İnanıp

Şimdi ve sonrası;
Yalın ve dingin bir denizin,
Serin suların da.
Göçmek gül kurusu ufuklara.
Yalansız bir denizin;
Hırçın dalgalarıyla boğuşarak,
Yol almak.
Bir güzele inanıp;
Düşmek kör kuyulara.
Tamda bölmüşken;
Yüreğini ikiye.
Yüreksiz kalmak.
Karanlığın bağrında;
Sessiz bir hüzünle,
Yıldızlara öykünmek;
Öylesine yalnız,
Öylesine uzak.
Birden raslamak;
Yüreğini çalan hırsıza.
Oturup aynı sofraya,
Bölüşmek yalnızlığın,
Kararan kahrını.

Ufuk Nazım

İnanmıyorsun

Yardım istiyorsun
Sana uzak gülüşler
Taşıyamam
Yoruldum!
Bu kent arkamdan kaçıyor
Soluk soluğa sokakları
Ben uzak iklimlerde
Sırılsıklam susuyorum.
İnanmıyorsun!
Güne,yeşile,geceye
Sana umutlarımı
Taşıyamam!
Yetmez yılgın düşlerim
Ve değmez artık sana
Çocuk gülüşlerim!
Çekil ufkumun önünden
Dar açılarda boğulan
Her neyse
Sanalda kesişen
Artık herşeye paralel
İçimden sonsuza
Irayan doğrular
Sana değmez
Ufkun kızıl soluğu
Aynalarda takılır kalır
Yaban iki göz.
Gene de
Dolanırım dünyada
Başım bulutlarda
Süpürürüm kıırntılarını
İhanetin.
Rüzgarlarla ekerim
Ta Kuzey Denizine
Sevda sözlerinide
Sana dönemem.
Bilirim
Sahtekar teninde
Maya tutmaz söz.

Ufuk Nazım

İnsanlık Uyan

Rahat uyu insanlık;
Açık kalsın
Kapıların.
Gözleri gülen
Çocukların resimleriyle
Süsle duvarlarını
Ceplerinde katil resimleri.

Elleri boyalı
Kürt çocukları
Unutun boya sandığını
Sizlere silah verecekler;
Dağlara çıkacaksınız
Yüzünüzde kan.
İnsanlık uyan!

Afrikalı çocuklar
Yaşayanlarınıza
Su yerine
Sunacaklar zehirini
Emperyalizmin.
Ugandada iki milyon ölü
İnsanlık uyan!

Filistinli çocuklar
Taşları toplatıp
Duvarlar ördüler üstünüze
Atacak bir şey kalmadı
Gayri yürekten başka
Tükendi umutlar.
İnsanlık uyan!

Bir sabah şafağı
Kanla buladılar
Uyanamadı
Iraklı çocuklar;
Bombaların altında
Çığlıkları.
İnsanlık uyan!

Ufuk Nazım

İskele

Bir iskeleyim,
Çengelköy de,
Boğaza karşı.
Yosunların hüzünlü,
Yeşiliyle kaplıdır yüzüm.
Bu kaçıncı tekne,
Yorgun yenik,
Boğazıma asılan.
Kaçıncı okşayışı dalganın.
Devinimlerde,
Kaçıncı boğuluşum.
Kayalara tutunup,
Kaçıncı susuşum.

Ufuk Nazım

İstedim

Sevmek istedim;
İçinizden birini.
Yanınıza gelmek istedim,
Ama yıldızlar kadar uzaktınız.
Üstelik güpegündüz.

Ufuk Nazım

İstersen Dönerim

İstersen dönerim.
Ardım da bırakıp,
Günün kızıllığını
Yanağının alın da öleyim.

İstersen dönerim,
Dalgaların hırçınlığını unutup.
Fersah fersah denizleri geçerim.
Rüzgar olup dudağın da sönerim.

Ufuk Nazım

İşçiKadın

Solgun yüzlü kadın,
Zor işin.
Sabahtan düşmek yollara.
Kollarını çekemeyen gövdenle.;
Vardiyalarda güneş beklemek zor.
Bitecek nasılsa ölünce.
Sevdada zulümde.
Kuru bir gövde;
Issız bir bozkır kalacak geriye.
Nasılsa yok edecek güneş;
Yarattığı yaşamı.
V e birileri,
Gene gülümseyecek;
Kansız gözlerinde,
İki damla yaşla.

Ufuk Nazım

İşçiler

Ard arda dizildiler
Sıralarından dökülen paçavralarıyla
Elleri yüzleri ve açık gönülleriyle
Taşlı yollarda yırtılmış tabanları
Ve inadına işleyen beyinleriyle
Dünyanın asıl efendileri işçiler
Onlardır günü yürüten
Saati işleten mekanizmayı kuran
Onlar durursa dünya durur
Ve böyledir düşlerindeki gelecek
Makinların durup
Hakların alındığı ve geleceğe
Eşitliğin yürüdüğü bir dünya.

Ufuk Nazım

İşine Gidiyor

İşte memur oldu
İşine gidiyor
Düşün ufukları daraldı
Soluğu azaldı İşte memur oldu
İşine gidiyor
Düşün ufukları daraldı
Soluğu azaldı
Ve inancı yaşama
Bir masanın
Soğuk zemini kadar donuk.
Dar bir kalıpda yoğrulan
Ekmeğe erecek
Hamur gibi.
Ama bitecek
Çabucak tükenecek
Düş gibi.

Ufuk Nazım

İşporta Aşklara

Geçenlerde Kadıköyde buldum,
İşporta bir aşk.
Deniz yakın gök mavi,
Ve dalgalar gibi narindi.

Oysa birazdan oda satılacaktı.
İşportada güzel bir aşk,
Sokak sokak aranacaktı.
Bulunup kaybolacak buluttular.

Yakın bir zamanda,
Bulunacak bir mısradır onlar.
Gelip geçen boğazın mavisini,
Pasa bulayan hurdaydı onlar,
Geriye dönmemeyi öğretendi onlar.

Ufuk Nazım