Feryat
 

Gün doğarken, karanlıktı her taraf!
İçimi bir sızı,bir keder kapladı;
Sonsuzluğu düşündüm ansızın durmadan,
İnsanları,evreni ve aşkları...
Bir güneş doğsun istiyordum içimden,
Kederden,acıdan bunalmıştım çünkü
Ama neden,neden bu öfkeler?
Neden gönlümün güneşi doğmuyor?
İçimde ki bir ışık hasretiyle
Duygularım esiri olmuştu karanlığın
Kurtulmak istiyordum dehşetin çığlıklarından
Ansızın soğuk bir su serpildi yüreğime
İçim ağlıyordu çağlayan bir nehir gibi...
Ağırlaştı yüreğim,taşıyamaz oldum
Ben yaşlara doydum
Ne olur,güneş doğsun şu yaralı içime
Ağırlığım buharlaşıp yok olsun
Göğün sonsuz derinliklerine...
Yeter ki içimde ki bu ızdırap dinsin.