Derd-i Derûn

Yamaları sökülsün
Rengime giydirilen
Bu deli gömleğinin
Açılsın sefaleti bir bir
Görünmeyen yerlerimin

Meğer yangın sonraları
Hep kül ve duman olmazmış
Meğer kapatılan yerlerim
Havalanmalıymış hep
Derd-i derûnuma dokunmalıymış
Sebeb-i hayatım
Nazenin elleriyle
Mülk sahibi bu diyarın
Desteksiz tahtında
Bir ömür oturmamalıymış

Eyvah ki vah
Sesinin goncası
İçimin ormanına açılan
Nergis soğukluğu
Serden geçen serim hey
Yeşilim
Maviye karşı

Mağlubum aşka.........




31 Ocak 2007

Derkenar

Kalbim;
Bir ortaçağ aşkının
Şuleleriyle doludur.
Geçen zaman
Dirlik eklemişsede,
Yeniden yazılan hayatıma.
Ve hasretler girsede,
En eski halleriyle rüyama
Ellerim;
Rüzgarın vicdanına
Terkedilemeyecek kadar
Diridir! ..
Bir dünya gözlerimde
Hep canlı
Bir yürek hep atar nabzımda
Eksilmemiş vuruşların
Ve yokluğunda kahrolunan
Çün yokluğu azap olan
Bir ER'in hüznü ruhumda.
Yıldızların gadrına uğrar bakışlarım
Yıldızlar:
Ki çoktandır parlamaz
Gözlerimin ufkunda
Şiir bile yıldızlaşabilir
Ellerimin atımında

Şükrü Özmen

Desk

Resmine bakıyor cennetin
Kalemsiz kırılgan gözleriyle
Tohumsuz pür perişan aklı
Zikrediyor
Kara karıncayı hakkıyla bileni
Taun belası değil
Aşkın en onulmaz
En eczasız yarası
İşte bu...
Gözlerinden ruhlar geçiyor
Taşlayan EBABİL'in



Haziran/2004

Şükrü Özmen

Ürperişim

Yaz henüz başlamışken
Kıpırtılı hikayesini yazmaya

Gece serinliği mi
Öğlen kavuruculuğu mu
İkindi tenhalığı mı
Bilinmez

İçime sabahlar açtıran cıvıltı
Bu kadran dönüşüyle geldi
Kovanıma bal dolduran bu arı
Zindanımı çiçekleyen bu nefes

Aydınlığım bundandır
Yücelişim bu yüzden
Ve kutsal bir meşale gibi parlayışım
Dehlizlerin karanlığında

Ellerimi ikircikli telaşlardan koruyan
Bu yangı
Nefesimi rengine bulayan
Bu boya
Doğdu
Geldi
İçimin cinnet provaları
Sahnelenmeden az önce
Kanyondan
Mor çiçekli dikenden
Boşluktan koparıp kalbimi
Kırlara
İşte oraya
Papatyaların yanıbaşına fideledi
Doğdu doğurdu ömrümü

Anneden çıkan annem
Yarim
Yarenim
Sevdam…



4 Haziran 2007

Şükrü Özmen

Dokuz

Sahilindeyim yanık türkülerin
Eşyaya ket vuruyor
Ruhumun alazları
Devrik taburelere ağıtlar yaktığım
Dar gölgesinde uyumak
Rüyalara dalmak için yırtındığım
Bir anı denizi
Önümde dupduru uzanmış
Bana bakir balıklarının
Marifetlerini seyrettiriyor

Ah bu haşere zaman
Nasıl kaşındırıyor anılarımı
Nereden buluyor
Coşkumu hüzne dönüştürdüğüm kavgada
Kullandığım kılıcı
Gövdesinde esrar
Teninde giz'ler taşıyan
Bu kervanı neden boşaltıyor
Damarlarıma
Ki onların güçsüz aciz çeperleri
Kararıp ayinlerle
Çatlamaya yüz tutmuşken

Yok işte duyulmuyor
Devrik taburelere
Yazdığım şiirler...



