Akıldaki perdeler

Heyhât,bu akıl ziyân olmadan cam fanusta,
Yunus gibi kaybolup gitti bir okyanusta!

Varlıktaki ince tülbendi açsam,bakanlar,
Hayranlık içinde,her şeyi telkinsiz anlar.

Artık ne gönülde gâm,ne ziyâretçi bir his,
Kalpsiz değil a cânım,insan oldum bilâkis!

Korkmam,kâbusuymuş aklın bu dünyâda kendi,
Korkmam çünkü,atmışım ben çözülmez kemendi.

En dâhisiyim diyen,câhiliyken bu dilin,
Var,sen düşün hâlini bir akılsız câhilin!

Ey kamburu yüksek nefs,ey yığınlarca gurur,
Nârin kelebek nasıl böyle hörgüç kondurur!

Binlerce hayat,zaman,varoluşlar da hattâ
Seyret ki,cihan da bir noktadır,kâinat da.


* * *

Ahrazi

Aklın topaldır ki zanla dolanır

Bu yollar,cihânı zerre,vakti perde kılmış,
Cehâlet ki tek cihanda; susmayan akılmış…


***

Ahrazi

Aksedenler

Şu pak suların aksine bir bak,nasıl da şen;
Vatan gibi,âlemlere denk mâcerâsı var;
Rükûdaki dağlar mı semâlarla birleşen,
O koskoca meydan bile yaprakla bir yatar.

Sakın bu misalden yakınır sanma hâlimi,
Ver ufkunu,gâip diye gezsin hayâlimi.


-
-
-
-

Ahrazi

Al bahtımı yaz yeniden sevdiğim

Al bahtımı yaz yeniden sevdiğim,
Ömür diye hayâline dalayım.
Can bağımı çöz sîneden sevdiğim,
Hayât diye sevdâlara kalayım.
***
Cihânım ol azat eyle yârını,
Sana yaşat şu rûhumun vârını,
Vuslat gibi aşkın yüce kârını,
Nasip diye etrafında bulayım.
***
Kader yolu sana doğru akınca,
Gönül ağlar fer gözünü yakınca,
Yorgun beden yılgın yılgın bakınca,
Mecâl diye selâmını alayım.
***
Ey ahrâzi aşka beyân nerede,
Îzan sorsan hasret denen yârede,
Ecel o ki bir nefeslik sürede,
Yârim diye yâd ederken öleyim.

Ahrazi

Âmâ

Doğmak gibi ölmekte yolcu kılmış ki seni;
Şeklindeki son belde nesneyi terk etmektir.
Ne varlığı bildin sen,ne de yoktan cüsseni,
Yüceyi gördüm demek gözü de yüceltmektir.


* * *

Ahrazi

An’lar yol olunca-Neden?

Dilimde hasretin var,nefesimde bir ilmek,
Can dilenir bedenim,yudum yudum ölürüm.
Belli ki vuslat kadar uzaktaki dirilmek,
An miktarı bu yolda,adım adım ölürüm.

***

-------------------------------------

Neden?

Mâdem ki canlısın rûh ile gezdin,
Neden şu garez,kalp kırmak neden?
İnsanım yazdın da eğrimi yazdın,
Can mı çaldın yoksa kimse bilmeden?

***

Ahrazi

Anlat,o akıl sahibi kimden yana?

Beni kendimde bilen,kendini benden mi sanır,
Sanılandan sorulan,bende bilenden usanır.

(feilâtün/feilâtün/ feilâtün/feilün)

***

Not:Yukarıdaki beyitte farklı bir anlam vardır,anlaşılamayacağını düşünüyor olmama rağmen anlayanların da olacağını tahmin ediyorum.

saygılarımla

Ahrazi

Anneler

Anladım…anne imiş rûhumun İstanbul’u,
Anladım,gözleriymiş duyguların ilk yolu.
Sâde mîmârı değil,çehresidir kalbimin,
En muazzâm eserî sevgidir annelerin.
Görmedim böylesi nûrun böyle bir rengini,
Bir ışık huzmesidir sanki,beyaz elleri.
Annelik,kendine mahrum bir ibâdet midir?
Ya Rab! bizden biri sandık fakat,âyet midir?
Her gün akşam,düşünürken bu ilâhî gücü,
Sahte vicdânı taşır benliğimin hörgücü;
Onca yıl,onca bahâneyle buluşmak için,
Nîçin ister o büyük kalbini anneliğin?
Anladım…anne imiş terk-edilen sığınak;
Bir demir pencereden seslenir,ağlayarak;
Kim bilir? hangi rüyâ,hangi hayâl belli mi?
Bekliyor,boynunu bükmüş de kim bilir,kimi!
Ömrün en son günü evlâdını görmüş ise,
İstemez ayrılıktan,ömrüne birkaç sene.
Lâkin,insanlığı çok kere yıkan bizlerin,
Daha bir çok izi vardır,hayâsız ve derin.
Kırdık ancak,sığınırken annelik affına,
Affet! affetmeyi öğretmiştin etrâfına.
Belki bir akşamı çok gördük,hatırlanmadın,
Belki isyân için andık seni kutsî kadın.
En nihâyet,o kadim yolcu sen olmaya gör,
İlk defâ irkilmeye başlar gönül adlı nankör;
Annesin çünki,bu nihâyetle bakmazdı o,
Hâyır,ayrılsa da hiç bir gün bırakmazdı o.
Elvedâ mıydı,selam mıydı,rüyâ mıydı? Âh!
Hiç denir miydi,gidip gelmeyecek bir sabah.
Sen değilsin,Sana benzer biridir terk-eden!
Ve derken annesidir,bilir,ebediyyen giden!

* * *

Ahraz

Aş kendini

Sen cihânsın gözün hudut,
Fikri çelip aş kendini.
Sükût yönse sözün hudut.
İsmi silip aş kendini.

Şan kelepçe nâmın zindân,
Beden denen âciz handan,
Ne umarsın solgun tenden,
Rûhu bulup aş kendini.

Dîvan gönlün mercî aşkın,
Hem âlim hem ilim meşkin,
Aklın değil zikrin köşkün,
Destûr alıp aş kendini.

Huydan gayri perde nerde,
Sırra mâni olan serde,
Herkes sana dostum der de,
Hâlden yılıp aş kendini.

Ey ahrâzi vakit âyân,
Ömür borçlü ömür ziyân,
Acep neydi Hak’ka beyân,
Suâl olup aş kendini.

Ahrazi

Aşk'tır en büyük ikram

Ne fenâ,aşka liyâkat dilemek,
Ne fenâ,aşk için işkence demek.
O ki tüm benliğe ad,kalbe huzur,
Ne fenâ az görüp ikrâm istemek!


* * *

Ahrazi