|
Nasıl bir yazgıydı bu, yazanı yazdıranı belli olmayan? Hangi kader çizgisiydi yollarını kesiştiren? Hangi rüzgarlardı o güzel kadını, onun sakin küçük dünyasına getiren? Onu sakin denizlerden sürükleyip fırtınalı okyanuslara atan? Sırası mıydı bu aşkın, o ununu elemiş eleğini asmış, tüm sevdaları sürgünlere göndermişken?
Hangi acımasız yazgıydı, onu yeniden aynalara baktıran. O aynalar ki, hiç yalan söylemeyi bilmezlerdi. Geçen yılların bırktığı izleri insanın yüzüne acımasızca vururlardı. Azaltamazdı ki kalan saçlarındaki akları, yüzündeki çizgileri. Küçülüp, eriyordu, o güzel kadının belleğine kazınmış resminin yanında. Utanıyordu sevdasından, aşkından. Ona giden yollardaki uçurumlar, engeller büyüyordu. O, giderek uzak ve erişilmez bir tanrıça oluyordu. Kâr etmiyordu hiçbir şey; bilge teselliler, kitaplarda okudukları. İster itiraf etsin, ister etmesin, düştüğü durumun bir tek tanımı vardı ve o da aşktı, sevdaydı. Ve o ömrümde hiç böyle sevdalanmamıştı. Bu sevda, platonik, romantik gibi klişelere sığmayan bir sevginin ürünüydü. Sözcüklerle tanımlanamayan, gece gündüz her saat, her an onu düşündüren, ona özge bir sevdaydı. Ah, bu yürek değil miydi onu yakan, bu onulmaz sevdalara düşüren. Sevginin o mütiş gücünü bu sevda ile öğrenmişti yeniden. Sevdiğiyle sadece aynı mekanlarda olabilmenin bile ne büyük bir mutluluk olduğunu, onun sadece telefondan duyulan sesinin bile tüm gökyüzünü maviye çevirebileceğini, karanlıkları aydınlatabileceğini bu sevda ile yaşamıştı. Ve aşkın insana çılgınlıklar yaptırabileceğini yeniden ta kanında hissediyordu. Aşık olduğu kadınla olan en kısa ayrılıklar bile ona dayanılmaz geliyordu. Şimdi o yine uzaklardaydı. Ve ona olan hasreti aralarındaki mesafeler artıkça artıyordu. Üstelik günlerdir ondan haber alamamak kendisini deli ediyordu. Ona merhaba diyebilmek, bir tek sözcük de olsa sesini duyabilmek için her yolu deniyordu. Ama tüm çabaları sonuçsuz kalıyordu. Gece gündüz, her an onu düşünüp ona ulaşamamak, korkunç bir ızdıraptı. Kahrolmaktan başka hiçbir şey gelmiyordu, elinden. Bu griler grisi, mavi yoksunu gökyüzünün altında çıldırasıya özlüyordu o kadını, onun gözlerini, gözlerinin rengini, gülüşünü. Ayrılık acısıydı bu, kolay değildi üstesinden gelmek. Haykırsaydı sevgisini pencerelerden, bağırsaydı adını sokalara, diner miydi acıları? Yılın son günde yağan karın beyazına dökseydi karanlıklarını, aydınlanır mıydı içi? Batmakta olan güneşin kızıllığına, sütmavisi kesilen gökyüzüne çizseydi aşkını, azalır mıydı o kadına olan özlemi? Kalemini kanına batırıp ak kağıtlara yazsa bu aşkı, biter miydi hasret? Bu son ayrılık, onu genç kadına olan sevgisini sorgulamaya zorluyordu. Aklı, bu sevdanın, hiçbir gerçekliğinin ve geleceğinin olmadığını söylüyor; kendisi için hiçbir şey ifade etmediğin, senin sevdana gereksinimi olmayan o kadını neden seviyorsun? diye soruyordu. O ve kalbi akılına karşı inatla direniyorlardı. "Evet, değer", diyordu, "yüz kere, bin kere değer!". Çünkü o kadın yaşamından çıktığında kendisini tekrar ölü hayatların, mavisi ve güneşi olmayan günlerin beklediğini biliyordu. "Değer" diyordu, "herşeye değer! Uğruna ölmeye, çılgınlıklar yapmaya, deli divane olmaya, Kerem gibi yanmaya değer!" Niçin mi? Sadece o kadını görebilmek için, sadece sesini duyabilmek için, sadece güzel gözlerine bakabilmek için, o sıcak, o çocuksu gülüşünü yaşayabilmek için. Onu görünce heycanlanmak, onunla konuşurken toy bir delikanlı gibi ne söyleyeceğini, ne diyeceğini şaşırmak için. Onunla birlikteyken, onu düşünürken tüm dünyayı, tüm kaygıları unutabilmek için. Tektaraflı sevdaların seveni acılara boğabileceğini ta başından biliyordu ve o acıları ak kağıtlara dökerek, şiirleştirip, öyküleştirerek yenebileceğini düşünmüştü. Ama bunun olanaksız olduğunu kısa zamanda anlamıştı: Gerçek aşk kendini yazdırmıyor, kağıda dökülemiyordu. Ve o aşka tutsak, aşık olduğu kadın ona yasak olsa da, aşka ihanet etmemek için; insanı insan yapan o yüce duygudan yana olmak için; belki de sadece "onu seviyorum, o halde yaşıyorum!", diyebilmek için, sonuna kadar direnecekti. |
Şimdi nerelerdesin? Bu sefer yazdıklarımın, yüreğimin acısının adresi yok! Satırları yazmakta bile zorlanıyorum. Sen gideli kelime haznem daraldı. Tek başıma kaldım buralarda...
