hayra yormalı.

Gel dedin de,Hak sana gelmedi mi?
Niye dertlisin,bir dost kalmadı mı?
Hakikati bilmek şart olmadı mı?
Evvela kendine bunu sormalı.

Ahrazi şu cihanı bir ölç hele,
Anlat kıymetini,gelirse dile,
Yarın gideceğini bile bile,
İnkar ediyorsan,uzak durmalı.

Ahrazi

İnsânlık sîmâsı başka bir sîmâ

İnsânlık sîmâsı başka bir sîmâ,
Nazarı aklına saklayan değil.
Rûhuna erenler insândır ama,
Aynada cismini yoklayan değil.
***
Fikir mahşerinde söz ile niyet,
Doğruyla tutuşup yanmalı gâyet,
İnsanlık kelâmı var ise şâyet,
Kirini diliyle aklayan değil.
***
Kiminin bedeni gölgeyi boğar,
Kiminin gölgesi güneşe doğar,
Hal hatır soranlar insansa eğer,
Selamın içini koklayan değil.
***
Ey ahrâzi gönül,canın pâyesi,
Bir nefeslik tende vedâ gâyesi,
İnsâna benzeyen insân diyesi,
Dünyânın başını bekleyen değil.

Ahrazi