Aynalar

Küsmem aynalara, bakarım gülüp,
Kâh genç kız olurum saçımı örüp,
Kâh bir anneyim, şefkât saçarım
Bütün insanları bir çocuk görüp.

Sevinsem aynalar bakar da güler,
Ağlarsam, uzanır, yaşımı siler,
Gözlerime bakıp teselli eder,
Isıtır dünyamı elini verip.

Aynalar bir ömrün yansımasıdır,
Aynalar, hayâlin ağlamasıdır,
Aynalar uzanan sevgi tasıdır,
Hep sunar cömertçe sırrıma erip.

Halenur Kor

Ayrılık

Üstüme örttüm şimdi elem örtüsü,
Zindanımda başbaşa dertlerimle ben.
Gözyaşım yanağımda yüzümün süsü,
Hıçkırık dudağımda, kederimle ben.

Karardı şimdi güneş doğmaz ufukta,
Ne acı bir hicran var bu ayrılıkta.
Gözlerimde gitgide oldu bir nokta,
Ne acı bir hicran var bu ayrılıkda.

Bir yol ver de Allahım, gideyim ona,
Sarılayım bir daha koşup boynuna.
Bir daha hiç çıkmam girsem koynuna,
Ne acı bir hicran var bu ayrılıkda...

Halenur Kor

Babam

İçli bir ud sesinde
Hatırlarım babamı.
Gözlük camlarının ardındaki
Gülen, buğulu bakışlarını...
Vururken mızrabını
Udun bağrına,
Çocuk gibi bakardı gözleri
Sevimli, muzip.
Yaşlıydı, büyüktü annemden,
Ona bakarken
Vururdu mızrabını
Udun bağrına,
Söylerdi şarkıları
Titrek sesiyle
Şair yüreğime
Hüzün serperdi.
Büyüktü annemden
Büyüktü amma
Belki de gençti gönlü hepimizden.

Vurun mızrapları, vurun da tellerine,
Ruhum nağmelerinde dolaşsın yine.
Çocukluğum gelsin geriye bir an
Oysa yalnız resimlerde o tatlı babam.

Halenur Kor

Baca

Nasıl da tüttürüyor sigarasını,
Savuruyor,
Şu boynu bükük
Garip evin yasını.
Görmüyor
Ciğerlerinin pasını.
Bulsa biraz mutluluk,
Olsa parası,
Atacak tasasını.
Bırakacak belki o gün.
Yapamıyor,
Elinden bir şey gelmiyor.
Ancak
Tüttürüyor sigarasını...

Halenur Kor

Bahar Neş'esi

Uzatır kollarını göklere doğru,
Mevlâ'ya yalvarır yüce ağaçlar.
Çiçekleri dal dal, meyvaları bal,
Onlarla süslenir, yeşil yamaçlar.

Gelir kokuları esen meltemle,
Gölgeler altında yapılır taçlar.
Tadına doyulmaz meyvalarının,
Yerler doya doya, fakirler, açlar.

Uzan, serin serin, uzan altına,
Gel otur dalına, kurul tahtına.
Şen şakrak şarkılar söyle, kuş gibi şakı,
Değişmem bu zevki çil çil altına.

Halenur Kor

Bahçe Kapısı

Gelen iter, giden iter,
Açılıp kapanmaktan yorgun bahçe kapısı.
Biteviye duyulur kulakta fısıltısı...
''Hoş geldin '' der, gülümseyerek,
Ama hazindir uğurlaması...
Dibinde çömelen kızlar olmuşlar arkadaşı.
Sererler hasırları.
Duyar istemeden, ne de çoktur sırları...
Senelerce seyreder saçlara dolan kırları....

Rüzgâr estikçe ağlar bazen,
Hıçkırıktır gıcırtısı.
Sürüklenir gibi, bir esirin kollarında
Zincirinin şıkırtısı...
Rüzgâr eser, çarpar ''Tak! Tak! ''
Acılı bir kadın sanki,
Vurup bağrına:
''Kadere bak! Kadere bak! ''
Kararır gökyüzü,
İçine kapanır, gömülür sessizliğine,
Her gece, bahçe kapısı...

