Dönen yapraklar

Dönen yapraklar
inecekler elbet yere..
Düşer gibi değil
güneşi doğurur gibi güne..
Ve küstürecekler karanlığı
o sessiz isyanlarıyla
Bilmiyorlar ki...
karanlık değil güneşi yıldıran
Asıl ta kendisi karanlığın
güneşten doğan boşluğu batıran.

Özkan Özdoğan

Duvar

Yıkılıyor gözlerimin önünden
içimde kaybolan duvarlar.
İlk güneş yaprağı
suların içinden çavarak geliyor,
ufukta açılıyor
ve başka bir gün,
tüm yeni doğanlar gibi
ağlayarak başlıyor ilk nefesine.
Saklanan ne varsa görünmeyen yerlerde,
yağıyor üzerime günahından arınıp.
Omuzlarımda birikiyor
her arta kalan damla,
boyumu aşıp sözümüz kesiştiğinde
bir kere daha ıslanıyorum
geçmişim ve bugünümle...

Özkan Özdoğan

Duygu

yaprak titremezken,
sabahın altısındaki soğuğu andıran
sesiyle
hem düşümü böldü,
hem kendi düşlerine sövdü.
gülmekle ağlamanın
yasak olduğu ülkede,
yaşattığı umuttu
pencere önlerinde yetişen sevgiler.
unuttu görünmeyen parmaklıkları
şarkıları özgürlüğü söyledi..
gözlerini güneşe çevirdi,
bulutları hiç görmedi..

Özkan Özdoğan

Düş

Gemiler vardı denizde,
tek başına,
sonsuza akar gibi
yakılmış fenerleriyle.
Eskiden olsa,
gemilerin götürdüğü
uzaklar girerdi düşüme.
Şimdi tek düşüme,
sana ait gece..

Özkan Özdoğan

Ekinoks

Dönen dünya değil de
başım bir hoşlukta salınıyor sanki.
Ay,burnumun ucuyla dans ediyor,
ayaklarımı gıdıklıyor cüce yıldızlar.
Tutanayım diyorum,
nefesimi tutuyorum şaşkınlıktan..
Bunca hay-ı huy içinde,
yine de yüzüm gözüm gülümseme!
Nereye baksam oraya koşuyor,
dans ettikçe ay
zaman içimde gidip gidip geliyor.
En uzun güne,
en uzun aylar sahip çıkıyor;
en güzelinden yıldızların
bir güzel kadın elime uzanıyor...
Dönen başım değil de
dünya bir loşluğa bürünüyor sanki.
Bulutlar rüzgarla bir oluyor,
içime yağıyor hüzünsüz yağmurlar.

Özkan Özdoğan

Ellerin

yağmura bak,
tıpkı ellerin..
ellerin de yağar böyle,
yüzümü ıslatır;
ve toprak kokar,
onca yıllık tazeliğiyle..
böyle şımarır ellerin de;
böyle alımlıdır,
sonra
ellerin de özlenir yağmur da,
ve ikisi de hasretle beklenir.
ama hepsinden öte,
yani benim gözümde;
yağmur da güzel bir kadındır,
tek başına ellerin de..

Özkan Özdoğan

Erika

Yele vuruyor saçların..
Gözümü alıyor
ve aydın bir ışık gibi
denizden yansıyor sanki adın.
Bin asırlık bir ulu çınar,
Elea`lı müzisyenler gibi vakur...
Ah Erika,
benim ebedsiz savaşımım..
Sana adandı
geleceğe küskün zamanlarım!

Özkan Özdoğan

Evreka

senin,
titreyen sözlerin vardı önce.
ağlamaklı,derdini anlatmakla..
titreyen ellerime uzanan
ellerin oldu sonra,
ellerin,
bir sağanak gibi yağan.
çok zamandır yerine koyamadığım,
Galata`da,
saçların vardı,
yine titrek bir rüzgar.

sonbahara düşmüş
bir yaprak gibi,
sevdayı düşürdün içime
sıcağında üşümekli..

Özkan Özdoğan

Fırtına

Senle biz,
dağı taşı yıkacak kadar
huysuz bir fırtına yüküyle,
beraber büyüyoruz.
Ne ağaç kalıyor yakmadık,
ne korkutmadık balıkçı..
Gözüm gözünü görmüyor
bazen yağmurdan,
sesinin yerine de
ardıardına gökgürültüsü..
Bekliyoruz sonra
güneş açsa da,
kurusa açılmış yaralarımız.
Halbuki deniz yeterdi
canımı yakmaya,
her bir sözün yerine
gümüşî tuzuyla.

Özkan Özdoğan

Fundam`a

Gerçekte özgürlük,
ne aydınlık, açık havada,
ne de başını alıp gitmekte,
ya da uzakta.
İki dudağının arasında aslında
içini sızlatan zincirlerin.
Şarkı söyleyebiliyor musun;
sesinin yankısıyla
havalanıyor mu sazlıklardan kuşlar?
Seviyorsun ya,
söyledin mi sevdiğine
içinden geçenleri alçaltmadan sesini
ve sevgiyi?
Sensin o zaman
şu geçen bulut,
gemideki yelken,
rüzgarın uğultusundaki o kırmızı renk..
Sensin o uzak ülke,
düşlerindeki yalnız uyuyanların..

Özkan Özdoğan