İkibinlerde(İnsan)
Esirger çişini topraktan bile
Ekmeye ihtimal yok ise eğer,
Ot vermez eşeğe bir tutam bile
S........ye. ihtimal yok ise eğer.


Mutlu Çelik

İkibinlerde(Memur)
Mevkiyi makamı yağcı kazanır
Aldığı zam ile ancak don alır,
Torpilli tavuğa “kışt” dese memur
Aynı gün soluğu Fizan’ da alır


Mutlu Çelik

İstanbul
Benim bir de
İstanbul maceram var.
995'de başlayan
Yağmurlu bir kasım gününde
Heyecanlı,
Bir o kadar da gergin.

Yazmıştım İstanbul'u
İlk kitabımda,
'İster gel ister gelme
Geçmeziyem bu şehrin,
Men güzelden anlaram
İstanbul şah-ı şehrin'

Demiştim
Bir gezmede İstanbul'u.
Şimdi,
Şimdi ne yazmaya
Ne gezmeye.
Şimdi,
Kötüleri üzmeye gidiyorum.
95 Kasımında
Yağmurla beraber.

Kapalı çarşıda Orhan Veli'yle tanışacağım
Topkapı, Ayasofya, Sultanahmet
Belki de dervişlere karışacağım.
Kimbilir,
Bir bakarsın boğazda teknelerle
Yarışacağım


İhtimal zayıf ama
Belki de en bilinmedik
Küfürlere alışacağım.
İstanbul,
Sana geliyorum
Yağmurla beraber 95 Kasımında.

Böyle başladı işte
Böyle gidişle.
Ve
96 Kasımında yağmurla beraber
döndüm.
Heyecanlı,
Bir o kadar da üzgün.

Ne mi oldu
Ne mi kaldı geride?

l: Deniz
Yaş: On sekiz
Sonuç: Aşırı doz.
(Hayalleri, anıları bir küçük not defterinde
yazılı o kadar...)

2: Can
Yaş: On yedi
Topuğundan bile iğneliydi.
(Son sözünde 'yaşamak istiyorum,'
dedi, 'uyuşmadan yaşamak')

3: Esrahan
Ey güzel gözlü kız
Çok uğraştık seninle biz.
'yaşamam için ufak bir sebep' demiştin,
Denizi göstermiştim.
'öldü' demiştin,
Oysa ben
Maviliği demek istemiştim
Gözlerin gibi.
(Şimdi cezaevinde. Zaten evinde de cezalıydı.)

4
5
6
.
.
gider böyle
geride kalanlarım.

Ey be İstanbul
Ey uyuşuk taş toprak
Bana güzellikten söz etmeyi bırak!

Ben senin
O ışıltılı *******inde,
O boğazının sahte kalabalığında,
Bir tek şiir yazmıştım sevgiliye
Yalnızlıktan bunalıp da.




'Denize kızıllık düştüğü anda
Bir martı misali havalanırım,
Aklımdan gözlerin geçtiği anda
En durgun sularda dalgalanırım

Ellerin gerekli su içmek gibi
Son dilek misali bir idamlıkta,
Tutmalı, öpmeli, okşamalıyım
Şefkatin olmalı bu karanlıkta.'



Topu topu bu işte
Geriye kalan.
Kimi mezar taşında
Kimi
Yalnızlığım ak kağıdında.

Ve
Benim için İstanbul,
Artık
Sabıka kaydında...


Kasım 1996


Mutlu Çelik

İstanbul-1
İster gel ister gelme
Geçmeziyem bu şehrin,
Men güzelden anlaram
İstanbul şah-ı şehrin.


Mutlu Çelik

Kadehimle muhabbet-1
Derdimi bir sana anlatıyorum
Tek bir söz etmeden dinle kadehim,
Her gece içmeden yatamıyorum
Bari sen terk edip gitme kadehim.

