Matematik ve İntihar
Matematik güzel de
Bir de, bazen, şiirleri öldürmese
Ara sıra kendinden nefret ettirip
Edebiyat propagandasına yeltense

Matematik, ara sıra intihar etse!
Yani, bazı intiharları engellese!

31.05.2007, 03.12, Bursa


Ali İlik

Maziden Bir Gece
Gece yine peşimi bırakmazken tutunup maziye
tutunurum maziye geceyle birlikte


Ali İlik

Mungan' dan Sonrası
Ayrılık Şiirleri Saygıda,
Yalnız Bir Opera' ya,

Mungan,
ve anlattığı
o opera,
Ayrılık şiiri yazmak isteyen
tüm bilekleri keser,
acımısızca.

Sabah uyanırsın erken,
İstemeyerek,
kendi kendine.

Çapaklar henüz tazeyken,
Bakarsın,
akşam yazdığın,
dostluk şiirine.

Nafile!

Hala güzel bir ayrılık şiirin yoktur,
Olanlarsa,
ayrılığı işlemezler,
Onu sadece bağırırlar,
Ayrılığı diyorum,
Bağırırlar bağırırlar...
Bağırırlar bağırırlar bağırırlar…

Anlat(a) mazlar!

İşte; Mungan’ dır
anlatan.
Ayrılığı yolda durdurup,
Ona sorular soran.

Dost gibi iki sevgiliyi,
Karşılıklı oturtan.

Birbirlerine,
baltayla saldıran,
nefreti,
tatlı şerbet gibi,
an be an yudumlayan;

O asi sevgililer,
Mungan’ ın ayrılık kahvelerinde,
Karşılıklı dikilip de,
Pamuk helva yiyenler.

Yalnız Bir Operaydı,
bize ayrılığı sevdiren!
Onunla savaşmamayı öğreten.

Ayrılık acısını dindirmek istiyorsak,
O acıyla savaşmamalı,
Aksine ona sarılmalı,
Ve onu anlamalı.

Yaramızın üstünü,
Aşırı yapışkan koli bantlarıyla,
asla deli bağı yapmamalı..

Ayrılık acımızla,
kavga etmemeliyiz,
o acı çok güçlü çünkü,
neredeyse o,
tüm acıların anası.
Bunu kesin bilmeliyiz.

Zamanla, ivmesi çok yavaş ta olsa,
eriyecektir acımız,
Kapanmasını beklemek,
olacaktır en büyük,
hatamız.
Bir nokta bile olsa, kalacaktır acımız,
İleriye muhakkak,
herhangi bir anda,
tepecektir aşkımız.

Sonuç olarak dostlar,
Diyelim mi ki:
Ayrılığı sevmeliyiz?
Bu sadist bir söylem mi?

Ne olursa olsun,
O aptal kalbimiz,
Tutamayacak çenesini!
Diyecek ki:

Ayrılığın nesini seveceksin ki?
Ne güzeldi sevgili!

25 Ağustos 2005, Bursa.


Ali İlik

Olmasan da
Olmasan da yanımda,
Yanındayım, olmasan da!

12.10.05


Ali İlik

Olur Olmaz
Olmaz olmaz deme,
ne olmazlar gördüm,
düşünen.
Olur olur deme,
ne olurlar gördüm,
doğmadan geberen!

29 Ağustos 2005, Bursa


Ali İlik

Ölüm Vakti Yaklaşırken
Dün akşam...
Ölüm,
Bana gülümsedi biraz.

Soramam,
Gülüm,
Adını soramam.

Gül hadi,
N’ olur gül biraz.

**

Başkasına değil,
Bize gül,
İkimize.

Benim yerime gül.
Unuttum gülmeyi
güllerin içinde canım,
kıyamam.

**

Ölüm çağırdı beni dün akşam,
Bitanem, söz verdim ölüme,
Varamam yanına,
Sakın ağlama..
Halimize, dayanamam.

**

Ölüm bekliyor,
İçimde bir his,
Git diyor bu sefer adam gibi,
Ölüme,
Koşa koşa..

Gideceğim elbet zamanı gelince
Ölüm nafile..
Hayat, aşk, sevgi nafile..

Hiçliğe gideceğim,
Senden öğrendiklerimle canım.
Ebediyyete...

Hoşbulduk ölüm!


21.12.2005, Bursa


Ali İlik

Ölüme Uyanış
Vallahi uykudadır insan,
Alarmı ölüme kurulan!


Ali İlik

Ölümler
Ölümler yine gelir,
yine sevdirir kendini.

Uyanır aniden sersemce zaman,
Gelir ardından içten içe göçüşler.

Okşayıp ruhunu yavaşca,
sana nini söylerler.
Dillenir ölüm bedeninde,
hızlanır her nefesinde.

Ölümler dile gelir,
iyi kötü, bazı, şiirlerde...

28.02.2006, Bursa


Ali İlik

Özdemir Asaf'ın Cimriliği
Ey büyük usta Asaf:
Gel bakalım beri!
Çok cimrisin çok cimri!
Yalnızlık var elimde ki;
herşeyden daha büyük,
tüm evrendeki.

Canım ustam Asaf,
senden dileyeceğim
ne özrü ki?
Öyle bir paylaştırırım,
o yalnızlığımı ki;
yeter herkese vallahi!
İnanki inanki!

Gönderirim korkunç yalnızlığımı,
insanlara da,
en kalabalık yerdeki!

Herkes tümünü ister lakin,
Bilemez hiçkimse,
pay nedir ki?

Paylaşamaz o yüzden,
'yalnız ben'i!

Tamam usta Asaf!
Yalnızlık Paylaşılmaz!
Ben paylaştırdım,
Bizde yalan olmaz!

Alamazsan payını,
günah koyma adımı!
Tamam mı! ?

04 Eylül 2005, Bursa


Ali İlik

Özlem Geri Tepiyor
Yağ düştü,

Parmaklarımın dirseklerine,

(Ölüşüm,

düştü;

ve,

düş-tü)

Ay beyazı inceliğinde,
Genç ruhumun.

* *

Vahşice terk edip uykuları,

Zorlama sabahlarla evlenen,

Üfleyip sonra sabahları,

Yine geceyi giyinen,

Sen,

Ben.

* *

Orta şiddette yağmur damlaları iriliğinde,

ter küstü,

meyve aromalı minyâtür odalarına,

odalar yıkandı zamanla.

*

Hâla var olan koltukaltlarıma,

lâğım kokulu bahçeler üşüştü.

Kulübede tüm kokular yanyana.

* *

Geçmişi hapşuran,

geleceği nefes alan,

parmak uçlarında,

Leylâ-Mecnun’ u,

başkalarına satan,

aşkımızı buharlaştıran,

sen.

* *


Sesimde su birikintileri,

şeffaf.

Burnumda nadas mevsimi,

Bekleyen.

Ağız kokunu özledim,

nefesini,

inleyen.

Çare?

Af!


* *

Ateşinde yüzünün,

hep aynı sonbahar güneşi,

gülümseyen,

Hüznüm içinde gözünün,

Mırınım gölgesinde yüzünün,

öpen yeri.

Kırınlarım,

Yanaklarındaki olmamış elma yeşili buğuda.

* * *

Çık kâlbimden dışarı!

Mürekkebimden sıyrıl!

Kurut şiirlerimi, ve

onların dindir sızılarını!

Gitarına hediye et,

kesip tırnaklarını.

Ruhunu keçilere geri ver ve ondan, ruhundan,

ayrıl.

Çünkü aşkım;

Doğur ikimizi!

Özledim ben bizi!

24 Ağustos 2005, Bursa.


Ali İlik