Şair yürekle ölebilmek

önce bir şairin kapısıydı sanki
sonra bir kıyamet meclisi.
ne zaman çalacak savaş borusu,
kim verecekti çarpışma emrini.
bir bilinmezin bu bin boyutu,
bir şairin yüreğiydi sanki.

önce bir şairin yüreğiydi sanki
sonra sonsuz bir aşk meclisi.
hangi daldan düşecek meyveyi
kim alıp kime sunacak bir gül gibi.
çok bilinenin bu tek boyutu,
bir yüreğin şair olmasıydı sanki.

önce bir yüreğin yürek olmasıydı
sonra bir insanlık meclisi.
sevgiyle sarıp sarmalamak her şeyi,
dökmek üstüne yeryüzü renklerini.
hiç bilinmezin olmayan boyutu,
şair bir yürekle ölebilmekti sanki.

Cevat Çeştepe

Şairler zamanı içer

Şairler zamanın ta kendisidir.
Saat üçü beş geçedir,
ya da oniki ye çeyrek kala.
Dünü yaşayan aşkları yarına taşıyandır.
Şairler yaşamın ta kendisidir.

Satır aralarında;
intihar sözcüklerinin saklandığı
Sonu belli bir maceradır yaşamak.
Şairler dünden yarına en maceraperest
Pervanelerdir.
Bir gününü bin yıl gibi yaşayanlardır.

Cevat Çeştepe

Şairleri korkuları vurur

depremlerden en çok şairler korkar.
yürekleri en kırılgan fay hattının
çünkü tam üzerinde olandır onlar.
ve en çok şairlerin başına gelir korkulanlar.
bir sabah belki gün doğarken
ya da güneş tam onikiyi vururken
en çok şairler ölür.

denizlerden en çok şairler korkar.
dalgaların rengini değil,
sadece şiddetini yaşadıklarından.
bir sabah belki gün doğarken
ya da ilk kumdan kale daha yapılmamışken
sahile en çok onlar vurur.

yangınlardan en çok şairler korkar.
kırmızı; bir gelincik tarlasıdır onlar için.
perdeleri hep berekete açılan.
ama ne zaman gökyüzü alev rengine boyanır,
küller kavrulmuş kelebekler gibi uçmaya başlar
önce şairlerin gözleri yanar.

sevdadan en çok şairler korkar.
yarın yaşanacaksa özgür yaşanmalıdır.
her akşamın sarhoşluğudur sabahların umudu
ama can acısı gibi, kapı hiç açılmaz üzerlerine
bindikçe biner beklenen sevgililerinin yokluğu.
şairler kendileri saplar hançerlerini sırtlarına.

Cevat Çeştepe

Şarkımız olsun bizimde

hadi bize bir şarkı tut şimdi,
ortasında resmin olsun.
sonu güzel biten tüm hasretler
kendini bulsun.
nihavent makamında ateşe koşan
bir kuş misali
içinde ikimize dair yaşanmış ne varsa
o olsun.
hadi bir şarkı tut şimdi ikimiz için,
ortasında resmimiz olsun.
makamı; yalnız bizden sorulsun,
değerini biz verelim.

Şenlik

.

ayın ondördü düşmüş denize
yakamozların yüreğinde bin fener
ay ışığı gibi parlıyor ellerinde.

bu gece deniz atları bindirdiler küçük kızı sırtlarına,
yakamozlar düştü önlerine
birer yol gösterici gibi.
gökyüzünde bin bir renkli uçurtmalar.
sanmayın ki bir şenliğe gidiyorlar.
küçük kızı, gemicinin yanına götürüyorlar.

