Gurbet uzak derler, benim içimde
 

Gurbet uzak derler, benim içimde
Ayrılık tutsağı olduğum ondan!...
Bilmem ki, suçlu kim? Kabahat kimde?
Hasret kıskacında solduğum ondan!...

Niçin iyileşmez, azar yarası
Yerleşmiş de cana çıkmıyor pası
Umutsuz, çâresiz müzmin sevdâsı
Her ân acılarla dolduğum ondan!...

Uzadıkça uzar, açılan ara
Her gün zarar, geçmek imkansız kâra
Yem oldum isyana, bitmez efkâra
Canımdan parçalar yolduğum ondan!...

İmkânsız aç açık durmak dengeli
Çıkmaz boynumuzdan muhtaç çengeli
Yol vermez gitmeye mihnet engeli
Çâresiz, ümitsiz kaldığım ondan!...

Toparlamak çok zor harap, vîranı
Yakararak ağlar, hüzün her ânı
Öyle özlemiş ki yâri, yâranı
Kıraç ufuklara daldığım ondan!...

Ah gurbet, şu gurbet; canımın yurdu
Kimi ümidimi zincire vurdu
Kiminin içini toprak doldurdu
Canımı camlara çaldığım ondan!...