Avamın En Büyük Asaleti Ölüm
 

Avamın En Büyük Asaleti Ölüm

Hepsi bir eski tüfek nazında güzel
Ertelenmiş destanları omuzlarında çapraz fişek
Ne ki düşleri bir atımlık baruttan ibaret
Sıktıkça geri tepiyor hayat

Üç kişilik bir asansör değil mi ömür?
Sen iki göbeklinin arasında tost olursun
Ha bire arıza yapıp duran alarm düdükler korkuyu
Saplanmaz ama kalbine: Azraili insanın kendiyse ıslık nafile

Demek konuşmayacaksın ve şarkılar uçuşmayacak rüzgârda
Aşk kelimesi de zaten yarım bir heceden bozma
Sana biçilen coplar ve elektrik tesisatı ne acemi ki
Cücelerin başına üşüştüğü bir merak çarmıhısın

Adını silmek için seferber oldu cümle alem
Kitabına uyduralım diye ölümünü ne çıyanlar cavladı
Sonunda Nuh'un gemisine yazdılar talihini
Arkayı dörtlediniz sen ve sıpıtılıp atılmış üç maymun daha
Sus diyene gözleriyle dil döken bir sürgün mangası her biriniz

Tombaladan çıkmış bir yolculuk oldu hayat
İte kaka sevdiniz, deli dolu aştınız kalbinizi inciten her soruyu
Ne büyükmüş ki cezanız bir tufan salgınında duruldu ancak

Şimdi gözleriniz kan çanağı
Çanak tutmadığı için bu götlek haritaya
Nuh sana
Tuh sana demediği için kalbiniz kendi öfkesine
Yenildi hazırun: Bir koca korku çadır kurdu çocukların böğrüne

Ama neyi biçerse biçsinler anılara
Velev ki bir gözyaşı kalmıştı o da unutulsun
Avamın en büyük asaleti ölüm
Madem gemi battı batacak filikalar allaha emanet
Bütün lordları toplayıp kamarada silmeli