Ansızın dalıyorum, sürekli yollara bakıyorum ve işin acı tarafı gelmeyeceğini de çok iyi biliyorum. Ah Sevgili! Çok hayallerimiz vardı. Hayata dair, aşka dair, ikimizin kaybettiklerine dair. Yazık! Hayallerimiz yarıda bile kalmadı.. Şimdi de mi kadere atılacak suç? "Kaderde var mı?" diyerek! Sen yoksun ama ben gene sana yazıyorum her günün ardından(!) Gözyaşlarımı, aşkımı, özlemimi yazıyorum ve sevgili her zamanki gibi seni özlemle bekliyorum. Bensiz üzülme olduğun yerlerde; çünkü ben seni yüreğimde taşıyorum, sensizken bile... Kimseye söylemiyorum seni sevdiğimi sana bile (!) Çünkü içimde yaşıyorum seni, sen de beni... Bizim aşkımızın kuralı da bu, baştan beri belli.. Ah Sevgili(!) Özledim be seni.. Geleceksin biliyorum ve sabırla bekliyorum. Çünkü seni ölümsüz bir aşkla seviyorum. |
Sabah kalktığımda ilk aklıma gelensin. Ağladığım, güldüğüm ve sevgilim sen benim tek sevdiğim, aşık olduğum adamsın... Sen karanlıklar arasında kaldığımda tek ışığımsın. Ne ayrılıklar yaşadık seninle... Çok düşündüm neden diye(!)
Her ayrılıkta dönmeyeceğim desem de, döndüm dayanamadım sensizliğe! Senden sonrası yok bilirim. Sen benim ilk sevdiğim,gizlice buluştuğumsun... Her gideceğini duyduğumda yüreğim benden önce ağlıyor. "Gitmeeee" olmaz diyor, başkasını değil, tek seni istiyor. Senin sevginden başkası ona yetmiyor. Sensizlikte her gün bitiyor. Her sensizlikte ölüyor ama sevgilim gören olmuyor. Bu kalp seni hep sevdi ve sonsuza kadar sevecek!!! Seni yanındayken bile özlüyor. Bak gene bu türkü çalıyor: "sana sevdiğim diyemem yalan yalan yalan sen karasevdamsın benim duman duman ah leyar yar yine başımda sevdan ah leyar yar.." |
Gecenin karanlığı bana o kadar şey düşündürüyor ki; anlatamam. Hatalarım, pişmanlıklarım, düşünceler içinde savaş veriyorum. Bir de özlemlerim var tabi.. Benim özlemim geleceğim ve geleceğimin içindeki sen. Ama farklı şeyler yazıyoruz. (Sen ve Ben)
Evet bana göre çok büyük bir aşk yaşıyoruz. Fakat beraberinde korkular var. Hani çok değer verdiğim bir şey olur ve sen ona özen gösterirsin. Adeta varlığın, bütün huzurun ona bağlıdır. Bir süre sonra ona bir şey olduğunda ise artık hayatının bittiğini düşünürsün. Ben daha önce yaşadım bunları sevgili! Acısı çok büyük... Seni kaybetmeyi düşürdüğümde de aynı acıyı çekiyorum. Artık anladın mı seni ne kadar büyük bir aşkla sevdiğimi? Baksana bu sessizlik, bu karanlık, bir de sensizlik neler yazdırıyor bana.. Öyle şeyler var ki içimde.. Bunu ben bile bilmiyorum. İçimde bir şeyler korkutuyor belki de beni.. Beynimi tırmalıyor artık yaşadıklarım. Dünya böyle bütün hızıyla dönüyor. Ne kadar bize yavaş gelse de.. |
TUTACAK MI?