1 Aralık 2006

Şükrü Özmen

Dost'a l

Sen ölürsen dostum
Adı dünyaya hüzünle kazınmış
Anılarım ölür
Hayata sımsıkı sarılışlarım
Yeni baştan başlama arzularım
Ve anlamlarımın kördüğümü gönlüm
Ölür

Şükrü Özmen

Dost'a ll

Ölüm
Taze bahar çiçeklerini
Kıskandıracak güzellikte
Buluyor kendini
Senin gözlerinde

İkindi gölgeleri gibi
Upuzun düşüyorsun
Hayatın ışığına

Alacakaranlıkta tertemiz hayaletler
Oluyor başucunda

Ve tertemiz rüyalarında
Bakirelerin
Senin gözlerin oluyor.

Ergenler sivilceli yüzleriyle
Sevmedikleri kızları
Rüyalarında düzerken,
Sevgilisinin ellerine
Dokunmaya kıyamıyor
Marifetsiz çocuklar
Senin düşlerinde

Sen kendini
Uçurumlara
Kalkansız yalnızlıklara
Düşlere
Annelerin gözyaşlarına
Babaların katı şefkatlerine
Ve terkedilen sevgililerin
İç burkulmalarına bırak

Beni burda bırak
Yalnızlık gözlerimin yoldaşı olur
Ruhumsa hep aynı istikamette
İşte ölüm
Senin ellerinde
Ter-ü taze kır çiçeklerinin
Nazenin yalnızlığına dönüşüyor
Kırıyor işte benim belimi
Ölmek değil
Ölümün düşüncesi
Beni sana
Beni dünyaya
Beni Allah'a
Açıklayacak hiçbir şeyim yok
Şu birkaç dizeden başka:

Birden bire boşalan yolların ortasındayım
Hedefler hep çok çook kolay olmuştur.
Nereye
Nereye
Nereye
Gideyim...



Temmuz 2002

Şükrü Özmen

Dost'a lll

Ömrümün
En yakışıklı hatırası sensin
Kapanıp ağlamalarımız boyunca
******* ve ******* boyunca
Elleri çiçeklenmiş gençliğimin
En elle tutulur
Unutulmazı sensin

Ufka dalıp gitmek
Hayali cihan değer
Devletler gibi
Bakmak dünyaya
Sivri yanlarımız
Muhalif bakışlarımız
Gayr-ı fıtri otomobillere
Ömrümün
En adam hatırası sensin

Aynalarda ben başka
Karşımda sen hep aynı
Ömrümün
En naçar hatırası sensin
Sensin çıkmazlarda
Kadınların aydınlandığı şarkı

Bilirsin
Hep korku dolu bakarım ben
Denizin o geniş karnına
Sınırsız gök aramalarım
Sonunda
Ufuksuz bir mahpus şehre
Düştü günbatımı
O sığ ve büyük
Irmağın kıyısında
Karşımda gözlerin
Güvercin kanatlarına anlamlar yüklüyor
Ömrümün
En girift hatırası sensin

Kadınlar
Ve işte kadınlar
Senin en büyük bilinmezin
Korkun ve kederin

Kadınlar ah kadınlar
Akreplerin aydınlattığı kadınlar
Yüreğime kıpırtılar katan
Beni ölünmez uçurumlardan atan
Kadınlar
Seni birtek onlar bilecek
Ana yürekleriyle...

Evet oğlum
Sen benim ömrümün
En derin hatırasısın.

Şükrü Özmen

Dost'a lV

Semaları yeryüzüne indirdik
Hasretlere aşık olduk seninle
Yangınlara buzdan urba giydirdik
Yandık; yanmalara yandık seninle...

Şişmişti ayaklarım yazdı sıcaktı
Tepelere altından bir güneş çıktı
Doyurdukça karnımı ruhum acıktı
Bulduk; bulduğumuzu sandık seninle...

Ellerim yüzümü kapatıyordu
Akşam ovaları saratıyordu
O mana ruhumu daraltıyordu
Uçtuk; yücelere konduk seninle

Ruhumda tenimin ağırlığı var
Ruhumda cesedin sağırlığı var
Ötelerden bir sesin çağırdığı var
Uyduk; çağrılara kandık seninle...

Şükrü Özmen

Dost'tan

Sen ölürsen
Toprağının kokusu
Şiir ülkemi sarmadan
Gitmem mezarından

Sen ölürsen
Bayrağı bulutlar olan
Gönül ülkemizden çıkmam

Ben ölürsem
O zaman
Sen ölürsün



DOST............




27 Kasım 2006

Şükrü Özmen