Sİmdİ Yİne Kanattin Yuregİmİ
O Aci SÖzlerİn O Anlamsiz Bakislarin O Dolmuslugunla
Yine Kanattin Yuregİmİ
Bu Yurek Biliyodu Zaten Bu GÖzlerde Bİlİyodu
Bu Acimasiz SÖzlerİnİnin Nasil Kanatacagini Yuregimin
Karanliklardayim Bitmeyen Tukenmeyen
Karanliklar İcİmİ Eriten

ah ah... ben yürekten sevdim
sevdim ama korktum seni ole coksevdimki sana zaraz veririm diye
üstüne titredm seni severken kendimi uutmuştum ah ah...
ama bir gün yine senden habersiz seni seviyorum sen gittin onca
yaşaığımız anılardan sonra cekip gittin sen gittin ve ben ben mi ben
bittim artık düşün düğüm ikişey var seni ve seni sen gittinn şimdi
başka şeyde düşünüyorum darağacı

mahremimsin sen benim.. en gizli köşemde saklımdasın. bundan sonra ne
bana başkası yar olur ne benim gözlerim başkasını görür. sen gidersen
güneş doğmaz sen gidersen yıldızlar parlamaz we en önemlisi sen
gidersen bu kalp sensizliğe dayanmaz sen benim mahremimsin gitme..
bırak şu dargınlığı bikere olsun gururunu bırak kenara gitma bitanem
yaşayamam sensiz gitmee

up uzun bir yoldasın,
gidiyorsun uzaklara,
bazen kavuşabilmek için,
bazende öylesine işte.

büyük bir aşk içindesin,
seviyorsun ölesiye,
bazen karşılıklı,
bazende umutla işte.

bir nefret içindesin,
ağlıyorsun kin güdercesine,
bazen öldürmek için,
bazende yanlızlıktan işte...

Hayallerle yaşıyorum, genişti hayal dünyam.
Güzel hayallerimi süsleyen; birde rüyam.

Sanki hepsi bir gün gerçek olmaya başladı aniden,
Allah’ım Dedim, benden başka kulun yok mu sahiden?

Bütün güzellikler, bütün istediklerim benim oluyor.
Gözümü kapatıyor görüyorum hayali, açtığım da gerçek oluyor.

Bir gün hayal kuruyordum ki; öyle derinden.
Ne bileyim hayalim, hayatın imkansız yerinden.

Hayallerimin tek adı vardı, vazgeçilmezinden
Sevda, sevda, . . .

sevmeyle yol almazsın
ölmeyle son bulmazsın
artık dönsen bile
beni bende bulamazsın,
benim hiçbirşeyimsin
bilmediğim bir yerdesin
şimdi gidiyorsun ya
artık herkes gibisin.

Neden düşeriz; tekrar ayağa kalkmayı öğrenmek için değilmi?
Hayat yolunda her düşüş bizi kimi zaman yıktı, kimi zaman isyan
ettirdi, kimi zaman dünyadaki en şanssız adam olduğumuzu düşünmemizi
sağladı. Oysa asıl mutluluk ve aheng o her düşüşten sonra kendi
başarımızı görüp ayağa kalkmayı deneyecek azmi içimizde hissetmekti.
Bunu ya başardık yada bekledik birinin bize elini uzatmasını...
Öncelikle şunu kabul etmedik; hayat adil değil, hiç birimiz, hiç bir
canlı eşit yaratılmadı.

Postacı Amca

PTT nin 165. yılını kutladı postacı amcalarımız geçtiğimiz
hafta..Yıllar öncesinden hatırladıklarım var; sokağın başında
göründüklerinde koşup '' bizim eve mektup varmı? '' diye sorduğumuz
yıllar...Her postacı ezbere bilirdi kimin nerede oturduğunu ve bütün
aileyi..Bazen o çağırırdı '' al bu size '' diye uzatmak için o
zarfı.Geçen zaman teknolojiyi geliştirdi,önce cep telefonuna
alıştık,sonra internetten elektronik posta göndermeye.Ellerinde
kocaman, bir yığın mektupla insanları

YAZAR, AŞK I ANLATAN YAZILAR YAZMAYI BIRAKIR...


Eğer yazan vazgeçerse bir gün yazmaktan; o gün başka bir şey den daha
vazgeçmiş demektir... Ve o diğer vazgeçiş, yazmaktan vazgeçmeye
sürüklemiştir onu.

Kalem bile doğru durmaz elinde. Yazacak bir şey kalmamıştır artık...
Bundan sonra ne gelse yüreğinden dilinin ucuna, reddedip gönderir
geriye, içi tamamen ne zaman dolar taşar bilmeden.


Yazar aşk ı anlatan yazılar yazmayı bırakır...

Eğer vazgeçmişse bir aşk ı anlatan yazılar

Kac defa yanildim
Kac defa aldandim
Saymadim sayamadim

Kac defa agladim
Ask icin harcandim
Yinede akillanmadim

Ne kadar korkusuzdum
Askina sorgusuzdum
Seni ben cok sevmistim

Olmadi yapamadim
Sonuna varamadim
Ayrilik istememistim

Korktugum basimdan gitmedi
Ask dedim ask beni dinlemedi
Ayrilik pesimde gölge gibi

Sabrim hep sabirdan öteydi
Askimsa asklardan yüceydi
Ask beni sevmedi