Hoşçakal
 

seninle şehrin her sesinde sözlerimizi bıraktık
her yerde yürüdük gözlerimizle baktık
son bir defa ben baktım şehrin her tarafına
hayata anlamlar bulmaya çalıştık
tuhaf ilginç ve gıcık

sen başımı dizlerinin arasına koyup uyurdun
sana bakardım saatlerce bakmak isterdim
anlamak isterdim seni
o gülücükler saçan tatlı çocuk

ben hep platonik olmam derdim
hayaller gerçeklerle boy ölçüşemez
hayaller çocuklar içindir oysa gerçekler

sen hep büyü artık
bense bilmiyorum dedim

benim hep kafam karışık
canım sıkkın
miğdem kötüydü

sana hep sessizce sarılmak isterdim
ne bileyim sen hep...
ne düşünebilir ki insan sevdiği biri hakkında
önce konuştuklarını bile anlamadan
sonra tanımlayamadığım bakışları

sen gidince hiçbir hüzün bırakmayacağım içimde
tadında bırakacağım hüznü
hiç de ağlamayacağım sen gidince
istediğime bakma hiç huyum değildir
ağlayınca insan kötü olurum bilirim
sen gidince sensizlik de koymayacak bana
çünkü umursamamayı öğreneceğim dertleri
senin de dediğin gibi kadere inanmak bu olsa gerek
nerden sonrası kader
ve neden sonrası kader
işte bundan sonrası kader
"hoşçakal"