Düven

döner düven yazın ortasında
açlığa meydan okur
çakıl taşlarıyla başağı yırtarcasına
karışır emeğin teri katığa
yıl döker eteklerindekini
ödül olur bakıcısına
düven döner döner
kula ekmek olur
dünya da döner
dönmezse düven dünyayla
açlık baştacı olur...

Altay Taşkın

Düvenci

düvenci diz çöküyorum
ekmeğimin özü sensin
aç yatmıyorum *******i
ömrümün her demindesin
alnından terler akıyor
emeğin her lokmada
seni gösteriyor
işinin başındasın
gönül rahatlığındasın
her sofrada başımdasın
ver elini öpeyim
hakkın çok bende
hakkını yüreğimde saklayacağım...

Altay Taşkın

Eldeki Silah

silahlar vardır can yakan
canlıları ortadan kaldıran
yeşillikleri topraktan ayıran
kitaplardır bizim silahımız
silahımız belimizde değil elimizdedir
kimsenin canını yakmayan
mermilerimiz de kelimeleri
boşaltalım beynimize
dolduralım mermilerle
boş kaldığımızda
tek silahımız onlar olmalı
o silahımızı bırakmamak gerek
gerisi de taşınmamalı

Altay Taşkın

Elimde Değil

düşmüşüm yollara
ömrüm bitene kadar
yürüyeceğim patikalarda
hayat kurcalamış sarmallarımı
düşürmüş tuzağına
isteklerini yüklemiş sırtıma
benimkilere de vurulmuş pranga
gerçekleri arıyorum ayışığında

Altay Taşkın

Engeller

Donmuş kaskatı durmadan coşan gönüller
Kokmaz solmuş dalındaki kırmızı güller
Kapanan demir han kapılarına dönmüş
Beklenen sevgiler çekmeyen baca gibi

Düşmüş kırılmış sıcak ve parlayan kalpler
Duymaz olmuş yok gibi sevinçten gülenler
Kalkmayan koyu sis biçimine bürünmüş
Düşlenen umutlar yanmış kalan kor gibi

Altay Taşkın

Eskiyen Zaman

Günler vardır yağmurlu güneşli
Yaşanır kimi sevinçli kimi kederli
Gün gelir gelir akıl başa
Hayatın paslanmış bölümleri zımparalanmaya
İşte o an
Acı duyulur derinden
Her zerre bir hatanın habercisidir
Dökülürken yere
Yorulur zımparalayan beyin el
Geçmişin cezasıdır ödenen
Bitmez bir çiledir paslanmak
Daha da geçti mi zaman
Zımpara yetişmez eskir
Eskir gücü de yetmez o zaman...

Altay Taşkın

Evim

uğrarım bazen bizim eve
şu karşıki tepede
uykum gelince
çağırır beni
gece evime...

Altay Taşkın