Can Çekişmekteyim

Sen şimdi benden uzaklarda
İkinci baharı yaşıyorsun
Gonca güller gibi çalılarda
Allanıp pullanıp açıyorsun
Habersizce bıraktığın yıkıntıdan ardında
Tozpembe hayallere dalıyorsun

Bense bırakıp gittiğin gibi
Kalbim harman yeri
Yüzümde aynı hüzün
Mevsim hazan mevsimi
Hani giderken elini uzatıpta
Silmekten son anda vazgeçtiğin
Gözyaşlarım var ya
Onlar hâlâ yanağımda
Masum masum duruyorlar
Islandıkça sararıyor, kuruyorlar
Kimse bizi buraya düşüren
Gelsin o silsin diye bekliyorlar
Onlar yetim, ben yetim
Sürünmekteyim
Ölmeyi beceremedim
Can çekişmekteyim

Can Kırıkları*

Bir yuva örmüştük kırmızı, beyaz, mor güllerden
Ayrılık rüzgarları bir hışımla esti ki bu ellerden
Sen kırıldın, değerli bir kristal vazo gibi dağıldın
Ben yaralandım, yüreğime batıyor can kırıkların