Yaşamak

Kelimeler ışığıydı hayatın
Düştüğünde bir çocuk yere
Onu kelimelerle kaldırmaktı
Benim için yaşamak.

Yaşamak karlı bir havada
Yürümekti kelimeleriyle şiirlerin
Her kar tanesini bir şiirmişcesine
Pür dikkat okumaktı yaşamak.

Duymakti daralan bir damarin
Agrili enfarktini yureginde
Ve yeni yollar aramakti siirlerle
Insanligin yuregini yasatmak icin...

Ufuk Nazım

Yaşamaya Dair

Bilirmisin,
Suratlardaki,
Taşa kesilmiş hüznü.
Yazıp yazıpta,
Unutulan düşünü.Yarını beklerken,
Kahrolan bugünü.
Ben hepsini bilirim;
Yaşlanmadan ölmeyi,
Bilirim bilirim dost,
Taştan ekmek çıkarmayı,
Nasırlı ellerle avrat okşamayı,
Gülerken ağlamayı,
Bilirim de;
Ellerimi açıp yanlara,
Korkuluk bile olamam.

Ufuk Nazım

Yaşamda Ağrılı

İlk insanlar değiliz.
Milyarlarca;
Nakarattan biriyiz.
Ve ayarlıyız ölüme.
Yaşamda ağrılı,
Buhranlarda ezik,
Ve dört mevsim altında,
Renk değiştireniz.
Buzullarda, ekvatorda,
Yahut Anadolu’da;
Aç gezeniz.

Ufuk Nazım

Yaşamdasın

Bir tramvaydasın
Akordeondan akan
Ezginin içinden
Bakıyorsun Brüksele.

Bir tramvaydasın
Bir cami avlusundaki
Guvercinlerin kanadından
Tasıyorsun İstanbula.

Bir tüneldesin
Kısacik geçiyorsun
Yokuş yukarı
Yolun sonu İstiklal.

Bir tüneldesin
Yerin altından
Uzunca koşuyor tramvay
Montgommery’e.

Adi İstanbul olsun
Ya da Brüksel.
Yaşamdasın kardeşim
Bin bir duraklı yaşamda.

Yolun şose olsun
Ya da ray
Bir ezgi gibi
Akmalısın arkadaş.

Ufuk Nazım

Yaşamsın

Akan akan,
Aktıkça coşan,
Coştukça aşan,
Aştıkça taşan,
Ellbet bir denize ulaşan:
Yaşamsın yaşam.

Ufuk Nazım

YaşamTüneli

Karanlık bir tüneldeyim,
Bu tüneller,
Kapkara bir ölüme gidiyor.
Burada gölgeler yok;
Sahtelikler gurbetinde,
Yansılar,
Uzak suretler var.
Ah anamın ak sütü;
Ah sabah güneşinden çaldığım;
Bir tutam gün ışığı,
Ah masmavi entarili gök;
Nerdesiniz nerdesiniz?
Bu karanlık tünelde,
Kendimi arıyorum.
Sonsuzlukta;
Güneşle gülümseyen yüzüm,
Nerdesin nerdesin.

Ufuk Nazım

Yaşar

Yaşar beş aylık
Adaparından bir bebek
Mosmor yüzünde
İki damla yaş gibi
Küçücük gözleri.
Nefesini yarım alıyor
Sanki parasızlığından
Yarım ekmek alır gibi
Bakkaldan.
Ve hastaydı yaşar
Belki yaşardı yaşar
Kalbi dayansaydı
Anasının
Yoksulluğa dayandıgı gibi.
Belkide
Elinde çırpındığı
Doktor amcanın teriydi
Onun ilacı
Lakin hiç damlamadı
İnsan teri yüzüne.
Yaşamın bekçileri yoksul
Yaşar yoksul
Ve yaşayanla yaşatan
Aynı tarafta değersizdi
Parasızlıktan.
Anasına söylediler
Yasar öldü diye
Kolaymıydı
Anaydı o ana.
Yoksul gövdesiyle
Taşımıştı yaşarı dokuz ay.
Doğurmuştu kan ter içinde.
Yaşar ağlayamamıştı bile
Doktora koşmuştu
Parasız pulsuzdu
İşte şimdi yaşarsızdı.
Yaşar yaşamadı diye
İnsanlık öldü diye
Yaşarın yaşamı
Satın alınamadı diye
Anası yatağından
Kalkamadı yıllarca
Rüyasında yaşar büyüdü
Simit sattı
Ayakkabı boyadı
Okul okudu
Doktor oldu yaşar
Yaşasın diye çocuklar
Yoksulluklarından
Ölmesinler diye
Anası büyüttü
Rüyalarında yaşarı
Yaşarlar çıktı rüyalardan
Yaşama daldılar
Anadoluya yaşam saçtılar
Bir gün satıldı yaşarlar
Paralı patronlara
Unuttular değerini yaşamın.

Ufuk Nazım

Yavan

Yavan bir tattın,
Umutsuzluk.
Oysaki sen yoktun,
Ve sen hiç var olmayacaktın yaşamda.
Kırarken ezgilerle karanlığı,
Bir solukluk,
Mısralar yazarken.
Seni yıkmaktı amacım.
Ve dağ başlarında,
Köpüren derelerle,
Yazdım umudu yemyeşil dağlara.
Sil silebilirsen.
Kırılgan bir maviyi,
Bulutlarla boğarken,
Estim rüzgarlarla,
Hızımı kes kesebilirsen.
Karanlığın ordularına karşı doğdum,
Ufkun sonsuzundan,
Işığımı boğ boğabilirsen.

Ufuk Nazım

Yelkenleri Açın

Ey sonsuz çağrışımlar;
Sonsuz devinimler içindeki,
Zavallı insan.
Bakın uçlardan bakan,
Ulu insanlara.
Uyanın zavallılar.
Zamanın en büyük düşmanları;
Kırın bütün saatleri,
Yol alın.
Bütün çapaları çekin.
Bütün yelkenleri açın.
Haydi ininizden çıkın.

Ufuk Nazım

Yeniden

Sonbahar
Yapraklar dökülüyor
Ömrümün
Bu yeni sayfasında
Düşen ilk yapraklar
Ağır aksak,değirmi
Bir kağnı hızıyla
Zaman ilerliyor.
Yeniden alfabetik çocuk
Yeniden öğrenci
Yeniden yeniden
Çarpıyor yürek
Ve sevgilinin dudaklarında
Yeniden yeniden
Bulunuyor umut.

04.09.05

Ufuk Nazım