İzmir

Unutulmuş,
Bir İzmir akşamı.
Yanılıp da unutulmuş.
Karanlıkta ışığı arayanlar,
Yan yana yürüyenler.
Soluk bir akşamda,
Aya tutunanlar.
Yaşamın son dönemecinden,
Zulme uçanlar.
İzmir de kaldı bildik çocuklar.
Yamalı umutlarla,
Yaşam urbasına dolananlar.
Umutlarına takılıp,
Tepe taklak düşenler,
İzmir de kaldı.
Bildik dalgalardı boğuştuğumuz.
Bir solukluk anlardaydı,
En güzeli yaşamın.
Zaman geçmiyor diyorlar ya,
Yalan.
Bak;
Nasılda geçti zaman.

Ufuk Nazım

İzmir Ve Ben

İzmir ve ben
Gevrek yerdik
Susam susam kokup
Nar çiçeklerine
Takardık gülüşlerimizi.

İzmir ve ben
Bornova dan çıkıp yola
Bayraklıda kapayıp pencerelerimizi
Geçerdik kemer altının
Büyülü sokaklarından.

İzmir ve ben
İncir altında
Denize karşı
Aşklarımızı meze yapıp
İçerdik rakımızı.

İzmir ve ben
Konak meydanında
Haykırırdık umutlarımızı
Dalgalar bize hayrandı
Bir o kadar uzakken sevdamız.

Ufuk Nazım

Kabuslarda Kaybolana

Yok bir nefes
Alışılmış bir mutsuzluk
Yada asabi bir havanın
Kışkırtıcı etkisi.

Yıl 2006 aylardan ekim
Hakkını yememeli havalar iyidi
Ama bu gün bir garip
Terelelli oynuyor gök.

Sabah yine uyandım
Kabuslarla.
Terden fanilam ıslak
Ağzım ekşi.

Yüzümü bile yıkamadım
Ve unutmamak için
Bu acı tadını rüyamın
Ağzımı bile çalkalamadım.

Zihnim bomboş
Olup olmadığını bilmediğim
Belleğimde bir eksiklik ki
Dolanıyor sessiz bir çığlık gibi.

Belki anımsarım diye
Uykulu uykulu oturdum
Başına masamın
Sonsuz bir denizin kıyısına oturur gibi.

Aradım kelimelerle
Zihin denizimin
Karanlık diplerinde
Yok yok.

Aynı günler altında
Kurulu zaman saltanatında
Kayıp bir düşü aradım
Boşuna.

Anlamadılarki
Oturdum o kayanın başına
Umudun sarı sıcaklığını bekledim
Boşuna.

Vurdum kendimi yollara
Sustum yağmurlarla
Kıyıları kara denizlerde tükettim zaman
Boşuna.

Bir iksirdi mutluluk
Uykularda unutulan bir ruya
Kitaplarda sokaklarda aradım
Boşuna.

Bir tılsımdı bu
Yalın usturuplu bir küfür gibi
Açtım kulaklarımı yıllarca dinledim
Boşuna.

Belki unuturdum adımıda
Dağlarla birleşen gök çizgisinde
Saklandım bulutlarla unutmadım adımı
Boşuna...

Dostlar soyleyin bana
Ben kabuslarda
Neyi kaybettim?
Boşu boşuna.

Ufuk Nazım

Kaçak

Atının terkisinde;
En güzel kaçak.
Sınırları aştı mı,
Kurtardı,
En güzelini meyvelerin.
Unutulmuş bir ürperti.
Sınırları aşan arzu.
Dört nala gidiyorlar;
Dağların nehirlerin üzerinden.
Başakların arasında;
Keşfediyorlar vahaların en güzelini.
Güneş ufuk da;
Sapsarı gülümserken.

