İstanbul, yalnız bu gece…
Yoksa benim yalnızlığıma mı bulandı gökyüzü ?
Belki de bana ait bu sessizlik…

Sorularımı karşımda duran evin balkonuna asıyor, kaçıyorum cevaplardan…
Sokaklarında geziniyorum, gözlerim yaşlı…

Belki de sessizliginde saklıdır şahit oldukların !
Kimbilir kaç hayal misafir oldu akşamlarında..

Havanı içime çekerken,
Bir hayat görüyorum..
Gözlerinde hüzün..
Ama,
Dudağında tebessüm…
Umudu bekliyor yüreği…
Görüyorum gözlerinden, hayallerini…
Bana düşeni alıyor, gidiyorum sokağından…

Kırgınlıklarımı, gökyüzüne yazıyor…
Her birinin yıldız misali kayışını izliyorum sessizce…

Ve gece bitiyor…
Hüzünü, boynu bükük bir çiçeğin yaprağında bırakıyor…
Yürüyorum bilmediğim bir sokakta,
Karanlıktan aydınlığa…

Şiir bir tutkudur, şiir bir aşk
Yaşamın vazgeçilmeyen tadıdır
Belki de hayatın diğer bir adıdır...

Şiir sevmektir,
Şiir sevilmektir kendi kendine.

Bitmeyen *******in tek tesellisidir
Şiir duygu selidir,
Bendini yıkar bir bakıma...

Yalnızlık zehrinin panzehiridir.
Şiirdir anahtarı açılmayan kapıların
Kurtarıcısıdır dinmeyen büyük ızdırapların.

Anlatamıyorsan kendini bu zalim insanlara..!
Haydi durma,
Sen de gülümse sihirli mısralara.......