Gözlerinde hoş bir ışık var
Yüzünde bir iyilikle,
Masum bir gülüşün var
Tertemiz kalbinle

Sen yalan dünyada tek gerçeğimsin,
Kalbimin prensi sensin,
Sensin bana aşkı öğreten,
Sensin beni hayata bağlayan.

Bir kırık kalbim vardı,
Kimsenin onaramadığı.
Bir kırık kalbim vardı,
Kendine bile güvenmeyen.

Sen bana güvenmeyi öğrettin,
Kalbimi onardın,
Sevmeyi öğrettin bana,
Beni hayata bağladın.

Gözlerine bakmaktan korkuyorum,
ışığında kaybolmaktan,
Hayallerre dalıp,
Bir daha ç

hadi ya böle hayat olmaz olsun hayat yendin sonunda sana helal olsun (
isyankar manisalı )

Hüzün doludur her nefes yapraksız mevsimde
Mutluluk, heyecan, neşe yarını bekler buz kesmiş yüzlerde
Ellerim sıcaklığını, gözlerim gözlerini arar,..neden gelmezsin hala.
Beyaza bürünmüş, rengi solmuş, ellerim buz tutmuş sensiz bu karanlık
gecede.

seni bir öbsem iki kıskanır iki öbsen üç alınır dört öpsen 5 aklında
kalır benimle tüm sayıları denemeye varmısın?

Benden önce söylenmiş özlerin haklılığına kızdığım oldu zamanında
ama inandığımda
Ömrümde her şarkı başka bir kapı açtı
bu şarkının ardında sen
Bu kapının ardındaysa benden önce söylenmiş sözler vardı.

Seçtiğimiz hayatlar mı bunlar seçtiklerimiz mi
Bunca yokluk bunca kırıklık bunca acı
seçtiklerimiz evet
hayat bu sevgili çoktan seçmeli
Senin aşkınsa bir dönem ödevi

Bir şarkı tuttum sevgilim; bir kapı açtım ikimize
İkimiz çokmuşuz meğer bu resme
Kapatmadan bu kapıyı yinede
B

sevmek tek kelime
iki hece ama
kalbimin bütün damarlarıyla
seni sevdiğimi anlatmak

bi bakışımla seni sevdiğimi
sana aşık olduğumu
senden vazgeçmeyeceğimi
seni ömür boyu seveceğimi anlatmak

Bilmiyordum aşkın ne demek olduğunu
senden önce bilmiyordum
şarkıların bu kadar acımasız olduğunu
şiirlerin böylesine koyduğunu
öğrendim sediğim,öğrettin bana
biliyorum artık herşeyi biliyorum
keşke hiç bilmez olsaydım..

bir hayaldin bende
bir rüya gibi
erişemediğim büyüklüğümdün
küçücük yaşımda

mutluluğumdun pamuk şekerimde
yanlızlığımdın annemin yokluğunda
koskocaman dünyamdın
küçücük yaşantımda.

sonra gerçek oldun.ve büyüdü çocukluğum.
yaşlandı bu köhne yüreğim.
çekemedi senden kalan acıları.

şeker ne kadar tatlıysa. o kadar acıymış hayat. kücücük müş bu dünya
koskoca hayatımda...
AŞK diyorlarmış adına,...yaşayanlar içinmiş...

Sana bu mektubu uzaklardan yazıyorum..
Adresini çoktan unuttum..
Bir şiirin şişesine kalbimi koyup sulara bırakıyorum..

Ah benim eski türküm..
Ah benim hazin öyküm..
Yanlışım..
Yanılışım..

Ne yaptıysam seni mutlu edemedim.
Oysa bir kemanım vardı.
Birde sen..
Acımadın ezdin beni,
üzdün..
Hiç anlamadın!!
Yavrusuna yanan bir anne gibi içime gömdüm depremlerimi
Ceketimi alıp gittim
Derin derin iç çekişim bu yüzden

İnadına suskundum oysa..
İnadına vurgun..
Geç uslandım..
Sen

Neydi ki yaşamak?
Bir avuç gökyüzü, bir avuç mavilik mi?
Ya da sıradan insanların yaşamlarında yer alabilmek mi?
Neydi ki yaşamak?
Hayata pozitif bakabilmek için
kendinden ödün vermek mi?
Hiçliğin ortasında koşarken,
geçmiş yaşamlarımız bizi kovalarken,
umarsızca hayata tutunmaya çalışırken,
kimlik kavgası yaşamak mıydı, yaşamak?
Sevda ateşiyle yanmaya çalışmak,
yangının beyinde başladığını unutarak;
hoyratça bedenleri tüketmek miydi?
Karanlığı delip geçecek güneşi beklemek,
belki