İstiridye ana

yağmur yağıyor sanki
parmak uçlarıma, üşüyorum.
gene bulamamaktan korkum
inci tanesi doğuracak istiridye anayı.
bu denizlerde boşuna mı arıyorum.

saçlarım yanıyor sanki sırılsıklamım.
çoktan kurumuş çocukluk havuzlarım.
belki bir kuru yaprak altında
yada bir derin çatlakta saklı, kim bilir.
inci tanesi doğuracak istiridye anayı
niçin aradığımı boynundaki
takılmamış gerdanlık bilir.

Cevat Çeştepe

İstiyorum ama

karanlık ağaçlı dolunay olsun bir gece,
hiç ter dökmeyeyim.
ilk heyecanım bir pembe gül gibi
ilişiversin yakasına
duvardaki resminin.

ipinden kurtulup dalgalansın okyanuslar
bitmiş sahillerde.
karabasanlar kaçarken düşlerimden
bana bıraksın yalnızlığını
başıboş yüreğimin.

gelişi güzel bulutlar yağmur ağlamasın,
gülsün damlacıklar.
ağaç köklerine bir sevda gibi sarılıp
aksın ince bir dere ince ince
beni de alsın yanına.

Cevat Çeştepe

İsyan sonrasıdır

kaçınılmaz isyanın
sessizce karşılanan arka tarafındayız.
birazdan bütün kepenkler parçalanacak,
bir hasret sanki
ses çıkarmadan bir çiçeği koklar,
bir çocuğun saçlarını okşar gibi.
kazmalar ölü bir sevişme şehvetiyle
inecek vitrinlerin camlarına
elde avuçta ne varsa yerde,
ıslak sürüngenler misali.

sonra zaman düşer
ortalık elden ayaktan çekilir bakarsın,
sabaha karşıdır.
rezistansı en ince bir lamba yanar,
pencerede hayal perdesi
yayları dökülmüş somyadır ağlayan,
gecenin bağrı yırtılır
bir kadın alımlı mı alımlı
siyah bir tel düşer saçlarının arasından
tam on ikiden vurulmuştur sevişme vakti,
bir isyanın sonrasıdır.

Cevat Çeştepe

İsyanın ipi çekildiği zaman

İsyanın en dayanılmaz noktası.
Kelimelerin keşfedemediği bir ergenliktir.
Tarih yapraklarına kovulmuşluk ise
Henüz bilinmeyen bir lezzettir.
Kentin gece ışıklarının sürmeli gözleri;
Masum, hafiften sarhoş
Ve altın dişli bir fahişedir.
Kutsal davetiyenin ipek fiyonklu zarfı açılır.
Ve isyan tüm yaşamına
Keyifsiz bir kaderin çizgisi gibi yayılır.
Giyersin en frapan yağmurluğunu,
Taşırsın dışarıdan içeriye
bir yağmur oluğu gibi gözyaşlarını,
Ve bohem bir avuntu ile kahkahanı
Taşırsın dışarıdan içeriye.

Dışarıda kalıp ardından bakan şehir;
Paris olsun, Bombay belki İstanbul
Ya da Kahire,
Ne fark eder.
Yangın Neron’un Roma’sından
Hitler’in bütün Dünya’sına
Salkım saçak yayılmaya başlamıştır bir kere.
Sen bilemezsin,
Kim bilebilir ki....
Bir dönme dolap gibi
Bindiğin noktada başlayan
yaşamının devri alemine
Yine aynı noktada veda edeceğini.
Şimdi söyle bakalım bana;
Kaç para eder beynimdeki yer çekimi.

Cevat Çeştepe

İyi dilekler şiiri

işte açılıyor yeni günün penceresi
şafaktan doğru yükseliyor kuş sesleri
ben size daha öncede bunu söylemiştim.
bildiğimden değil, sadece içimden öyle geçirmiştim.
böyle kalmaz bu saltanat,
ne kadar sürer böyle oturmak siz ne dersiniz
demiştim.

işte açılıyor yeni günün penceresi
bebelerin yüzlerinde ilk gülücükler belirdi
bana bakmayın, daha yüzümü yıkamamışım.
dün gece bir karabasan, gözümü bile kırpmamışım.
ben el sallarım, su dökerim arkanızdan,
gülerek işe gider, akşama dönersiniz.
bunu dilerim.

işte açılıyor yeni günün penceresi
sıcak ekmek kokusudur bu saatte mutluluk resmi
siz bana bakmayın, ben buralardayım gene.
dükkan benden sorulacak yani, hadi iyisin desenize
simit alın gelirken, biraz da beyaz peynir,
çay da demlenir hep beraber içersiniz.
bende içerim.