kadere inanmak mı? yoksa kaderi oluşturmak mı? - bir şeyleri kadere bırakmam... sunulan fırsatı değerlendiririm ve çaba gösteririm!!! hoşuna gitti bu sözler kadının... sevinmişti bu tür cümleler söyleyen bir erkekle karşılaşmaktan... kaderci değildi kendisi de!!! sunulan bir takım seçenekler arasından bir tanesini bilinçli olarak seçmek ve devamında yaşamaktan yanaydı... emek vermekten hoşlanıyordu... ilk adımı atmak en büyük problemiydi... ilk adım sonrası geliyordu zaten... tek problemi karşısındakine göre yaşamını biçimlendirmek isteyip istemediğine karar vermesiydi.. teslimiyetçilikten hoşlanmıyordu... bu güne kadar teslimiyet bayrağını indirecek birisini de tanımamıştı zaten... deneme yanılma değil, gerçekten emek vererek ve emek verildiğini görerek yaşayacağı bir ilişki istiyordu... adamı düşündü... adrenalini yüksek bir yaşam yaşıyordu... herkes gibi geçmişe ait sorunları yaşamını etkilemişti... herkes gibi bir arayış içindeydi... tüm bunlara rağmen aldığı pozitif elektrik keyiflendiriyordu kadını...evet, dedi kadın... bu ilişki yaşanabilir bir ilişki... kanında dolaşan özgürlüğünü zedelemeyecek, keyifli ve paylaşılabilir bir ilişki olabilir... sadece hızlı gelişmesi korkutuyordu... hoşlanma devamında ne getirebilirdi? aşk ve sevgi mi? aşk korkutucu değil miydi? aşk yanlış ellerde kendine zarar verebilir miydi? peki, adamın... oturmuş fikirlerinin arkasında ne vardı?zor insan kavramı, zorlar mıydı ilişkiyi? emekleme durumunda ki ilişkiye nasıl bir darbe vurabilirdi? hatamıydı acaba, gelişmenin hızlılığı? korktu kadın...kaçış yaşamak istemiyordu ama galiba kaçacaktı... üzüntüden kaçıyordu...problemlerden kaçıyordu...iki cümlenin ağırlığından kaçıyordu... -ben seni ararım, dedi adam son cümlesinde... aramak...aranmak....en güzel işlevsellik.... aramayı başarabilen mutlu olmalıydı... tüketime bir yenisi eklenmemeliydi... fikir ve zikir birbirini tutmalıydı, kadının görüşünde... şimdi bekleme zamanıydı....tutacak mıydı, fikir ve zikir? |
Hep böyle mi yaşanır ayrılıklar; Beklerken o dönülmez yollara karışan sevgiliyi, hep tükenir mi seven. Aynalarda solarken gülüşler hep mi teslim olursun yalnızlığa... Nereye kadar tahammül edilir hasretin acımasızlığına. Giden vefasız hiç mi düşünmez ardında kalanları. Hiç mi özlemez, aramaz, sormaz... Böyle uzarken ******* nasıl da eskiyor umutlarımız bir bir... Nasıl da siliniyor gözlerimizden... Üstümüze basa basa giderken tüm sevdiklerimiz nasıl da hiç bir şey yapamadan gidenleri uğurluyoruz içimiz parçalanarak... Biz sevdaları eksik yaşarken sevdalar ayrılıkla tamamlanırmış meğer. Biz hep yalnızmışız. Hep yanlışmış güvendiğimiz doğrular. Umutlarımız hep umutsuzca yaşanan sevdalarda unutulmuş. Hep korkularımıza yenilmişiz. Hep yenmiş zaman bizi. Yüreğimiz sevda sanarak yalnızlığı kucaklamış kaygısızca. Hep böyle yaşanırmış ayrılıklar... ******* uzar, beklenen hiç dönmezmiş... Aynalarda kaybolurken gülüşler, teslim olurmuş yürekler ayrılık diye ÖLÜM’ e!...
