eylül...
eylül! daha çocukluğumdan
beri size bakardım ben
bir yazın azalmakta olan
sözcüklerinden nasıl da
ansızın sökülürdünüz
bahçelerle ve kül
dolardı içim... eylül!

eylül! kırılgan mevsim!
cam hançeri güzün
dağılırdı kalbimde
birden gecenin ve gündüzün
perdesiyle örtülürdünüz
tenhâyla ve tül
dolardı içim... eylül!

eylül! unuttum sizi
dağ kızarır yol sararırdı
ve ben dönüşlere bakardım
o aman vermez belleğin
paramparça güldüğünüz
aynalarla ve gül
dolardı içim... eylül!

Çocuk Adam...
kara gözleri var,yeşil gözleri
kimi mavi, kimi kahveden almış rengini
tenleri rengarenk; sarı, kızıl, kara derili
dünyaları ayrı, kıtaları, denizleri
kimi Afgan, kimi Filistinli, kimi Somali
dilleri ayrı, dinleri ayrı ve mekanları
bir olan şey sadece yürekleri
biliyorum;
demiyorlar ama gözlerinden okuyorum
beyaz gönüllerinden geçeni.
bir parça ekmek olsa;
bir salıncak, çevirmek için bir topaç!
hepsinin dileği bu
ve.... karınları aç!
kimi havan topuyla kaybetmiş kolunu

Çocuk...
elini uzattı almak için
boşlukta asılı kaldı
kirli minik parmakları
kokladı uzun uzun
buram buram kokusunu
sıcak taze ekmeğin
bir adım daha attı
açlığın kapısından dışarı
çıkarım diye ümitle
girmemişti ağzından içeriye
günler günler boyu
ne ekmekten bir lokma
ne bir yudum tatlı su
çaldığını duydu zillerin
içinde biryerlerde
beynine ulaştı sonra
susmayan zil sesleri
ısrarlı....arsızca


karardı heryer
masum yüzü gibi kapkara
titredi incecik dizleri
aral

Çiçeklerle Böcekler...
gel seninle çiçekleri böcekleri yazalım
bulutların üstündeki toz pembe rüyalara dalalım
sevda bahçelerinden bir demet te biz alalım
ağlarmış çocuklar, yanarmış analar
babalar çaresiz beş milyon veren olursa eğer
düşünürmüş haysiyet mi? ... karnını doyuracak ekmek mi?
yangın varmış arka mahalledeki ahşap evde
amaan canım hadi sen de
gel seninle yazalım biz aşkı, sevdayı
çimenlerde koşup oynamayı
ip atlayıp top oynamayı
bilmem nerede hangi yeni şarkıcıyı
sinemada gişe kapat

Çiçeğim...
Boyun büküp bakma öyle
Ne'n var çiçeğim söyle?

Yel mi vurdu yaprağına
Kar mı düştü dallarına?

Dile gelsin pembe dudağın
Beyazlar olsun duvağın!

Sararıp solma sen; neşelen!
Renginle boyansın gülşen!

Arz-u halin söyle bana
Al yerine kareleri bağlama!

Eğme yere güzel yüzünü
Etme sakın acının sözünü!

Yeşil yaprağın gazel olmasın
Görenler koklamaya kıymasın!

Kaldır başını dik dursuın
Kış biter bahara kavuşursun.

Ağzın bal olsun, dudağın şeker

Çekirdeğin Marifeti...
Bir gün küçük bir çocuk
Dudağı bükük, yaşlar dolmuş gözlerine
İçini çekti, oturdu bir taşın üzerine
Acıdı yüreciği bir kıvılcım düştü içine
Uzandı yerde duran çekirdeğe
Bilmediği bir şeydi, baktı anlamadı
Görmemişti daha önce tanıyamadı
Bırakmak istedi bir an, yapamadı
Elinde tuttu bir müddet
Ne olduğunu bilmediği nesneyi
Evirdi çevirdi
Toprakta bir küçük çukur açıp
İçine atıverdi
Hüzünlüydü yüreği, ağlıyordu gözleri
birkaç damla gözyaşı ıslattı yeri
Küçük çocuk ner

Cumartesi Sayıklaması...
uyandım sabah sabah çatıyorum sağa sola
neredesin ey sevgili ses ver artık bana
yetmez mi kaçışların durup versen mola
baharım kış boran oldu, gözlerim ağlar
yokluğun bir kor, yüreğimi durmadan dağlar

Cips Yiyen Karga...
Bu sabah kapkara bir karga
Konmuş şu bahçe duvarına
Uzaktan anlaşılmaz ne yapar
Bir yandan durmadan gaaklar
Yaklaşınca gördüm ki gagalamakta
Renkli bir kesekağıdı parıldamakta

Gaak dedi yine savruldu yere
Gagasından uçan bir kese
Yaldızlı parlak kağıttan
Yakalamak isterken düştü duvardan
Tüyleri bir yana saçıldı
Yaldızlı kesekağıdı açıldı
Baktı kaldı peynirli cipslere


Karga uçtu gak dedi
Geldi cipsleri yedi
//Karga karga gak dedi
çık şu dala bak dedi
çıktı

Bu Şiir de Böyle...
Sakalı uzun olanlar bu tarafa
Şu kadar santimin altında olanlar diğer yana
Başında eşarbı küçücük olanlar bu tarafa
Babaannelerin gibi olanlar diğer yana
Bu ne şimdi nasıl şiir mi diyorsunuz?
Ben de derim ki
Şiir bazen aynadır hayata
Bazen tercümandır vicdana
Romantik rüzgarlar estirir kafalarda
Bu da bir şiir işte öyle ki
İster gülün ister ağlayın hayatımıza

Bu Şehir...
bu şehrin akşamları bilmem ki neden
sabahlardan kaçar alabildiğine
yıldızlar dökmese pırıltısını yere

akşamlar koşardı belki sabaha
gündüzler saklanırken karanlığın koynuna

yalnızlık köşeleri açarken kucağını
uzayıp giden kimsesiz karaltılara
neredeyim soruyorum kendime
akşamları giyinen bu şehirde

beklerken gelmeyecek ayışığını
uğruna ölünesi aydınlığın nefesine
yüklüyorum yiten günün ağlayışını