Bulamadım

Her mevsim her hazan yaprağım dökük
Tutunup kalacak dal bulamadım
Güneşe hasretim ışığım sönük
Zindanda açacak gül bulamadım

Kaybettim kendimi ararım şimdi
Leylasız kalmaktan korkarım şimdi
Var ise bilenler sorarım şimdi
Bir kalbe varacak yol bulamadım

Bir başıma yalnız geçti seneler
Vakitler acımaz yıllar erteler
Engeller aşacak yıkacak bentler
Kendimi salacak sel bulamadım

Bir yandan dolarken taştım bir yandan
Göz yaşlarım geldi buldu arkamdan
Hüzünlü olurya böyle makamdan
Sazımı çalacak tel bulamadım

Özlemini çektim bağrımda hasret
Kimseler etmezken gönlüm ziyaret
Sonunda sevdamı buldum nihayet
Aşkımı sunmaya dil bulamadım

Bir Mabet

Mahir elde parmaklar işlemiş nakış nakış
Geçmiş kendinden madde manaya tutmuş alkış
Toparlamış maziyi koymuş avuç içine
Dağılmış kubbelere serpilen bir kaç bakış

Gözlerinin ucuna alıvermiş beynini
Mümkün değil anlatmak bir heybetin seyrini
Sırrına ortak olmuş taşa inen çekiçin
Konuşan azmi eser emek olmuş yemini

Cisim bulunca emek göz yaşı kubbeleşmiş
Santim santim mabedde madde ruhla birleşmiş
Açılan avuçlardan fatihalar bekleyen
Nice bir mimar sinan bu mekanda devleşmiş

Eriyişim Olur Şiir

Vurgun yerim mutlaka
Bir yerlerinde şiirimin

Için için eriyen
Mumlar gibi şamdanlarda

Teslim edince vücudumu
Düşlerimin ahengine
Biten olurum
Illeki akşamlarda

Söylerken bir özleyişi mısralarım
Bakmaktan korktuğum içime
Gömülür dudaklarım

Ilerledikçe mısralarda
Rüya diyarının semalarında kayar gibi olurum

Heybetli bir sükut bürürken gökyüzünü
Ipek gibi kayar
Kaybolurum

Iki tel gibi
Aynı akortlu
Mızrabımda duygular nağmeleşir
Girdablaşan varlığımda