|
Sen bir uçurumsun;
Beni çağırma sakın sonu olmayan yollarına. Sana tutunamam... Ne kadar aç olsam da aşkına, sarılamam sımsıkı. Bilirim yetmez sadece sevmek. Acıysa bedeli öderim ama tutunamam sana... Sakın bekleme beni! Savrulurum ayazlarda. Bir uçurumdan başka bir uçuruma düşer gölgem. Ve gözlerimden kan damlar *******ime. Sensizlikse bedeli öderim ama dönemem senin şehrine. Bir acıdan bir acıya soyunur ruhum! Gücümün bittiği yerde yenilirim ama; sen uçurumsun... tutunamam yeniden!... |
Bilseydin gelirdin; Seni nasıl sevdiğimi, yüreğimin senin için nasıl çırpındığını ve aşkın yüceliğini bilseydin gelirdin mutlaka. Her günün senin bahar yüzünü bir defacık görebilmek için nasıl ümitle başladığını ve her sensiz günün ardından yüreğimin hasretine, umarsızlığına nasıl isyan ettiğini bilseydin gelirdin bilirim. Yazık ki hiç bilmedin ve hiç gelmedin... Oysa ben hep seni bekledim. Hem de gelmeyeceğini bile bile. Sen bambaşka bir dünyaya aittin ve benim senin dünyanda hiçbir zaman yerim olmayacaktı biliyordum. Yine de bekledim seni. Bir kere aşkınla büyülenmiştim ve imkansız olduğunu bile bile bekledim. Sende bilseydin sever miydin? Sevmesen bile sevgimi bilseydin keşke... Bilseydin ve bir kere gülseydin yüzüme yeterdi bana inan!...
|
severek ayrılanlar .:.
belkide yazdıklarım sacma gelecek .ama severken ayrılmak acı veriyor bana yüregime sıgmıyor duygularım ve yüregimden glen esintileri satırlara döküyorum.gidişinle yaralandım agladi gözlerim sesiz gidişine ölümü bekleyen hasta gibiyim veelim kolumu baglamışlar gidişini görüp acı çekeyım diye. oysa ne hayelerım vardı gerçekleşmesi zamana yenik düşen ne sözlerim vardı söylemek isteyipte söyleyemedigim.gidiyorsun beni yanlızlıgın çaresizligine bırakıp neyaparım kimin hayelinle avuturum *******im varlıgını hisetmek bile güzeldi gülümserdim karanlık *******de yanlızlıgıma .sen gidiyorsun ya şehir terk ediyor beni yaşarken ölü gibiyim benligimden eser yok yanlızlık vurmuş yüreğimi zincirlere. dipsiz bir kuyuya düşmüşüm sagım solum ayrlık ve hayelini görüyorum ama gine arkana bakmadan gidiyorsun .git yüreginin degilde mantıgının gitigi yere sakın üzmesin seni mutlu olmak için gittiğin mutluluklarmutlulugu geri dönmedende yaşarsin ama pişmanlıgı geriye dönerek yaşarsın.işte ozaman tükenir umutların kapanır yüregindeki mutluk penceren tekrardan filizlenir yıllanmış sevdan zamansız geçen o yılları ararsın yaşanmadan ölen osevdaya aglarsın yanlızlık vurur yüregini zincirlere mahküm eder hayat seni sensizlige.bir umut beklrsin yaşanmadan geçen sevdandanve gine bir pencere açılır yüreginde kendini ve yaşanmadan geçen o yılları görürsün o pencereden ama sevdalıyı göremezsin . degerini bilmemiz güzelikleri kaybedince arıyoruz sanki ikinci bir hayatımız varmiş gibi erteliyoruz gerçek mutluluklarımzı oysa ikinci bir hayatımız olmayacak bügünden başka yarın yok .ama ben yaşamak isterdim ogiden o mutlullugu zamansız gözlerine bakıp içmek isterdim giden o sevdalının elveda |
BAZEN KENDİMLE SAVAŞIYORUM,SENİ SEVMEKTEN KURTULAYIM DİYE.ÖYLESİNE KARMAŞIK BİR DENKLEM Kİ BU...SENİ SEVMEKTEN KURTULAMAZSAM,BENLİĞİMİ YİTİRECEĞİM.BEN,SEN OLMAKTAN ÇIKACAĞIM BİLİYORUM.KURTULMAYI BAŞARIRSAM BU KEZ YÜREĞİMDEKİ BOŞLUĞU NASIL DOLDURACAĞIM PEKİ..........
SENSİZLİĞİ YAŞAMAYA ALIŞMAKTAN DA KORKUYORUM.SENSİZ OLMAYA ALIŞTIKTAN SONRA,BİRGÜN ÇIKIP GELSEN SENİNLE YEDİDEN BİRLİKTE OLMAYI BECEREMEM DİYE KORKUYORUM. GELECEĞE DAİR UMUDUMU YİTİRMEDİM HENÜZ.HALAYÜREĞİNDEYSEM,HALA BANA DAİR ÖZLEM VARSA İÇİNDE VE HALA AŞKI YAŞATIYORSA KALBİNDE...GERİ DÖN VE O ZAMAN YAŞAYACAK DAHA ÇOK ŞEYİMİZ VAR BİRLİKTE....... |
| Forum saati GMT +3 olarak ayarlanmıştır. Şu an saat: 12:18 PM |
Yazılım: vBulletin® - Sürüm: 3.8.11 Copyright ©2000 - 2025, vBulletin Solutions, Inc.