Bu

Yeni doğmak
olsun bunun adı.
Hani senin bana yaptığından,
olağan olarak bana olan.
Olmasa olmazın,
gereğinde olup da
gerçeğe döndüğüdür bu.
Ana-yana,
üstünkörü değil;
bata-çıka,
sabahı akşamdan sormadan
geç olmadan yaşamak!
Ne ki bu? ..
Olsa olsa,
Ol-mak.

Özkan Özdoğan

Bu Çocuklar

Bu çocuklar
ölüm tarlalarında çiçek gibi solan,
içimde boy atıyorlar
her gün biraz daha..
Ölüyorlar bir yaprak gibi,
soğuktan titremeyen elleriyle
topluyorlar gökten düşen
demir damlalarını..
Islanmıyorlar artık,
donmuyorlar ayakları yalın,
özlemiyorlar üstelik,
özlenmiyorlar,
bir dipsiz kuyuda sessizce
büyümeyi bekliyorlar..

Özkan Özdoğan

Bugünsüz Yarınlara -düzyazı-

Benim hiç bugünüm olmadı.Yarınlar için tükettim hep,içimde biriktirdiğim en güzel dizeleri.Benim hiç aşklarım da olmadı; öyle yağmurlu akşamlarda oturup ağlayacağım.Sonra; anlatacağım,yaprak üzerinde büyüyen kurtarılmışlara...

Halbuki ne kadar da nefret ederdim karanlıktan ve umutla beklemekten.

Paylaşmadım yalnızlığımı kimseyle.İçimde büyüttüm hep kendi düşlerimle.Bu yüzden belki de gökgürültüsünden korkmayışım.Bilmezler insanlar,yağmuru getirir gökgürültüsü.Yapraklar yıkanırken,benim düşlerim büyürdü ve kimsenin haberi olmazdı,zaten boş olan sokaklarda..

Kaçmayı hiç beceremedim kendimden.Hep aynı kimsesizlik oyunu,ve hep aynı kelimeler.Anlatamadım kendim olmayanlara uzaktaki kendimi.Kopamadığım sevgilerle uğraştı şiirlerim,aslında olup da yokmuş gibi görünen sevgililerle.Dizelerim gibi sevgilerim de ayrı kaldılar birbirlerinden.

Yıldızımın güldüğünü görür oldum çoğu zaman.Benim sadece bir yıldızım oldu odamı aydınlatan.Hayatın dönmesine inat o hep aynı yerinde; yanında geriye kalanların.Uzaklığın içimi ısıttığı soğuk şehirlerde bile gözüm yukarıda kalmadı,bulutlu *******de.

Korktuğum günlerinde yaşamanın,gitmeden dönmeyi öğrendim sevdiklerimden.Yani yalnızlığım,yıldızım ve gökgürültüsünden...

Güneşli şehir *******inde ise,oturdum sessiz harflerden şiirler yazdım kendime...

Özkan Özdoğan

Çiçek

ıssız yol kenarında biten
renksiz,kokusuz
bir zambak çiçeği..
ve sessiz,
tıpkı bir yaprağın düşüşü gibi.
madem,
böyle aniden açacaktın
taç yapraklım;
baharı geciktirmeyip,
yanında getirseydin..

Özkan Özdoğan

Çocuk

Hep o çocuk içindeki,
elleriyle oyan
ağaç kabuğundan gemileri..
Düştüğünde kanayan yüzünü
başaklarla silen;
kızıl bir düş gören
büyüyen buğday tanelerinde,
gözleri delice açılmış..
Koşarak rüzgara karşı,
ardındaki zamandan kaçan,
boş salıncakları sallayıp,
olmayan,
mutlu çocuklar yaratan;
elini uzatıp da
yakalamaya çalışan,
yakına yolalan güneşi..
Artık sığmasa da ayakların
parmaklıklarından düşlerinin,
büyümeyen dev bir çocuk
senin kaybolmayan gülümseyişin..

Özkan Özdoğan

Dağ`a

Yükseldikçe güneş,
can yakan bir sıcak;
ellerimizi kurutan
göz açmaya düşman densiz bir
ışıkla açılıyor sabah.
Dağlara yaslanmış bulut
kümeleri,efsane sarhoşu,
yağmur değil
hikaye yüklü omuzları.
Tozlu yol,
canına okuyor manzaranın.
Kavalın sesi,
ve bir İspanyol gezgini;
ortak oluyor sessizliğe.
Patikadan aşağı uzanıyor,
ayaklarımızın altında yokoluyor
boz renkli ırmak.
Akılda kalan
onca kalabalığından sorgusuz
soruların,
karanlığa kadar güzelliği
cehenneme çıkaran yokuşların..

'Nemrut`a'

Özkan Özdoğan

Dalga

Bir şey mi anlatıyor
bu karanlığı kovalayan dalgalar?
Ama yok,
ne sesleri bir çığlık
ne renkleri bir deniz..
Oyunbozanlık bana ettikleri,
güneşten kaçan bir balık.
Hem ben,
türkü ıslıklayıp,
sevda haykıracaktım..
Böyle de yüzülürmüş demek
ayazda,sözlerim çıplacık.

Özkan Özdoğan

Deniz

saçına dokununca,
biliyorum,
ıslanacak ellerim.
gözlerim yanacak tuzundan,
ve sesim martılara karışacak.
sonunda,
denizin bile kıskanacağı
bir mavi doğacak sevgimden.

Özkan Özdoğan

Deniz`e

Bir teknem var
adına 'deniz' dediğim:
siyah, içi boş
midye kabuklarından gövdesi.
Çürümüş ellerimden
bir tazelik kalsın,
ışıyan kumların üzerinden
sabah yüzüme vursun
ılık nefesinin rüzgarı diye;
turna kuşlarının gölgesi
açık maviliğinde yelkenin,
gideceğim dolmadan gözlerim,
üzümlerin rengindeyken mevsim,
gideceğim alıp voltamı..
Dünyaya bir çocuk,
bir çift göz daha getirmek için!

Özkan Özdoğan

Devrik

Aynıdır kaderi,
devrik cümleyle
devrik hayatların.
Sıra özneye gelene dek
bitmiş olur
en güzel tamlamaları yaşamanın.

Özkan Özdoğan