Ufuk Nazım

KaçıncıGeçişi

Kaçıncı geçişi bu yolu.
Kaçıncı iç çekişi.
Halbuki oda biliyor.
Anlamsız bu ışıklar.
Telaşlar boşuna.
Yavaşlıyor;
Düşün kıvrımlarında Akan,
Milyonlarca kaygı.
Boşuna kaçışı anlıyor.
Kendi yolunu kurmalı.
Başkalarının senaryolarında,
Küçük rollerle avunmamalı.

Ufuk Nazım

Kaçış

Bugün,
Kendimiz için bir şeyler yapalım,
Yabancılaştığımız, uzaklaştığımız.
Kendimize bakalım bugün.
Hüzünden kemiklerim sızlıyor,
Ellerim bomboş,
Yüreğimde yıkılmışlık.
Vazgeçmişiz,
Bu güzel dünyadan.
Beynimdeki sokaklar,
Karatılmış,
Umudun aydınlık bombardımanına karşı.
Saatler,
Ölümü çağrıştırıyor.
Zaman,
Hayat denen ulu ve yalnız dağın,
Üzerinde birikip.
Aykırı haykırışlarla,
Bizi boğmaya hazırlanan,
Büyük bir çığa gebe her an,
Ve her saniye;
Üzerimize örülen duvarın taşlarıdır.
Ölümün çığlığı kulaklarımızda,
Kaçıyoruz, her şeyden kaçıyoruz,
Hovarda rüzgarlar gibiyiz;
Her yönden her yöne esen.
Beyin çöllerinin,
Güneşsiz karanlığını görmüyoruz.
Kör olduğumuzu bile,
BİLMİYORUZ.

Ufuk Nazım

Kaçıyor

Kaçıyor
Kendinden kaçıyor.
Işıl ışıl gözleri
Korkularını tutuşturmuş
Bir avuç kül kalmış
Kendinden geriye.
Savruluyor
Yel değirmenleriyle
Dalıp dalıp
Rüzgarlara
Dağılıyor zerre zerre.

Ufuk Nazım

Kadın

Topuklarının çatlağında
Kaybolmuş bir gençlik acır.
Ellerinin nasırında sızlar
Kaybettiğin ilk yavrun.
Ve gözlerinde balkır
Emeğinle çalkalanan berrak gün.
Kalçalarında ırğalanır
Sanki koca bir yaşam denizi.
Dilinde ağıda döner yaşamın
Gecenin sarı yıldızları gibi
Ağanın, kocanın, patronun
Yüzüne elbet bir gün doğar
Çektiğin bunca kahır.
Umursamazlar seni
Yataklarının dışında
Analıktır senin en değerli yanın
Ama neden unuturlar
Her ana bir kadındır aslında.

28.02.07

Ufuk Nazım

Kaldı Dikenleriyle

Sığındıda kaldı yücelere
Öyle mahçup, mahsun
Sessizce geceye sağıldı ellerinden
Kızıl bir gül
Dikenleri kaldı ona yadigar
Dikenlerden koca bir duvar gibi
İçinde büyüttü umudunu
Yaklaşanı kanattı
Ve öyle yalağuz ağılı
Sarıda balkıyıp
Mavide köpürdü
Kaldı dikenleriyle
Yalın yürek...

14.02.2007

Ufuk Nazım

Kaldırımlar

Güneşli bir gün
Yürüdüm kaldırımlarda
Her adımda
Tasları tıkırdayan
Ağaç kökleriyle
Kardeş kaldırımlarda.
Bir park içinde yeşil
İçinde ağac ağaç umut
Ve aydınlık kanallarda
Buldum kendimi.
Çöktüm;
Ulu bir göknarın dibine.
Kitabımı okudum
Ve zaman akarken
Sırtımda tanıdık
Bir gün ısığıydı sevgilim.
Siyahi bir tamburinin
Tam tamlarında
Yüreğimi isittim.
Bir roman daha bitti
Uzak ve acılı
Ve gün tükendi.
İzi kaldı günün
Tenimde;
Ve zihnimde
Fransız ihtilali.

Ufuk Nazım