Güç
Öldüğümü sandım uçurumdan attıklarında beni,
Ayıldığımda her yerim ağrıyordu, iç kanamam vardı,
Yoldan geçenlerin içinde kalbim, bir ona ısındı.
Belli olmuyordu ne kadar kötü düştüğüm,
Gücün var mı dedim, anlattım nasıl ittiklerini beni.
Hadi kalk ayağa dedi, uzattı elini,
Zar zor kalkınca ayağa dedim ki,
Dizlerim tutmuyor, kucağına al beni,
Benim sana gücüm yetmezmiş, sonra anladım, dedi.


Gülsen Gönenç

Hak
Boşuna hak arama!
Hak sende, haksızlık yerde.

Tüm haksızlıklara karşı koyabilirsin ama
Aşk'a gelince dur orada!

Aşkta adalet olsa aşk olmazdı be güzelim.
Bunu da bilmiyorsun ya, aşkolsun sana!


Gülsen Gönenç

Haklı
Haklısın, aşk göze almakmış birşeyleri,
İkimiz de göze aldık,
Ben sen olmadan seni sevmeyi,
Sen ise ben olmadan sevmeyi.


Gülsen Gönenç

Hançer
Önce elinde hançerle bir çizik açtın yüreğime,
İnce ince kanarken yaram, sapladın defalarca hançerini,
Yetmedi,
Söküp aldın yüreğimi derinden, yerinden,
Hoyratça ayaklarının altında çiğnemene de dayanırdı zavallı yüreğim,
Eğer bir gün geri vermeseydin…


Gülsen Gönenç

Hoşça Kalmasan Da Olur
Hep bekledim gelmeni.
Geldin;
giderayak,
uçucu sevmelerinle.

Her gidişinde saçlarıma sinen ayrılık kokusu
o kadar keskindi ki,
gelmelerine çiçek açamadım
hiçbir zaman.

Bir gün yine geldin,
giderayak.
Bu kez, beni de al, dedim.
Uçarak gittin.

Şimdi yine gel dememi bekliyorsun.
Hayır, gel demeyeceğim.
Git başka sefere,
Ya da demir at olmadığım yere.
Ben gidiyorum.
Hoşça kalmasan da olur!


Gülsen Gönenç

Işık ve Karanlık
Çok korktum
Bir an karanlık oldu
Sadece bir an
Zaman kavramını yitirten bir an

Alışığım sanıyordum karanlığa
Işık başka birşeymiş
Akışkanlığı benzemezmiş karanlığa

Işığım bir daha sakın sönme.


Gülsen Gönenç

İhanet
En büyük suçtur ihanet,
Cezası ölüm.

İntihardır ihanet.
Çünkü insan sadece kendine ihanet eder.

Aşk ölmez, insan ölür.

İhanet suçlularının mezarlığı kalbim.


Gülsen Gönenç

İnsan
- Canım dostuma -

Salt çırpmayı bilen kanatlar kırıldığında,
Arınma coşkusu şemsiyesi yırtıldığında,
Açılan parantezleri kapamaya gerek kalmadığında
Ve hiçbir zaman kurtulmayacağımızı anladığım
O an;
Sen
İnsan.


Gülsen Gönenç

İs
Sararmış umutlar ısınırken,
'aslında'lara asılı kalmış
tümcelerin derin soğukluğu
ateşi kesti.

İlginç, ağlamadım bu kez.
İs kokusu sardı hücrelerimi - sevdiğim-;
Canlandı ahşap evlerdeki yaşanmışlık,
Merdivenler, köşebaşındaki güvercinler,
Gölgeler, izler,
Çocukluğum.

Sadece biraz yorgunum.


Gülsen Gönenç

İstek
Destan çağları geride kaldı,
Evcilik oyunlarıysa hepten baydı,
Ne kadar da çok şey istiyoruz artık,
Küçük bir aşk, bir parça huzur.


Gülsen Gönenç