Kalem

Kalem kaçıncı;
Arsız dokunuşun.
Kağıdın koynunda,
Kaçıncı okşayışın.
Masum boşluğunda,
Bembeyaz tenli hoşluğunda;
Kalemi çeken kağıt.
Bilmez miyim;
Kaç ağacın kesimine sebepsin.
Kirlenmen baştan,
Tenin kandan senin.

Ufuk Nazım

Kanatarak Göğü

Bir devrim gibi;
Kanatarak göğü.
Karışıyor ezgilere.
Resimlerde kanlı bir gün.
Ve ortasında kavganın.
Kızıla beliyor zulmü.
Elinde bir bayrak;
Ve göğsünü emiyor halk.
Uçuyor göklerden bulut gibi;
Saçlarını savurup geceye.
Tokalarını takıyor;
Yıldızlardan.
Bir devrim gibi;
Kanatarak göğü;
Doğuruyor günü.
Sessiz ve sakin göçüyor.

Ufuk Nazım

Kanatmayın

Ey!
Bembeyaz;
Teninden yansıyan,
Kızıl gün.
Kıyma ona.
Zamanın kara delikleri;
Huzme huzme yayılıp,
Karartmayın,
Bembeyaz tenini.
Kanatmayın savaşlar;
O güzelim.
Bembeyaz,
Canım dünya,
Entarisini.

Ufuk Nazım

Kanayana

Kanıyordu bir yolun kenarında.
Sonsuzdu sanki akan kanı,
Her yeri kana beliyordu.

Düşündü bu kuşu kim yaraladı diye.
Teke indi bilinmeyen ve bulundu avcı.
Yaralı bir kuştu kanayan ve çırpınışı boşunaydı.

Kanatları avcısının ellerinde kalmış,
Kanatlansada bir daha
Konamayacak toprağa.

Yoksa bu kuş,
Başkalarının acılarına tünemiş,
Bir acı severmiydi.

Bilinmez değildi sorular,
Anlam çok uzaklarda kalsada,
Kuş kaptırmıştı kanatlarını uçamazdı.

Gözlerinden krokiler geçti,
Yıllarca üzerlerinde uçtuğu,
Belirsiz yığınların şekilsiz çizgileri.

Hava boşluklarındaki amansız uğultu,
Ve devinimin acı yalınlığı,
Onu göğe bağlayan.

Zincirlemişler onu göğe,
İnemez yuvasını kuramaz.
Özgürlüğün celladından kurtulamaz.

Hala süzülür enginliklerinde mavinin.
Sonsuz ufuklarda belirsiz bir nokta,
Yankılanan bir çığlıktır o.

Ufuk Nazım

Kapadok'ya

Sus
Zaman dursun
Yalnız şu derenin
Şırıltısını
Ve göğe ağan
Şu söğüd yapraklarının
Hışırtısını
Duyuyorum.

Sus
Gölgeler küçülsün
Derede çimen
Şu yeşil dalların gölgesi
Nasılda serin
Nasılda dingin.
Sessizlik ve göğün çığlıkları
Sudaki huzur dolu mavide saklı.

Sus
Büyülü bu an
Üzüm bağlarından
Sağılan şıralar
Süzülsün peri bacalarına
İlahiler yayılsın Kapadok'yaya
Erciyes'e selam versin
Hasan Dağ'ı,sussun volkanlar.

Ufuk Nazım

Kar

Kar altında,
Bembeyaz bir;
Kar tanesi gibiydim.
Kara karışıp,
Büyük bir çığ olacağım sanırdım.
Öyle büyüyüp gidecektim.
Bembeyaz olurdu;
Ardahan da kar yağınca.
Sanırdım ki bütün dünyada;
Kar yağıyor.
Memur un tayin hüznüyle,
Yollara dökerek hasretimizi;
Yol almaya başladık yalnızlığa.
Digor dan Karasuya giderken;
Birden bire,
Yükselirdi dünya.
Bende boy atarım sanırdım.
Sonradan öğrendim;
O bir dağmış,
Adı Ağrıymış.
O günden sonra;
Hep o dağı özledim.
O dağ gibi insanlar gördüm;
Heybetlerinden;
Dağların gözükmediği insanlar.
Artık Ağrı Dağının;
Yamaçlarından indim.
Büyük fikirlerin;
Yamaçlarına tırmanıyorum
Bembeyaz bir kar tanesiyken;
Eridim.
Denizime doğru akıyorum..

Ufuk Nazım

Kar Tanelerine

Tükenmiş düşlerden.
Çocuk yanağında
Tuzlu bir damla
Sıcacık
Bir gülüşle uyanıyor
Her gün.
Ellerinde hüneri
Yüreğinde
Bitmeyen heyecanıyla
Bakıyor
Dertli yüzlere.
Bembeyaz bir
Kar tanesi gibi
Eriyerek
Çalıyor ateşini
Çocuklarının.
Her gün tükenen
Binlerce insanın
Dertlerini dinliyor
Dünyanın en güzel
Mısralarını
Dinler gibi.
Ekerek umut tohumlarını
Irıyor uzaklara
Sessiz ve sakin
Bir ırmak gibi
Mavide kayboluyor.
Ateşli düşlerin
Kar tanesi.
Aşı aşı
Köy köy
Çocuk gülüşlerinin
Mimarı.
Tanrının
Yer yüzündeki
Temsilcileri
Umudun
Beyaz orduları.

Ufuk Nazım

Kara ve çan sesleri

çanlar çalıyor bu gün pazar
İnsanlar evlerinden çıkmıyor
Kutsal pazarlarında dinginler
Yollar boş hatta bomboş
Sonbaharda hala yeşil dallarda
Rüzgarın cıvıltısı kulaklarımda
Beni rüzgarlar taşıyor
İşte şimdi çocukluğumun
Ardahanındayım
Koridorlarında kara bir okulun
Yoksul çocuk cıvıltılarıyla
Kara önlükler içinde
Kara zemin üstünden
Kara tahtaya bakıyorum
Aklımda Karagöl Mahallesinin
Karlı yolları
Kulağımda tenefüs zilinin
çınlayan tatlı sesimi bu
Yoksa bu ses
Brükselde kara bir kilisenin
Kuşları ürküten
Karanlık sesimi
Göçer bir kavim
Yoksulluğun kavimi
Koridorlarında rüzgarların
Savruluyorlar toz misali
Bir daha ki sefer nereye
Bilmiyorlar...

Ufuk Nazım

Karaca

Karacaoğlan aşka
Aşk zamana akar
Yollarda dizili güzeller
Yarım yamalı zamanda.

Kaldı oturdu
Kayalara Karaca
Misali sonsuz kara
Sazına asıldı Karaca..

Ağa durmuş örümcek misali
Sazın üstünde örüyor ağın
Karacanın ağı kaydeden
Avı güzelden yana...

Susda geçsin güzel
Duymasın sesin
Vurulmasın yüzen
Sus Karaca sus...

Ufuk Nazım

Karanlığın İçinden

Gözlerine doldurdu,
Yıldızları:
Ve ağladı,
Geceye.

Bakın ölüyor,
Karanlığın içinden,
Giderayak çalıyor,
En parlağını gözyaşlarının.

Gök yüzün de yıldızlar,
Bir bir sönüyor.
Yüreklerde ki koru harlayıp,
Gözyaşların da sönüyor.

Ufuk Nazım