Tutsak






Seni düşündüm canım, gurbet ellerde
Gözlerim doldu hep, ağlayamadım...
Açıldı gönlümde, hasret yarası
Sensiz bu yarayı bağlayamadım
Yalnız bu yarayı bağlayamadım.

Herkesin bir aşkı, sevdiği vardır
Özlenir senin gibi, çok sevilince
Ben ancak seninle gülebilirim
Mutlu günlerimiz geri gelince
Eski günlerimiz, geri gelince.

Senden ayrı günlerim, bana yıl gibi
Bir gün daha geçti öyle âheste...
Çırpınır dururum, bülbül misâli
Tutsağım sanki bir altın kafeste
Tutsağım sanki bir, demir kafeste.

Umut Güneşimsin




Çâresizlik içinde gezerken, hayâller âleminde
Bâzan bir mutluluk rüzgârı gelir, eser gönlümde.

Bir rüzgâr ki; kara bulutları katar önüne götürür
Bir rüzgâr ki; içimdeki dertleri siler, süpürür.

Gitsin diye beklerken ben; dertlerin son nebzesi
Kesiliverir birden, dost rüzgârın nefesi...

O kapkara bulutlar, kümeleşir yeniden
Ferahlamış gönlümü, hüzün kaplar âniden.

Gönül karartanlara, sitemler savurarak
Sayarım dertlerimi boşyere bağırarak.

İçimdeki yer ve gök, gürültüye boğulur
Gökte tutuşan ateş, yeryüzüne kovulur.

Düşerken yıldırımlar, bir yanda şimşek çakar
Ağlar kara bulutlar; yağmur sel olur akar.

Söndürünce yağmur, sel; içimde yanan yeri
Doğuverir semâ da, sıcak kâlpli bir peri...

Aydınlatır dünyamı, mutlu olurum, mutlu ...
Güneşimsin, doğmazsan; olamam ben umutlu !

Unutamam





Ben mi istedim söyle
Ayrılık olmasını
Bülbüller istermi hiç
Güllerin solmasını
Yazdığın her kelime de
Binbir sitem var senin
Sâdece senin değil
Bu benim de kederim...

Gün gelip solsa da
Dalında güller
Mevsimler değişip
Dönmez mi sanki
Ben de döneceğim
Sevgilim sana
Unutmadım seni
Unutamam ki...
Unutmadım aslâ
Unutamam ki !

Unutma
Hani doyduğunda açlığın biter
Bir daha acıkmam sanabilirsin
Bitmeyecek açlığın benim unutma
Bir öğünlük tokluğa kanabilirsin.

Bahar gelir güller açar gönlünde
Çiçeklerin solmaz sanabilirsin
Değişmez mevsimin benim unutma
Bir yalancı bahara kanabilirsin.

Yaz güneşi sabahına doğunca
Akşam olmaz, batmaz sanabilirsin
Batmayan güneşin benim unutma
Bir vakitlik güneşe kanabilirsin.

Sonbahar da yaprakların dökülür
Rüzgârı eski dost sanabilirsin
Senin gerçek dostun benim unutma
Bir yalan nefese kanabilirsin.

Kış’a çırılçıplak girersin nâçar
Dallarına kar yağar donabilirsin
Kâlbimde saklarım seni unutma
Bir yalan sevgiye kanabilirsin.

Benden söylemesi güzelim sana
Hayâlini gerçek sanabilirsin
Seni candan seven benim unutma
Bir mânâsız rüyaya kanabilirsin.

Yeter Ki Sen İste





Ekmeğime, aşıma kattığım tuzu
Âşığım, aşk ile çaldığım sazı
Çektirdiğin cefâyı, ettiğin nazı
Yeter ki sen iste; unuturum ben.

Güneşin sıcağı, kışın ayazı...
Mevsimler güzeli bahar ve yazı
Seni kıskandıran o güzel kızı
Yeter ki sen iste; unuturum ben.

Senden başkasını hayâl etmeyi
Gücensem de sana, küsüp gitmeyi
Bundan sonra sana sitem etmeyi
Yeter ki sen iste; unuturum ben.

Ömür denen bu kısacık rüyâyı
Özlesem de dostlarımı, sılayı
Senin için yaşadığım dünyayı
Yeter ki sen iste; unuturum ben.