Cevat Çeştepe

Şiddete terapi

“o dediğinizden bende de bulunur biraz.
isterseniz kollarım fırlatır atar yumruklarını
yerlerden kristallerinizi süpürürsünüz.
bir daha kendinizi rüyanızda bile zor görürsünüz.
yada ayaklarımdan kopar gider tekmelerim
arapsaçına dönüverir düşünce sisteminiz.
kabuğu kırılmış ceviz gibi açıkta kalır beyniniz.
o dediğinizden yani, bende de bulunur biraz.”

ama bende birazda,
güneşin üstüme doğuşunun farkında olmak vardır
şöyle bir bahar yeli geçer gibi olur önümden
bana unuttuklarımı anlatır.
elimdeki kitabı katlarım hemen okuduğum yerden
biraz daha uzatırım öne doğru ayaklarımı
rüzgar karıştırır saçlarımı
burada deniz üzerine bin destan yazılacak aşk gibidir
gülerim her birinden bir damla gözyaşı döküldükçe


bir çiçeği koklamak gibi alışkanlıklarım gelir aklıma
koparmadan ama gülümsediği yerden
toprak bulaşır avuçlarıma.
ve bir kuşun kanatlarında kucaklamak gökyüzünü
özgürlük tutkusuna elimi bile değdirmeden.
gözümün önüne getirmek gülüşünü.
açık unutulmuş bir musluğu seyretmeye doyamam
ama suyun boşuna akmasına da hiç dayanamam
bilirim ki bu saatler çeşme başında bekleme saatleridir
hasretlerinin yolunu gözleyen gelinlik kızlarımın.

“yoksa bende bilirim şarjöründe mermi saklı namluyu
tam doğru yerden doğrultmasını alnınıza doğru
elimdeki balta çok can yakar üstüne varınca
yeter ki kan görmeye dayanıklı olsun bünyeler.”

ve sevebilmek gözlerinin içine bakınca sevdayı
ama bırakmadan hiçbir zaman aklın ucuna takılı kancayı
ne kadar korku ve gözyaşını sırtında taşırsa taşısın aşk
sonuçta yaşamın içine sağlam salınmış köke benzer
korkuyla korunurken, gözyaşıyla can suyu olur
yüreğiyle aşkı gerçekten okşayan her aşık şiddeti unutur.

Cevat Çeştepe

Şiddeti öldürmek için

kimseye dönük bir yüzü yok ki içimdeki şiddetin.
gizlenmiş yarasalar sadece,
gece görüyor gözleri.
yollarını, ay a dönerek buluyorlar yüzlerini
ve ağaçlara küçük çentikler atınca
yapraklar dökülüyor.

duyduğum hiçbir gözyaşı sesi
dindiremiyor içimdeki bağışlanmış öfkeyi
bir taşa tekme atıyorum mesela
denize düşüyor kendinden ve çaresizce
sonsuzluğa dağılan halkalar oluyor
umursamaz, sessizce.

bütün şiirlerimi meydana döküyorum, üç kuruşa
adı bir şeyden vazgeçmek değil
belki boyum biraz daha uzar diye.
daha yüksekten bakabilmek, biraz kuşbakışı.
büyüyebilmek gibi.

ah canım, biliyorum büyümeden ölmüyor şiddet…i.

Cevat Çeştepe

Şiir aşkın öncesidir

Şiir ikmale kalırsa, aşk sınıfta kalır
Benim hayatım ihanet burcunda doğmuş
Çiçeklerimin rengi körler tanrısından.
Hani bir kuş gelip de konuverse omzuma,
Yarınımdan vazgeçer, ölürüm sevdasından.

Benim şiirim ikmale kaldı, aşkım sınıfta.
Kovuldum okuldan,
kaldım sokakta

Cevat Çeştepe

Şiir bitmeyecek romandır

her kısacık şiir buketi
bir ömür boyu okunacak
roman değil midir.
her roman sayfasının ilk satırı
anlatmaz mı buluttan elleri yananları.
her kısacık şiir buketi, elleri;
buluttan yananların gözyaşıdır.
sizin eliniz hiç yanmadı mı
yüreğinizi avucunuzun içinde saklarken

Cevat Çeştepe

Şiir değil yazılanlar

içimde renk değiştiriyor zaman
anlatılamaz bir beyaza dönüyorum.
bastırılmış ve yorgun uzatma mevsimindeyim.
kararan yağmur bulutlarına bunu anlatıyorum,
yusufçuk kuşlarımın ağızlarından.

cilalanmış duygular değildi yazdıklarım
yangınımın arka bahçesinde tüten dumandı sadece.
son nefesim gibi yani, belki bir gün öncesi.
neden dün değil de bugün okumaya başladın ki beni
yeter bu solungaçlara bu kadar hava dedikten sonra ben.

Cevat Çeştepe