Canınız

Canınız ne tatlıdır.
Ey yenikler!
Suskun sızılarınızı
Nasılda abartırsınız.
Unutmayın
Yaşayan acı da çeker.

Ufuk Nazım

Cemile

Karayollarında işçiydi.
kapkara asfalta aşıktı.
Yaşamını
Ellerindeki nasıra işlemişti.
Gözü karaydı,
Kararan vücudu gibi.
Bir asfaltın kokusunu
Birde cıgara içmesini severdi,
Cemilenin dışında.
*******i şantiyede
Küçük bir kulübede,
Sabaha kadar uyurdu hayallerle.
Yüreği daralırdı,
Dayanamazdı gurbete.
Hele her sabah gelen yelle
Gelirdi Cemilenin hasreti de.
Çekilip bir köşede
Ağlardı kaderine.
O hep sevmişti de
Onu hiç sevmemişti Cemile.

Ufuk Nazım

Cevapsız

Cevapsız bir mektup
Sonsuzda dolanan
Bir çığlıktır oysa
Suskunluk.
En acı işkencedir
Bilene.
Sussun kelimelerin
Olmasın mektubun
Bırak kalemi
Bırakda kanasın yaram.

Ufuk Nazım

Cevizli Durağında

Cevizli durağında
Paslı bir rayım.
Banliyö geçti üzerimden
İçimde derin bir sızı.
Paslı çığlıklarla
Uzanırım zamana

Cevizli durağında
Bir söğüdüm.
Saçlarım emanet rüzgarlara
Ayrılığın sarkacında
Salınırım
Bir sabaha bir geceye

Cevizli durağında
Boyacı bir çocuğum
Gözlerim asi
Rengim yabancı
Ve uzak gülüşlerim
Boyalı ellerimde saklı

Cevizli durağında
Ufka açılmış
Bir bakışım
Aşıkların gözlerinde
Susan yeşil yeşil
Bir ceviz ağacıyım.

Ufuk Nazım

Charleroi

Madenlerden;
Çıglıklar yükseliyor.
Sene bilmem kaç
Bilmemki kaç yüz insan
Sıkışmış hala çıkmaya
Çabalayan ellerle uğrasta
Bacalardan;
Yükselir hala çığlıkları.

Maden daha cok
İnsanlar yer altından
Çıkar kömür.
Yarına bir parca umut
Var mı asansör?
Çıkarmıyızki acep
Günün alnına
Yarına asansör.

Belkide kapandı madenler
Ama bacaları
Yükselir hala göğe.
Anısına ölen dostların
Bir mezar taşıdır
Yükselen bacalar
İçinde kalanlara
Gökyüzünü taşıyan bacalar.

(Belcika da calismis olan
Turk maden iscilerinin anisina)

Ufuk Nazım

Çakırcalı Efe

Çakırcalıydım
Nazilli dağlarında vurdular anam...
Fakirinin fukaranın efesi vurulurmu
Hiç hakkın kurşunu
Efeyi bulurmu buldu...

Otları yoldu efe
Yarası ağır kanı gidiyor
Zalimin kurşunu aman vermiyor
Hainin kara dinlinin
Hesabını soramıyor efem.

Yollar gene kesildi
İmansız ağalar beyler
Düzüldüler ovaya
Fukaranın boğazını sıkmaya
Başladılar efem ses ver...

Yatakların yaltaklandı
Ağaya beye
Kabirinin yanından geçmek
Zulüm oldu
Çakırcalı Efe yol ver bize...

30.01.2007

Ufuk Nazım

Çelişkilerin Rahmi

Çelişkilerin rahminden;
Doğurdu kendini.
Kanlı elleriyle kesti,
Yaşamın ve tutsaklığın;
Hazin bağını.
Yol aldı yalnızlığa;
Ulaştı sonuna.

Ufuk Nazım

Çengelköy

Sinanla oturduk kıyısında;
Çengel köyün.
Konuştuk dalgalardan.,
Kulağımızda uğuldarken,
Dalgaların çırpınışları.,
Bulduk kaçışın yolunu.
Sinan ve ben Çınar altında;
Oturmuşuz;
Kulaklarımızda dalgalar.
Gözlerimizde bilinmeyen;
Bir sevdayı bekleyen,
Özlem.
Dalgalar kulaklarımızda,
Kıvılcımlar çakıyor yüreğimizde,
Kıvılcımlar dalgalara,
Biz uzaklara
Yol almaktayken,
Özlemler gerçeğe;
Ve umutlar uzaklara,
Göçmekteydi.
Birden dalgalar sustu.
Çengelköy artık;
Uzak bir özlemdi.
Ve dalgalar;
Yankılanırken,
Uzak biryerlerde;
Çengelköyün çengelinde,
Asılı kalmıştı umutlar.
Özlem dalgaya karıştı;
Dalgaları özlediler.
Mülteci yalnızlıklarında.
Sevda bahçelerinden,
Bir gül koparıp;
Savurdular,
Uzak bir denizin kıyısından,
Dalgalara.

Ufuk Nazım

ÇığlıkÇığlığa

Taptaze bir çığlıktın,
Gözlerinde kıpkızıl iki güneşle,
Çığlık çığlığa doğardın göğüme.
Sonra yağmurlar yağdırdın;
Umutsuzluğunun hüznüyle.
Oysa ben senden;
Umutlu gülümseyişler,
Bitmeyen öpüşler isterdim.
Sen gene çığlık çığlığa;
İki kızıl gözle,
Yapışırdın göğüme.
Ben berrak gönlümde;
Işıl ışıl olsun isterdim,
Mas mavi gözlerin.
Sen ağlarken,
Benim umutlarımı boğarken;
Ben çökerdim.
Karanlığından pılımı pırtımı toplayıp;
Güzel gülüşlere göçerdim.
Ama sen;
Hüzünden koparılamaz,
Ağlarla örmüştün hayatımı.
Ve ben kopamazdım;
Sinsi ağlarından.

Ufuk Nazım

Çınarlar

Sığınmıştık gölgesine
O ulu çınarın.
Zaman kurcalayadursun gövdesini
Kökleri tarihi kavramıştı çoktan.
Şehirler düştü gözlerinde
Yeniden şehirler kuruldu gölgesinde.
Ama insanlar değişmedi
Her gün bir parçasını kopardılar.
Bir gün devrildi oyuk gövdesi
Baltalarla parçalanıp taşındı sobalara.
Gölgeler ıradı kaldı insanlar sıcakta.
Kökleri kavrulurken geldiler
Karıncalar kadar çoktular
Devcesine avuçlarıyla su taşıdılar
Anadoluluydular yürekleri hürmetle
Bilekleri emekle dolu sel gibi geldiler
Bir sabah kuşluk vakti
Çınar fideleri sürdü başlarını topraktan göğe
Öylesine umutla büyüdülerki
Başları bulutlara değecek sanıp eğildiler
Anadolu halkının önünde
Hürmete hürmet ettiler
Anadoluyu baştan başa çınar çınar
Emek emek kapladılar
Gölgeleriyle çeşmelere serinliği taşıdılar
Cami avlularında huzura el açtılar
Elleriyle kaldırdılar göğün gönlünü
Bir Nazim'a yoldaş olamadılar
O yüzden oyuktur yürekleri.

Ufuk Nazım