Yüreğimin Kıyıları

Yapraklar oynuyor;
Rüzgarda.
Alına salına;
Bir vapur geçiyor,
Yüreğimin kıyılarından
Dalgalar kırılıp,
Akıyor uzaklara.
Ve bir gün daha;
Sönüyor ufuklarda.

Ufuk Nazım

Yüzün

Uzak bir busedir;
Dudaklarındaki tebessüm.
Ve yüreğimin,
En taze dalıdır.,
Yüzün.
Sakın ha yüzüne;
Takılmasın hüzün.

Ufuk Nazım

Zalimler Dönemeci

Cesaret bir kültürdür
Madalyonun arkasında
Her an parıldayan.
Bize sürekli
Son imgesi veren
Buluşlar;
Bir şeyleri
Gizleme uğraşındalar.
Sunulan yalanları
Tükete duralım
Lakin;
Sofralarımızda eksik
Bir şeyler var artık.
Eksikliğini hissettiğimiz
Fakat anımsayamadığımız.
Savaşlara
Övgüler düzen ırkçılar
Modellerini dayatan
Birlik ülkeleri
Ve ellerinde
Köle kanları kurumadan
Hümanist naralar atıp
Mahkemeler kuran
Varsıl devletler.
Karışıp dönüyor
Zamanın buklelerinde
Anlamsız yıllara dönüşüyor
Bu saçma sancılar.
Yapay bir sistemin
Yapay sancıları
Ve halklar gittikçe
Daha karanlık
Bir noktaya çekiliyor.
Sanki tarihin yolunda
Bir dönemeçteyiz
Zalimler dönemecinde
Ya savrulup gidecek
Bu zalimler.
Yada son hızla
Sürecekler tanklarını
İnsanlığın yüreğine.

Ufuk Nazım

Zaman

Çay deme eriyor;
Baharın izi gibi.
Elle silinen bir zaman;
Sözde akıyor.
Ve demli bir çay;
Buğusunda eriyor;
Zaman.
Telaşsız yudumlanıyor;
Tatlı zamanların çayı.
Ağır ağır;
Aşılıyor zaman.

Ufuk Nazım

Zaman Ayyaşları

Zaman;
Aşma bizi.
Biz ki;
Senin en iyi dostlarınız.
Sana takılan;
Saniye saniye sayan,
Zaman ayyaşlarıyız.

Ufuk Nazım

Zamanda Ufalanan

Nedir ölümün sebebi?
Kohrolası zülüm mü?
Yoksa ömürlerini,
Mahkümiyet gibi geçirip,
Cenneti ölümde arayan bizler mi?
Bozkırlarımızda su yerine,
Akarken kan.
Çelişkilerde yoğrulurken insan.
İnsan kardeşine kurşun sıkan,
Senin sevgiyi yaratan ellerin.
Düşün kapkara postallar,
Senin ayaklarında insan.
Neden üzerimizde kapkara postalların?
El uzatıyorum karanlığa,
Ne olur tutun elimden.

Ufuk Nazım

Zamanın Esirleri

Anlamı arayan,
Binlerce gözdendi.
Sayfalar da kaybetti,
Umutların en güzellerini.


Esrik esti zaman da.
Bir böceğe benziyordu,
Masanın soğuk zeminin de.
Bilgi kırıntılarını kemiren.

Her seferin de unutan,
Bir balık gibiydi.
Kendi denizin de
Çürüyen.

Ufuk Nazım

Zamansız Söylence

Zamansız bir söylence bu.
Kar altın da saklanan doruklar da
Yahut bin yıllık bir çınarın kabuklarında
Saklı kalan bir söylence.

İlk öpüşün verdiği o buruklukta.
Belli bir boşunalığın çekiminde ki
Tasasız bir katilin,
Bütün canları aldığında ki gibi.

Kıvrımların da salınan entarinin,
Ona hiç bir hayırı yoktu,
Halbu ki
Anlamıydı katilin gözün de kanın yıkımın.

Yaratmak ve yıkmak iki tanrısal olgu,
Bahşedilen ve yaratımın bedeli sayılan kanama.
Günah sayılan ve iç güdünün eseri olan,
Yıkımın ve yaratımın hazzı iki saklı bilmece.

Kabilin kanlı baltası ve söylencelerin yarattığı,
İnsanlık soyunu yaratan bereketli rahimler.
Gene de yaratma içgüdüsünde ki haz,
Saklanıyor yaratanın kan kaybın da.

Yaratıcı olmazlara karşı dikilir,
Ve hiç bir zaman tanrılardan olmaz yarattıkları.
Onlar ereği alınan erkillerdir,
Bedelli köleliğin yaratım hazzı ANA.

Ufuk Nazım

Zerdüşt Gibi

Yaşamak
Bir deli ugraştı.
Sürekli eksilmek
Küçülmekti.
Sonlu sayıları sayan
Sonsuzunu
Sayamayacağı
Sayılara bağlayan
Küçüklerdik.
Bir gün
Zerdüşt olup
Çıkardı bizi ayaklarımız
Dağların doruklarına.
Bütün hayvanlarla dertleştik
Sakallarımızda
Yuvalar kurdu örümcekler.
Güneşe sarıldık
Her sabah.
Her akşam
Ayla koklaştık.
Ruhumuzda gökkuşakları
Yağmurla günle gülüştük.
Kana kana içtik
Yaşamın gözelerinden
Hayatı.
Doğayla kardeştik
Ve uzaktık
Namlularından zamanın.

27.01.2006

Ufuk Nazım

Zifiri Yalnızlık

Zifiri bir yalnızlık.
Tuzdan keskin;
Gülden dikenli.
Hepyek bakıyor;
Yalnızlığa atılan,
Bütün zarlar.
Çok uzaklarda;
Bir orman yangınıyken,
Dudakların.
Ve ben;
Sarnıçlar altında,
Saklanırken karanlıklardan.
Göğün mavi dehlizlerinde;
Kızıl dudaklarını ararken.
Gene uzak yamaçlarda kaldın;
Ve ben uzak ufuklardan,
İzledim senin eşsiz kızıllığını.

Ufuk Nazım