Hayat
 

umut çiçeğim yeşerse keşke
ve bir hayat doğsa avuçlarından yüreğime...

ölüm dururken başucumda,
dokunulmazlıkla sırlaşan ir gerçek gibi
kabullenemz onu
bu yeniden doğmaya
hayata inat koşmaya susayan ruhum

dizlerim kanarken bu ıssız yolda
onca düşüp kalkmalar gelir aklıma
sonra bir perde gibi iner gözlerimden
karanlığın içinde yanlızlık.

sonuna gelmek istemezken
aslında sonu yaşıyor olmak zor
zor gündüzlerde bile işkenceler içinde
sevgisizlikten çatlamış topraklarda kök salmaya çalışmak

ama bir umut yeşermek üzere
gözyaşları ile sulanan bir hayat
doğmak üzere avuçlarından yüreğime...