Yaşam Alintilari

Hayat gözlerini kirpmaz insana,

Dogdugun zaman açarsin gözlerini
Taa ki son nefesini verip kapayana kadar.
Işte budur onca kavga edip, yenmeye çaliştigimiz hayat.

Emek verdigimiz,
Emek verip de kaybettiklerimiz, ya da kazandiklarimiz,
Sevdigimiz delicesine,
Tutkularimiz, aşklarimiz.

Terkedenimiz, terkettigimiz olur,
Bazen saygisizca ürkek ve buruk bir üzüntüyle.

Sevenlerimiz de olur elbet, sevdiklerimiz kadar.
Işte o an anlariz sevginin açan çiçegini kirmadan koklamak gerektigini.

Dagiliriz ya yurdun dört bir yanina ,
Iş, aş, ekmek, hatta avrad bulmak için,
Kimimiz bulur umdugunu,
Kimimiz sanar buldugunu.

Vatan borcu namus borcu ya…
Bu yüzdendir körpe vücutların toprakla tanışması
Kanayan yürekler bırakması
Sarılamayan yaralar açması.

Eee, tabii birde insani özelliğini yitirmişlerimiz de var şükrolsun,

Ama olsun…
Biz buna da alışığız,
İt gibi sürünmeyi de, bey gibi yaşamayı da biliriz,
Kötü olmasa, iyinin değerini bilirmiyiz hiç deyip kendimizi avutmayı da.

Yeşil

Renklerin siraya girdigi dünyada
Aslinda durulmasi gereken renk kirmiziyken
Ben duruyorum yeşilde.

Burcu burcu ormanlarinda geziniyorum
Tonlarini sayiyorum
Son nesil agaçlarin,
Yapraklarinda su damlalari ararken
Kirli havaya yenik düşen tozlari buluyorum.

Bir zamanlar yeşil yapraklariyla kucaklarken dereyi
Rengini suya veren,
Sögüte tüneyen kuşlara soruyorum, tonundaki yeşili
Bize özenip uçtular derken
Kayboldugunu görüyorum gözlerindeki feri.

Yaş kesen hani baş keserdi ya
Şimdilerde baş kesmeyenleri koymuyorlar adam yerine
Yalani da yok hani
Kanayan yaralarimizdan biri de YEŞIL’ken
Dolaşiyorken elini kolunu sallayaraktan
Yeşiller karalar bagliyor renklerine.

Onsekiz ayin kostümü yeşilken
Kostümlerine kirmizinin bulaştigi
Şehitlerimize vaadedilen cennet bahçeleri de yeşil.

Yeni yilda soytariya çevirdigimiz çamlarimiz
Üstünde her halti yedigimiz çimenlerimiz de yeşil.

Geçilmesi yasak olmayan işiklar
Zengin karilarin boynundaki dilsiz yakutlar
Zeytin dalindaki bariş rengi
Ölümün üstüne serilen rengimiz de yeşil.