Halenur Kor

Bekir Sıtkı Erdoğan'a

(Aruz, akrostiş)
Bir güneş doğmuş ki, her gün parlıyor ufkumda çok,
En sıcak hislerle gönlüm sırlanıp yanmaktadır.
Kalbi sarmış, rûha dolmuş, bir kanatsız kuştu ok,
İncecik tül sanki mısrâ, rûhumuz kanmaktadır,
Rengi kordan; bal tadından başka bir tat onda yok.

Sığmıyor bilmem nedendir, gürleyip coştu şiir,
Istırâbım; geçti yıllar, görmeyip ben, bilmeden.
Tek tesellim bir denizden rûha akmış bir nehir,
Kudretinden çağlayıp dolmuşsa hiç eksilmeden,
Irmağından taşsa engin, dağlarıma yaz gelir.

Eski günlerden kalan mısrâların hep pâyidar,
Ressamın ilhâmı sandık, resmedip gül gül açan.
Devşirirken sözlerinden, rûhumuz hep duydu ar,
Onda bulduk râyihalar, kokladık misler saçan.
Gamze açmış gül yanaklar soldu, dolmuş saçta kar,
Ağladık gün geldi, handan içre girdik biz o an.
Neş'e dolduk bâzı günler, vuslatından güldü yâr,
Ah edip burda, dîvân lezzetinden aldı can...

Halenur Kor

Ben İnsanım

Ben anayım,
Çocuklarımın ve bütün çocukların anası.
Sevgi, sevgi diye atar yüreğim.
Zarar gelse kılına,
Tırnağına batsa diken,
Yüreğimden damlar kanı,
Acısını duyarım en erken.

Yaşları geçse de otuzu,
Ayırmam yetimi, öksüzü,
Ayırmam oğulu, kızı.
Bağrımdır, sînemdir yerleri,
Mutluluklarıdır hayatımın tadı, tuzu.

Ben kadınım,
Evim derim, erim derim,
Kaderim derim.
Bilirim yetinmeyi de,
Ne çıkar, soğan ekmek de yerim.
Bakmayın ufak tefek oluşuma,
Yüklerim sırtıma dünyanın derdini,
Acılara göğüs de gererim.
Bir mermer gibi olurum bazen,
Bin kere ölsem dertlerden,
Bin kere doğarım yeniden...
Taştan zannederler bazen beni,
Oysa, çok incedir, çabuk kırılır giderim.

Ben bir limanım,
Bin kucak açarım sığınanlara,
Bitmez yüreğimde yerim.
Bir olmuş, iki olmuş, on olmuş, bin olmuş,
Hepsine bulunur yer,
Yüreğimi binbir göz ederim.

Ben insanım,
Severim, gülerim,
Gülmeyi severim.
Ama hep acır yüreğim.
Yitip giderken Irak, inlerken çocuklar, analar,
Yok edilirken binlerce taze filiz,
Kan ağlarken Pakistan,
Kahrolurken Afganistan,
Yerle bir olurken dünya,
Nasıl huzurlu olur insan?
Dizilmez mi lokmalar boğazına,
Göklere yükselirken âhlar, dualar, binbir lisan...

(2006 İstanbul)

Halenur Kor

Ben kadınım

Gözlerinin yeşil bahçelerinde
Cennetimin ufukları aralı.
Kirpiğinin siyah gölgelerinde
Yüreğinin kor okları sıralı.

kadınım,
Vurgunum,
Tutkunum...

Gönül gözüm,
İki gözüm,
Son sözüm...

Şu duruşun, şu bakışın yok mu ya?
İçimdeki fırtınayı dindiren.
Şu gülüşün, şu sevişin yok mu ya?
Ruhumdaki şu şeytanı sindiren.

kadınım,
Vurgunum,
Tutkunum...

Gönül gözüm,
İki gözüm,
Son sözüm...

Halenur Kor

Ben ki

Sarıldı bak kalbime sevdânın kolu,
Artık kendi kendimle çekişmedeyim.
Her yer çıkmaz sokak, bir bulsam yolu,
Ben ki, doğrularımla çakışmadayım.

Dudak bükemiyorum ben bu sevdâya,
Kıpkırmızı güllerle bakışmadayım.
Yakarıyorum şimdi yüce Mevlâ'ya,
Nefsimle gece gündüz takışmadayım...

Halenur Kor