Sırça Saray

Kırma iki kelime için sırça sarayımın duvarını.
Ne şiir yazılıdır ne saçma sapan aşk öyküsü
Buğulu camlarında varsın siz gözlerinle eşsiz.
Bırak çakıl taşlarına çarpa çarpa doğal süreç
Yaşasın sevgimiz aşk haresi kırılgan şişemiz.

Osman Demircan

Sırılsıklam Aşk

Okyanuslara düşen yağmurlardan
Tesellisiz duygu yüklü bulutlardan
Dereye tepeye yağan yağışlardan
Sen varsın sonsuz aşka yağansın.

Yağmur ormanının yitik köşesinde
Kum fırtınasında, çöl kasırgasında.
Vakti yetişmiş kader sağanağında.
Sen varsın ebediyetime yağansın.

(Islaklık şimdi senden bana geçti.)

Osman Demircan

Simsiyah Resim

Simsiyah resmin içinde bembeyaz çiçekler görüyorum.
Rengarenk umutlar beliriyor karanlığımın içinde ansızın.
Gülüşlerin geliyor aklıma o an bir şey düşünemiyorum.
Ve sen simsiyah saçlarınla beynime sımsıkı giriyorsun

Simsiyah resmin içersinde beyaz orkideye benziyorsun
Boşlukta aya tutunuyor yıldızları ise boynuna takıyorum
Piyanoda tuşlarına basıyorum parmaklarımın ucundasın
Hemen sonra bir şarkı tutturuyorum bedenini arıyorum.

Osman Demircan

Siyasetin Kirli Yüzü

İrfan'a

Siyasetin kirli yüzünde beter gözler
Bir türlü güzellikleri göremeyecekler
Maskelerle dolaşırken örtüler içinde
Seni beni yaşatmayacak bu herifler

Örtülü şiddet içinde ne hoş çiçekler
Her biri dalından kırık kanayan güller
Duygu keskinliğinden canı yananlar
Lalezarı savaş alanına çevirmekteler

Osman Demircan

Sokağa Atılmış Bir Gül

Bir aşk şarabıydın sen.
Kadehin son damlasıyla
Aşkımızdan geriye
Günah kırıntıları
Bir de baş dönmesi kaldı.

Bir gece cam parlaklığında
Gözlerinden aşkı yudumlarken
Geriye dönülmez bir sarhoşluk
Bir de kanamış dudaklar kaldı.

Canları yırtık vuslatın son demiyle
Ortada kırılmış bir yürek
Bir de sokağa atılmış bir gül kaldı.

Osman Demircan

Sokak Köpeği

Gün boyu beden beden dolaştım bilmediğim adreslerde
Sorumluluktan yapılan bağcıklı ayakkabım dönemeçlerde.
Satın alınmış yitik adımlarım yürümektedir caddelerinde

Benim hayatım yalnızca aşağılarda yürüyüp gezmelerde.
Balkonlardan üzerime sarkıtılan halılar yolumu kesmede.
Arabalar üzerimi çamurlamada; yüzüme yokluk vurmada.
Sokak köpeğinin ulumasına benzer umutlarım karanlıkta.

Osman Demircan

Soldu Kardelen

Dilinde aşk vardı yüreğinde kar çiçekleri
Ağlaması gelen şair hüznünü buza çizdi.
Kaybolanlar kış aynasında geceye sindi.
Kardelen şiir dünyasında ümit ve çiçekti

Karanlık *******de açan şiirsel dizelerdi
Bembeyez kefendi bir kristal ağlayışıydı.
Gözlerinde son andı bir ölüm ve ağlayıştı
Kaybeden yanına yenildi soldu kardelen

Osman Demircan

Son Bulsun Suskunluğum

Yağmur yağsın artık güllerin ateşi sönsün
Kırmızı bir okyanusa dönsün aşkın çiçeği
Dalga dalga yayılsın kokun ruhuma dolsun
Son bulsun suskunluğum dudaklarımızda

Vücudumu sarsın aşkın rüzgarı efil efil es
Savrulsun her yanımda terler nefesimi kes
Gül kokulu çiy tanesini emsin dudaklarım
Son bulsun susuzluğumuz aşk esintisinde

Osman Demircan

Son Yolculukta

Ölürsem gözyaşın dökülür mü saçlarıma
Dokunur mu elin elime bu son yolculukta
İlk buluşmamız gibi yüksek akım olur mu
Heyecandan bayılır mısın son yolculukta

Küçücük bir tarihti bizim hayat hikayemiz
Sensiz çekilir mi bu sonsuz yolculuğum
Etrafımı saran derin yalnızlık ve karanlıkta
Işığın aydınlığım olsun son yolculuğumda

Gidiyorum arkamda sevdamızı bırakarak
Duygularım ölürken bu sonsuz yolculukta
Kalbimle birlikte düşüncelerim de ölürken
Beni unutur musun bu sonsuz yolculukta

Osman Demircan

Spor Ayakkabısı1

Bir ceylan aslanı kovalayabilir miydi? Artık sıra bende deyip saldırabilir miydi? Ezberi bozup yeni bir sayfa düzeni ortaya koyabilir miydi?
Ömer Rize'nin bir köyünde doğmuştu.Bal gözlü, buğday tenli, uzun boylu, sıska bir öğrenciydi.Yüzünün sağ tarafında derin bir yanık izi vardı. Bu iz soluk çehresinde allık gibi durur, hemen fark edilirdi. Bu yara iki sene öncesinden kalma bir hatıraydı.
Bir gece, ahşap evlerinde çıkan yangını fark etmeleri uzun sürmedi. Herkes can havliyle kendini dışarı attı. Oysa küçük Yasemin ortalıklarda yoktu. Rüzgar alevleri körükledikçe ailenin korkusu bir kat daha artıyordu.
Ömer kardeşini kurtarmalıydı.Aniden alevlere dalarak biricik kardeşini kurtardı. İşte bu yara o günün hatırasıydı.O günden sonra köylerinden ayrılıp şehir merkezine yerleştiler.Ömer okula devam ediyordu.Tek kardeşi olan Yasemin henüz altı yaşındaydı. Babası Mustafa, çay fabrikasından emekliydi.Annesi Seval ise, çay toplayarak ailesinin geçimine katkıda bulunurdu.
Bir akşam yemeğe oturduklarında sofrada bulgur pilavı ve çorba vardı. Köydeki yangından sonra ekonomik sıkıntıya girmiş bu aile, oturdukları evin kırasını bile ödemekte zorluk çekmeye başlamış; kıt kanaat geçinir olmuştu.
Bir gece Ömer rüyasında ' Özel yetenek sınavıyla öğrenci alan bir fakültenin resim öğretmenliği bölümünü kazandığını hatta oradan mezun olduktan sonra büyük bir galeride resim sergisi açtığını ve yoğun ilgiyle karşılaştığını gördü.
Aniden bir sesle irkildi.
_ Oğlum Ömer'im kalk! Sana bir mektup geldi.
Ömer uykunun sarhoşluğuyla yatağından fırladı. Hemen zarfı açıp okumaya başladı. Evet... Kazanmıştı. Hem de burslu olarak kazanmıştı. Rüyası gerçek olmuştu.

Osman Demircan