Bana “hep içme şu zıkkımı” derdi
Seni hep kıskandı, kırdı kadehim,
O akşam terk edip giderken beni
“İnşallah ölürsün” dedi kadehim.

Bir günden bir güne sormadı bana
Sadece içmeme kızdı kadehim,
Giderken sebebi demedi ama
Sonradan bir mektup yazdı kadehim.

Ben ona göre bir yar değilmişim
Sırf sevgi yetmezmiş ona kadehim,
Aslında çok iyi yürekliymişim
Ama bu yetmezmiş ona kadehim.

Şerefi, namusu boş ver sen, diyor
Bunlarsız yaşayan çokmuş kadehim,
Parayla hepsini alırsın diyor
Bende de o para yokmuş kadehim.


Seni kıskanması hep bahaneymiş
Bu sofra yetmezmiş ona kadehim,
O’nun istediği konforlu evmiş
Burada yaşamak değil kadehim


Sonunda,' ben çoktan unuttum 'demiş
'Sen de unut beni' diyor kadehim
Zengin bir eş bulup evlenecekmiş
'Sende git öyle yap' diyor kadehim.

Bu mektup geleli tam bir yıl oldu
Bir daha görmedim O’nu kadehim,
Her gece içerken gözlerim doldu
Hep sende aradım o’nu kadehim.

Bir akşam postacı kapımı çaldı
Bir telgraf uzattı bana, kadehim
Yalnızca “hoşça kal” diye yazmıştı
İntihar etmeden önce kadehim.

İşte bu sırrımı bir sana açtım
Sessizce dinledin beni kadehim,
O günden bu güne her şeyden kaçtım
İzninle gideyim artık kadehim.
1994-Ankara



---

Kapkaranlıkta
Eğilmedim,eğilmem
Boşa kürek çekmeyin,
Yolumda gidiyorum,
Dönmemi beklemeyin.

Susmamı istemeyin,
Dimdik olmaz demeyin,
Ben beni seviyorum,
Siz,isterse sevmeyin.

Benzetmek istesiniz,
Beni de kendinize,
Ben harama el sürmem,
Benzesem de kerize.

Bir yere gelmek için
Yapmıyorum bunları,
Mahkumdur onursuza,
Eğilenin sonları.

Bana sandalım yeter,
Bir de küçük bir rakım,
Bir yere gelmesem de,
Kapkaranlıkta akım...


Mutlu Çelik

Kar Ekmeği
Bir taneciği tuttum ta tepede
Yere indirdim kan ter içinde,
Bir tanesi gözüme kaçtı,
Gözüm yaşardı.
Çocukluğum ağladı
Kar ıslandı...

Ben çocukken yağan karlar
Kazağımın deliğinden ekmeğimi
Islatırdı.
Şimdilik karlar, daha kibarlar,
Keşke çocuk olsaydım da,
Ekmek kaça olursa olsaydı.


Mutlu Çelik

Karar
Bu gece kalemi kırmam gerekli
Ben yarın adını unutacağım,
Şu; tavana vuran ay ışığından
Çıkarsın, ilk defa uyuyacağım.

Sabah kalktığımda rüyamı silip
Aynaya bakmadan yıkanacağım,
Masama yalnızca bir bardak koyup
Seni unutmaya çalışacağım.

Ardıma bakmadan kapıdan çıkıp
İşime dört elle sarılacağım,
Her çalan telefon sendendir sanıp
Sevgilim diyerek açmayacağım.

Akşama sağ kalır eve dönersem
Çiçekçi yoluna sapmayacağım,
Bu günden tezi yok kararı verdim
Adını bir daha anmayacağım.


Mutlu Çelik

Kırık
Kafam küçüklüğümde
Kalbim gençliğimde,
Gururum gittiğinde
Kırıldı.
Umudum
Hâlâ yerinde


Mutlu Çelik

Koku
Dünya aynı dünya
Burun aynı burun
Peki bu gittikçe ağırlaşan
Koku ne?


Mutlu Çelik