Cevat Çeştepe

İyi dileklerim var sadece

bende bilmiyorum küçük kız,
nasıl kazanılır ekmek parası.
unutmuşluğuma say, üsteleme.
benden öğreneceğin tek şey
yarınlarında yaşayacağın
ağır kanamalı, yürek yarası.
eğer öğreneceksen bunu öğren.
benim tek bildiğim şimdi bu.
açlıktan önce bu yaradır insanı paramparça öldüren.

bende bilmiyorum küçük kız,
nasıl yürünür düşmeden bu yollarda.
bilmediğime say, ama gülme.
benden öğreneceğin tek şey
nasıl kucaklarsan kucakla
gene boş kalacak avucunda bir parça.
eğer öğreneceksen bunu da öğren.
yok söyleyecek bir sözüm sana.
kanadımı üstüne gerip, iyi şeyler dilemekten başka.

sıcak ekmek kokusu nasıl dolacaksa yüreğine
yürek yaraları da öyle yer bulacak yaşamın içinde.
yeter ki sadece şiire benzesin, kanamasın.
korkuların ötesinde, rüzgar bulsun yelkenlerin.

Cevat Çeştepe

İz

gece yarısı deme saate bakıp,
herkes, her şey uyanık ve ayakta.
göz izi.
dünyanın çocukları geçiyor önümden
çorak topraklara
ayak izi.
birer ölüm hücresi gibi düşüyorlar toprağa
eğilip öpüyorum alınlarından
dudak izi.
ve kalkıp ayağa gökyüzünü savuruyorum
yıldızları ve karanlığı
el izi.
kuyulardan sular fışkırıyor, duru ve el değmemiş
yeniden hayat buluyor
tüm yaşanmamışlıklar.
yürek izi.

Cevat Çeştepe

Kaçıracağım seni birgün

duvara ismini yazdım, her gece yarısı.
dumanı ile içimdeki katran karası zehirin
ve şarap kokulu ve bulantılı bir sarhoşlukla.
artık iflah olmaz bir tutkuydu
içimden geldiği gibi ve yarı uykulu.

sonra pencerene küçük taşlar fırlattım.
bıkmadan, usanmadan deniz kenarından topladığım.
ya hiç duymadın, belki de aldırmadın.
zilini çalıp kaçmakta geldi sonra aklıma ama,
yakıştıramadım o kadarını kendime yapmadım.

şimdi sırada seni saklayıp çuvalın içine
yükleyip sırtıma kaçırmak var, bir dağ başına.
hangi gece yarısı olursa olsun, ama aklında olsun
iyilikle olmadı madem, bu yol geliyor aklıma.
sonuç ne olursa olsun dünden razıyım.

Cevat Çeştepe

Kaldıysa yazılacak birşey

karar verdim kesiyorum işte parmaklarımı
gözlerinizin önünde.
bir daha yazmak mı ne haddime.
kırdım üstelik bütün kalemlerimi.
gökyüzünün varsa söyleyecek bir şeyi
o söylesin.
ya da ince tarafı dalgaların
ayaklara deniz kumu taşımayan.
belki bir rüzgar
rüzgar gülünü tanımayan.
varsa yazacak, söylenecek ne varsa
onlar söylesin bundan sonra.
kuş çığlıklarından dökülen gözyaşları
yazsın yazacaklarını.
hani bir sonbahar gibi içimizi saran hüzün
ve yalnızlık gibi kimsesiz sokaklarda
yazsınlar sararan yapraklara.
benim yazamadığımız bir şey kaldıysa.

Cevat Çeştepe

Kambur ihtimaller

hiç içimden gelmiyor, kalkıp pencereden bakmak
neden gelmedin bugün.

aklıma gelen bütün ihtimaller intihar nedeni
ters çevirip öyle astım duvardaki yerine saati
gülüm kaç, ellerim üşüyor.

hiç içimden gelmiyor, aklıma düşenleri söylemek
hepsi sırtımdan inmiş, yürekte yer işgali
ter basıyor göz bebeklerimi.

hiç içimden gelmiyor, kalkıp pencereden bakmak
biliyorum gelmeyeceksin.

ben her köşesinde başka renk karanlık saklanan
bir yıldız gibi bekleyeceğim gün ortasında,
başım ellerim arasında.